7 เดิมพัน
1555 คำ
เลิกคลาสเรียนแล้ว กัญจาวีร์ก็รีบกลับหอทันที ด้วยที่ไม่ได้กลับมาสองวัน เธอก็เก็บกวาดทำความสะอาดทุกอย่างให้เรียบร้อย ทั้งตัวเองเป็นคนสะอาด และแพ้ฝุ่นเป็นอย่างมาก ทุกอย่างในห้องก็เลยดูข่าวสะอาดไปหมด
เนื่องจากสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอกลับไปที่บ้านของเจ้าสัวธวัช เพื่อไปรายงานการเรียน ของกิติกรจะเป็นแบบนี้อยู่บ่อย ๆ และที่เขาบึ้งตึงไม่ชอบเธอ สาเหตุก็คงมาจากตรงนี้ด้วย เพราะเขาไม่ชอบให้ใครวุ่นวายเรื่องส่วนตัว
Rrr Rrr Rrr
เสียงโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น แต่เมื่อหยิบขึ้นมาดู ก็เป็นชื่อผู้ชายคนนั้น แค่เห็นเธอก็แทบบ้าแล้ว ก่อนจะถอนหายใจและกดรับสาย
(นายน์ : อีก 30 นาทีจะไปรับ)
"ไปไหน ฉันไม่..."
(นายน์ : กำลังออกไป) พูดจบก็ตัดสายในทันที โดยไม่รอฟังคำปฏิเสธใด ๆ จากเธอ เพราะนี่ไม่ใช่คำชวนแต่มันคือคำสั่ง
"เฮ้อ" เธอก็ได้แต่ถอนหายใจ ถึงแม้จะไม่อยากไปยังไง แต่สุดท้ายก็ต้องไปกับเขาอยู่ดี ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา แม้ว่าเขาจะไปห้าง ไปคลับ หรือไปกินเหล้ากับเพื่อน เขาก็จะลากเธอไปด้วยแบบนี้เสมอ
ณ สนามแข่งรถ
สถานที่ ที่เสียงที่ดังมาก กับผู้คนที่แออัด คือสิ่งที่เธอรู้สึกไม่ชอบเป็นที่สุด
"ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย" เมื่อเห็นสีหน้าของเธอที่ไม่พอใจ เขาก็พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มมุมปาก เวลาได้ทำอะไรที่เธอไม่ชอบ เขานี่โคตรชอบเลย
"แกก็รู้ว่าฉันไม่อยากมา"
"แล้วคนอย่างมึงต่อรองอะไรได้บ้าง"
"..." ใช่คนอย่างเธอต่อรองอะไรไม่ได้
"ไงมึง วันนี้มีสาวสวยมาด้วยเลยเหรอ ไม่แนะนำกูบ้างไง" ผู้ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่งก็เดินเข้ามาหา พร้อมกับมองเธออย่างไม่วางตา
"เออช่างเถอะ แล้วรถเป็นไงบ้างเฮีย" เขาก็พูดปัดไปอย่างไม่สนใจ แม้จะเห็นสายตาแทะโลมนั้นของบุ๊คลิน ผู้จัดการแข่งในครั้งนี้ เขายิ่งรีบเปลี่ยนเรื่องพูด
"เตรียมทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว วันนี้มีไอ้ภีมแข่งด้วย มึงสนใจป่ะ"
"ได้นะ วันนี้หงุดหงิดอยู่พอดี"
"หงุดหงิดเหี้ยอะไรอีก แล้วเด็กมึงคนนี้..." บุ๊คลินก็กำลังเอื้อมไปแตะหญิงสาวที่ยืนข้างเขา
"ไปเถอะ" เขาก็พูดพร้อมกับกอดเอวบางเธอ แล้วพาเดินเข้าห้องเก็บรถไปอย่างแนบชิด ไม่สนใจสายตาที่มองอยู่เลยซักนิด
"ใครว่ะพี่" ผู้ชายอีกคนก็ถามขึ้นอย่างสงสัย
"หึ แม่งหวงขนาดนั้นยังจะถามกูอีก"
"เออ คนอย่างมันไม่เคยควงใครมาแบบนี้"
"หวงด้วยนะแม่ง"
"ปั่นมันดิพี่ อยากเห็นความบันเทิง" ด้วยที่รู้นิสัยดี ถ้ามีอะไรกระตุ้นให้โกรธ คนอย่างมันจะบ้าคลั่งและดุเดือดมากขนาดไหน
"เออ รีบตามมันเข้าไปเถอะ วันนี้มันอารมณ์ไม่ดี พวกมึงเดิมพันไปเยอะ ๆ เลยนะ กูว่ามาแน่ ๆ"
บรึ้น ๆ ๆ ๆ
และเสียงเครื่องยนต์รถและเสียงรถก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมด้วยความตื่นเต้น ดวงตากลมมองไปยังรถที่แข่งกัน เธอรู้สึกตกใจและใจสั่น ด้วยที่ความเร็วที่เกินมาตรฐาน ไม่แปลกใจเลยทำไมเขาถึงขับรถเร็วได้ขนาดนั้น
"หึ" เขามองเธอพร้อมกับยิ้มมุมปาก
"..." เธอก็เพียงแต่หันมองเขา ด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ
"รอกูแข่งรถอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องไปไหน"
"ทำไมฉันต้องอยู่ที่นี่"
"เพราะตรงนี้ที่ของกู ถ้ามึงไม่อยากปลอดภัยก็ลองออกไปดู" เขาพูดอย่างท้าทาย
ตรงนี้คือห้อง VIP ส่วนตัวที่เขาจองเอาไว้ เพราะวันนี้ตั้งใจไว้ว่าจะพาเธอมาด้วย แล้วก็คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่จองห้องนี้ไว้ เพราะตั้งแต่เดินเข้ามา มีสายตาผู้ชายนับร้อย ที่จ้องมาที่เธออย่างสนใจ ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีก แล้วก็จะขังเธอไว้ที่ห้องนี้ จนกว่าเขาจะแข่งรถเสร็จ
วันนี้ตั้งใจจะแกล้งเธอ พามาดูเขาแข่งรถ และเขาจะทำท่าว่าตัวเองเกือบเกิดอุบัติเหตุ ให้คนอย่างเธอได้ทุกข์ร้อน เพราะกลัวพ่อเขาจะต่อว่า เรื่องที่เธอปล่อยให้เขามาทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้ และเธอก็จะยอมเขาทุกอย่างอีก
"พร้อมยังมึงอ่ะ" ไม่นานบุ๊คลินก็เดินเข้ามาตาม
"อืม เฮียเตรียมคันไหนไว้"
"รถที่เพิ่งเข้าใหม่ เครื่องใหม่ด้วยนะ"
"ชัวร์ใช่ไหม"
"มึงพูดเหมือนไม่ไว้ใจกูไอ้สัส"
"หึ ถ้าผมไม่ไว้ใจเฮีย ชีวิตผมคงไม่มีใครน่าไว้ใจแล้วแหละ"
"ทำมาพูดดี รีบลงไปมึงอะ"
"เออ" เขาก็พูดพร้อมกับเดินออกไป แต่บุ๊คลินยังคงมองไปที่ หญิงสาวที่มากับเขาอยู่
"แล้วเด็กมึงล่ะ"
"ไม่ใช่เด็ก"
"เอ้าไอ้ห่า แล้วไม่ให้ลงไปด้วยเหรอ"
"ไม่ รออยู่นี่แหละ"
"อ้าวพี่บุ๊คลินสวัสดีครับ"
"ไงภีม มาช้านะมึงวันนี้"
"รถติดว่ะพี่ แต่จองห้องข้าง ๆ ไว้ พอดีอยากพักผ่อนนิดหน่อย"
"หึ กูก็นึกว่าตายห่าไปแล้ว" คำทักทายที่มักใช้เสมอเวลาเจอกัน ซึ่งภีมก็เป็นอีกหนึ่งคนที่เป็นศัตรูกับเขา ทั้งเรื่องแข่งรถและเรื่องผู้หญิง เขาก็เกลียดหน้ามันมากเหมือนกัน
"โอ้โห เป็นการทักทายที่ดีมากเลยครับ กูนี่ซึ้งใจจัง" ก่อนจะยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
"ไปกันเถอะเฮีย แม่ง เบื่อคนแถวนี้ว่ะ"
"พวกมึงสองตัวแม่ง" บุ๊คลินพูดพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ ตั้งแต่เขามาเป็นผู้จัดการสนามแข่ง ก็เห็นว่าไอ้สองตัวนี้ไม่เคยถูกกันเลย ทั้งแข่งรถก็มีแต่เสมอ ยังไม่มีใครแพ้ใครชนะเลยสักครั้ง ก็ไม่รู้ว่าอะไรจะมากระตุ้นได้บ้าง
"เดี๋ยวสิ ผู้หญิงที่อยู่ในห้องสวยดีนะ" ภีมก็พูดพร้อมกับมองไปที่กัญจาวีร์ที่อยู่ภายในห้อง พร้อมกับยิ้มให้อย่างสนใจ เพราะคนอย่างกิติกร ไม่เคยพาใครมาที่นี่ และไม่เคยให้ความสำคัญกับใคร แต่วันนี้กลับแปลกไป เพราะมันควงผู้หญิงที่สวยขนาดนั้นมาด้วย และนั่นยิ่งทำให้เขาสนใจ
"ไม่ใช่เรื่องของมึง"
"ถ้ากูสนใจล่ะจะใช่เรื่องของกูไหม"
"..." เขาก็เพียงแต่เท้าสะเอว และหันไปทางอื่น เพื่อกลบเกลื่อนความไม่พอใจไว้ เพราะเขารู้จักมันดี ถ้าเขาทำท่าเป็นสนใจในคำพูดของมัน คนอย่างมันก็ยิ่งได้ใจ
"ไอ้นายน์มันจะไปแข่งรถแล้ว มึงก็ไปเตรียมตัวเถอะ"
"วันนี้ มึงแข่งด้วยเหรอ"
"เออ หรือมึงจะแข่งกับกู" ก่อนจะหันไปจ้องตา ด้วยสายตาที่เอาเรื่อง
"น่าสนใจดีนะ วันนี้เอาอะไรเป็นเดิมพันดี" ภีมก็ยิ้มออกมาอย่างกวน ๆ
"รถ"
"ไม่อ่ะ รถกูเยอะไปแล้ว ถ้ากูชนะไปก็ไม่รู้จะไปจอดไว้ที่ไหน"
"เอาตีนไหม"
"หึ กูอยากได้ผู้หญิงที่อยู่ในห้องมึง กูสนใจ"
"..." เขาก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินประโยคนั้น
"ว่าไง หรือเด็กมึง หรือมึงหวง" ภีมก็ยั่วโมโหด้วยรอยยิ้มร้าย ๆ พร้อมกับหรี่ตาถาม
"ไม่ใช่!"
"งั้นก็ตามนั้นแหละ จะได้ท้าทายหน่อย"
"..."
"เอาแล้วเว้ย งานนี้กูไม่เกี่ยวนะ" บุ๊คลินก็พูดพร้อมกับหัวเราะออกมาเบา ๆ วันนี้คงได้บันเทิงจริง ๆ
"ฟ้าใส" และไม่นานเขาก็เดินเข้าไปในห้อง VIP ที่เธอนั่งอ่านหนังสือรออยู่ ก็ไม่รู้ว่าเสียงดังมากขนาดนี้ คนที่ตั้งใจเรียนมากอย่างเธอ ยังมีความพยายามอ่านหนังสือได้ เป็นอีกเรื่องที่เขานับถือ
"เสร็จแล้วเหรอ" เธอก็เงยหน้าขึ้นมาถามอย่างไม่เข้าใจ
"ยัง ลงไปข้างล่างเถอะ"
"ไปไหน..." พูดยังไม่ทันจบ เขาก็ดึงแขนเธอให้เดินตามออกไป
ผู้ชายนับ 10 คนตรงนั้น จ้องมาที่เธออย่างสนใจ จนเธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก ทั้งไม่รู้ว่าคนอย่างเขาจะทำอะไรกับเธอ
"คนนี้เหรอ" ผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็ถามขึ้น
"อืม"
"อะไร" เธอก็หันไปถามเขาอย่างไม่เข้าใจ
"ก็ให้เธอมาเป็นของเดิมพันไงจ๊ะสาวน้อย" ผู้ชายตัวใหญ่อีกคนก็พูดขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มร้าย ๆ ที่ส่งมาให้เธอ
"เดิมพัน?" เธอพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าเขา ด้วยความไม่พอใจ เธอเป็นคนไม่ใช่สิ่งของ จะเอาเธอมาเดิมพันแบบนี้ได้ยังไง ทั้งไม่บอกหรือถามอะไรเธอเลยสักนิด คนแบบเขานี่มันทุเรศจริง ๆ
"..." เขาก็เพียงแต่หันไปทางอื่น ไม่กล้าสบตาเธอ ด้วยเพราะคนอย่างเขาไม่เคยถูกสบประมาท และเขาก็คิดว่าตัวเองพลาดมากแล้ว ที่พาเธอมาด้วยในวันนี้
- ผู้เขียน
