6 คนบ้าอย่างเขา
1586 คำ
- ปัจจุบัน -
หญิงสาวเดินกางร่มตากฝน ที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก เพื่อออกมาเตรียมไปเรียน เนื่องจากไม่อยากขาดวิชาที่สำคัญ เฉกเช่นวันนี้ เพราะอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เธอก็จะเรียนจบแล้ว ชีวิตของเธอเริ่มจะดีขึ้น และนับวันรอวันที่จะได้หลุดพ้น ไปมีชีวิตของตัวเองสักที
ปี้น ๆ ๆ
และในตอนนั้นเสียงแตรรถยนต์ก็ดังขึ้น จนทำให้เธอต้องหันไปมอง ก็พบกับผู้ชายคนที่เธอไม่ชอบที่สุดในชีวิต กำลังมองอย่างเยาะเย้ยอยู่
"ขึ้นรถสิ" เขาพูดเสียงเรียบ
"..." เธอก็เพียงแต่มองและไม่สนใจ ก่อนจะเดินสาวเท้าไปให้ไวกว่าเดิม เพื่อจะรีบให้ถึงป้ายรถเมล์
"ฟ้าใส!" คนที่อยู่ในรถก็ตะโกนขึ้นเสียงดัง เขาไม่ชอบเลยที่มีคนขัดใจแบบนี้
ด้านเธอเองก็กึ่งเดินกึ่งวิ่ง เพราะไม่อยากสนใจคนที่เรียกเธออยู่ จนในที่สุดก็ถึงป้ายรถเมล์ พร้อมกับชุดที่เปียก เห็นสภาพตัวเองผ่านกระจกที่อยู่ตรงนั้น ก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา ด้วยความเหนื่อยหน่าย คุณภาพชีวิตติดลบมันเป็นแบบนี้นี่เอง
ปี้น ๆ ๆ ๆ ๆ
ยิ่งเห็นเธอไม่สนใจ เขาก็ยิ่งอยากเอาชนะมากขึ้น มาจอดรถหรูตรงป้ายรถเมล์ แบบคนที่ไม่สนใจอะไร พร้อมกับบีบแตรรถให้มากกว่าเดิม จนทำให้เธอเหลียวมองซ้ายขวา และในที่สุดก็เดินมาหาเขาได้
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" เธอที่เห็นท่าทีที่เขาไม่มีทางหยุด ก็เดินไปต่อว่าในทันที พร้อมกับฝนที่ตกลงมาหนักกว่าเดิม จนตอนนี้รถเมล์ก็ถึงป้ายแล้ว แต่รถเขายังจอดขวางอยู่ คนที่รอรถเมล์อยู่ก็มอง ด้วยสายตาที่ตำหนิ
"ขึ้นรถ!"
"ไม่"
"เดี๋ยวนี้!!!"
ภายในรถ
เธอที่ฝืนใจขึ้นรถมาแต่โดยดี ก็เอาแต่นั่งเงียบ พร้อมกับหันหน้าไปดูวิวทิวทัศน์ โดยไม่สนใจเจ้าของรถเลยสักนิด
"เปียกอย่างกับลูกหมา"
"..." นี่ไม่ใช่ครั้งแรกกับคำพูดร้ายกาจแบบนี้ เพราะมันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ที่เขาได้อยู่กับเธอ จนเธอเองพยายามมองข้าม และทำความรู้สึกให้ชิน เพื่อจะได้ไม่ต้องสนใจ
ยิ่งเห็นเธอเงียบแบบนี้ คนอยากเอาชนะอย่างเขา ก็ยิ่งมีอารมณ์ที่เดือดดาลขึ้น ในชีวิตเขา มีแต่เธอคนเดียวที่พยศแบบนี้ และมันก็เป็นแบบนี้มาตลอด
Rrr Rrr Rrr
และในตอนนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอก็หยิบออกมา พร้อมกับมองชื่อที่อยู่ในจอ ก่อนจะยิ้มบาง และกดรับสายในทันที
"ว่าไง"
(วิลล์ : วันนี้แกว่างไหม)
"ตอนไหน"
(วิลล์ : ช่วงเย็น ซัก 5 โมงเย็นก็ได้)
"5 โมงเย็นเหรอ ได้สิคะดาราดังนัดทั้งที ที่ไหนก็ส่งโลเคชั่นมาก็แล้วกัน"
เอี๊ยดดดดด
"อ๊ายยยย" เธอก็ต้องตกใจร้องขึ้นเสียงดัง เมื่ออยู่ ๆ คนที่ขับรถอยู่ก็เบรคกระทันหัน
(วิลล์ : ฟ้าใสแกเป็นอะไรหรือเปล่า)
"เบรคทำไม" เธอก็หันไปมองเขาด้วยสายตาที่เอาเรื่อง ก็เห็นว่าเขามองเธออย่างไม่พอใจอยู่
"คุยกับใครนักหนา ไม่มีมารยาท"
"เอ่อ วิลล์แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันโทรหาอีกที"
"..." ยิ่งเห็นว่าเธอพูดแบบนั้นกับผู้ชายคนอื่น เขาก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจขึ้นมามากกว่าเดิม ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกแบบนี้
"มีอะไรหรือเปล่า"
"มากับกูอย่าคุยกับคนอื่นเข้าใจไหม"
"แกก็รู้ว่าฉันไม่ได้อยากมากับแก" จนเธอต้องสวนพร้อมกับมองเขา ด้วยสายตาที่แผงไปด้วยความโกรธ ความอดทนของคนมันมีจำกัด และความอดทนของเธอ ก็กำลังจะเกินขีดจำกัดแล้ว
"ปากดีนักนะฟ้าใส"
"..." เธอก็หันไปทางอื่น ไม่หันไปมองหน้าเขาอีก และทุกครั้งที่เธอแข็งบ้าง เขาก็จะอ่อนลง มันเป็นแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง
ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ เธอกับเขาก็เริ่มคุยกันมากขึ้น เนื่องจากเธอต้องเป็นเบ้ให้เขา ทุกงานที่อาจารย์สั่ง เป็นเธอเองที่ต้องทำให้ทั้งหมด โดยที่เขาไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ตื่นไปเรียนให้ทันก็พอ และอยู่ที่มหาลัย ทั้งคู่ไม่เคยพูดกันเลยแม้แต่คำเดียว ทั้งทำทีเป็นไม่รู้จักกัน มีแต่เพื่อนสนิทของเขาเท่านั้นที่รู้
และด้วยมีเหตุการณ์บางอย่างได้เกิดขึ้น เมื่อหลายเดือนที่ผ่านมา ทำให้เขาเข้ามาอยู่ในชีวิตเธอโดยสมบูรณ์แบบ โดยที่เธอไม่มีทางหลีกหนีไปไหนได้แล้ว
ตอนนั้นเธอก็รับรู้มาว่า เขาชอบผู้หญิงต่างคณะคนนึงอยู่คือ 'นาบี ภูริชญา' และดูเหมือนจะชอบและจริงจังมากด้วย เพราะเขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่ละวันก็แอบไปบังเอิญเจอบ้าง ทั้งยังทำตัวเป็นคนแสนดี เพื่ออยากเอาชนะใจอยู่ตลอดเวลา แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับไม่มีท่าทีสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังเป็นเพื่อนสนิทกับเพื่อนร่วมห้อง ที่เขาไม่ชอบเป็นที่สุดอย่าง 'เพิร์ธ ภัทรวิชญ์' ผู้ชายที่เหนือกว่าเขาทุกอย่าง
จนเธออยากหาทางออกให้กับชีวิต พยายามอยากเข้าไปอยู่ในชีวิตของเพิร์ธ เพื่ออยากพาตัวเองหลุดพ้นไปจากจุด ๆ นี้ จุดที่ได้อยู่เหนือเขา และอยากให้เขาคลั่งตาย เวลาที่ได้เห็นอะไรที่ไม่ได้ดั่งใจ จนเธอได้ไปอยู่ในแก๊งค์นั้นได้ และได้ไปเที่ยวด้วยกันบ่อย ๆ
และสุดท้ายชีวิตที่บัดซบของเธอ ก็เกิดเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้น จนทำให้รู้สึกผิดมาจนถึงตอนนี้ เธอได้เอายาปลุกเซ็กส์ให้เพิร์ธกิน ตามคำประชดของเขาด้วยความฝืนใจ แต่ก็ไม่สำเร็จในครั้งแรก จนมีครั้งที่สองเกิดขึ้น และครั้งที่สองก็ดันเป็นเธอที่พลาดท่าเสียที ได้กินยานั้นเข้าไป จนทำให้เกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้น กับผู้ชายสารเลวที่เธอเกลียดที่สุด
["นายน์ ช่วยฉันหน่อยนะ" ความรู้สึกที่ต้องการ จนแทบทนไม่ไหว มันเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน และครั้งนี้ถ้าไม่ได้ปลดปล่อย เธอต้องแย่แน่ ๆ
"นี่มึง..."
"ฉันรู้สึกแปลก ๆ มันร้อนไปหมด"
"แล้ว?" เขาก็หรี่ตาถามอย่างไม่เข้าใจ
"คือ..."
"เ****น?"
"..." เธอก็ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกอาย พร้อมกับเอาเล็บจิกขาตัวเองไว้ เธอไม่เคยรู้เรื่องยาแบบนี้มาก่อน พอมาโดน ก็ไม่คิดว่าฤทธิ์มันจะแรงได้ขนาดนี้]
และเหตุการณ์ในวันนั้น ก็พรากความบริสุทธิ์ของเธอไปด้วยน้ำมือของเขา และตั้งแต่ตอนนั้นมา เขาก็แทบไม่ห่างเธอไปไหน และจะมาหาเพื่อมีอะไรกับเธอให้ได้ทุกวัน แม้ว่าเธอจะเกลียดแสนเกลียด แต่สุดท้ายก็ได้พลีกายให้ ตามคำขู่ของเขาเหมือนเดิม
ด้วยเหตุการณ์นั้นทำให้เพิร์ธ รู้เรื่องที่เธอทำ และเขาก็บอกกับเธอว่า ให้เก็บเรื่องนี้ไว้เขาจะไม่คิดมากอะไร เพราะสุดท้ายแล้ว เขากับนาบีก็ได้คบกันเพราะยาบ้า ๆ นั้นของเธอ และตอนนี้ทั้งคู่ก็เปิดเผยสถานะ ว่าเป็นแฟนกันแล้ว ให้เพื่อนทุกคนได้รู้ เป็นแบบนั้นยิ่งทำให้ คนที่เธอเกลียดแสนเกลียด แทบเป็นบ้าตายให้ได้ในตอนนั้น เขาชอบนาบีมาก สุดท้ายก็ไม่ได้ครอบครอง ทั้งคนที่ได้ครอบครอง คือคู่แข่งที่เขาไม่เคยเอาชนะได้สักครั้ง
ภายในห้องเรียน
เดินเข้ามาภายในห้องเรียน ทั้งคู่ก็แยกกันไปคนละฝั่ง และทำเป็นไม่รู้จักกันเช่นเดิม มีแต่เพื่อนสนิทของเขาเท่านั้นที่รู้ แล้วก็สะกิดกัน ให้ดูความบึ้งตึงของคนทั้งสอง ที่ดูก็รู้ว่าทะเลาะกันมาอีกแล้ว
"ไงมึง หน้าบึ้งมาเลยนะ" มาวินก็ถามขึ้นพร้อมกับตบบ่าเบา ๆ
"เสือก"
"อ้าวไอ้ห่านี่"
"ไปกินรังต่อรังแตนที่ไหนมาอีก แม่งบึ้งแพ็คคู่ด้วยนะ" วายุเพื่อนอีกคนของเขาก็แซวขึ้น
"หุบปากดิ"
"เอ้าไอ้ห่านี่ จริงจังขนาดนั้น" คิมหันต์ก็ได้แต่ส่ายหัวเบา ๆ
ซึ่งแก๊งของเขาจะมีกันอยู่ 4 คน มีเขา มาวิน วายุ แล้วก็คิมหันต์ ซึ่งทุกคนก็ต่างรู้เรื่องของเขาดี ทั้งเรื่องความอารมณ์ร้อน และไม่มีเหตุผล เมื่อเขาอารมณ์ไม่ดีมา แต่ละคนก็ได้แต่แซว แม้จะรู้ว่าต้องโดนด่าก็ตาม
"เย็นนี้มีแข่งรถ มึงไปป่ะ" มาวินเจ้าของสนามแข่งรถชื่อดัง ก็ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักอารมณ์ไม่ดี เพราะรู้ดีว่ามันบ้าคลั่งแค่ไหน ถ้าเป็นแบบนี้ชนะทุกครั้ง
"เออ" พูดพร้อมกับหันไปมองหน้าผู้หญิงจอมพยศ ที่กำลังตั้งใจเรียนอยู่ พร้อมกับยิ้มมุมปาก คลายความหงุดหงิดลงเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้
- ผู้เขียน
