รณานั่งอยู่บนพื้นมือสองข้างยกขึ้นประกบกันแนบอกก้มลงกราบแทบเท้ามารดาและบิดาพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลออกมาด้วยความรู้สึกผิด ผิด! ที่ทำตัวไร้ค่าให้บิดามารดาต้องอับอาย
จีรณาก้มลงรับไหว้บุตรสาว จับไหล่บางที่สั่นสะท้านจากการร้องไห้ให้ลุกขึ้นฝ่ามืออบอุ่นที่ผ่านร้อนผ่านหนาวลูบศีรษะของบุตรสาวเป็นการปลอบโยน สัมผัสอบอุ่นที่ส่งผ่านมาทางฝ่ามือเรียกน้ำตาของรณาให้ไหลพรากออกมามากกว่าเดิม โผลเข้าสู่อ้อมกอดอบอุ่นที่เต็มไปด้วยความรักความห่วงใยซบหน้าลงกับตักนั้น
การกระทำของบุตรสาวทำให้เบญจมินและนางจีรณาหันมองหน้ากันด้วยความรู้สึกเจ็บไม่ต่างจากบุตรสาวเลยสักนิด คนเป็นพ่อเป็นแม่เมื่อเห็นลูกร้องไห้เสียใจมีหรือจะไม่เจ็บปวดแทนลูก เบญจมินยื่นมือมาลูบศีรษะของบุตรสาวเบาๆ ยิ่งทำให้รณาร่ำไห้หนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“ไม่ร้องนะลูกนะ เงียบซะนะ” จีรณาเอ่ยปลอบบุตรสาว รณาจึงรีบกลั้นเสียงสะอื้นและน้ำตาผละตัวออกจากตักของมารดา
“ของข
