“ตอนนี้สภาพคุณภูริชดูไม่ได้เลยครับ เมาเละเทะทุกวัน งานการไม่ทำ คุณแพรวาช่วยไปดูคุณภูริชหน่อยเถอะครับ คุณภูริชไม่ยอมให้ใครเข้าไปยุ่งด้วยเลย ไล่ตะเพิดหมดทุกคน ถ้าเป็นคุณแพรวาอาจจะยอมก็ได้ นะครับคุณแพรวา”
เธอนั่งฟังคนตรงหน้าเล่าเรื่องภูริชให้ฟังเงียบๆ ช่วงนี้ภูริชทำตัวเหลวแหลก ไม่ยอมไปทำงาน ทิ้งบริษัท ทิ้งพนักงานหลายร้อยกว่าชีวิต วันๆ ดื่มแต่แอลกอฮอล์ ตอนนี้เขาไม่เอาอะไรเลยแม้กระทั่งตัวเอง ราวกับที่ทำอยู่เพื่อต้องการประชดชีวิต
“รู้ไหมว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนั้น”
“ไม่ทราบเลยครับ หลายวันก่อนคุณธัญชนกหายตัวไป ติดต่อก็ไม่ได้ คุณภูริชร้อนใจและเป็นห่วงมากเลยไปแจ้งความคนหาย จนป่านนี้ยังไม่ได้ความคืบหน้าอะไร และดูคุณภูริชจะไม่กะตือรือร้นในการหาคุณธัญชนกแล้วด้วยครับ”
“แม่เลี้ยงหายตัวไปงั้นเหรอ?”
“ครับ บางทีเรื่องที่คุณธัญชนกหายตัวไป อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้คุณภูริชเป็นแบบนี้ก็ได้”
“แล้วตอนนี้เขาอยู่ไห
