ปัง…
เธอปิดประตูห้องนอนตัวเองลงแล้วใช้แผ่นหลังแนบชิดลง ก่อนที่เรี่ยวแรงทั้งหมดจะค่อยๆ เลือนหาย พานทำให้ขาทั้งสองอ่อนแรง และทรุดตัวนั่งลงกับพื้นในที่สุด น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วกลับมาไหลกลิ้งบนแก้มใสอีกครั้ง
“ฮึก…” เธอซุกใบหน้าลงเข่าตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่สามารถห้ามได้ ความจริงทุกอย่างที่รับรู้มายังคงตามหลอกหลอนสร้างความเจ็บปวดจนถึงตอนนี้
ครืด ครืด
ใบหน้าสวยหวานเปื้อนคราบน้ำตาดึงขึ้นจากเข่า ก่อนจะหันไปหยิบโทรศัพท์ที่ส่งเสียงแผดร้องออกมา พอเห็นเป็นเบอร์ลูคัสจึงตัดสินใจไม่รับสาย วางมันเอาไว้ข้างกาย มองชื่อเจ้าของเบอร์ผ่านม่านน้ำตาและความเจ็บปวด
เบอร์ของลูคัสพานทำหัวใจดวงน้อยสั่นคลอนหนักขึ้น ราวกับเป็นของแหลมที่กำลังพุ่งทิ่มแทงจนรู้สึกปวดหนึบ แทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
‘ทรัพย์สินทุกอย่างของตระกูลเธอ ถูกแม่เลี้ยงขายให้ลูคัสหมดแล้ว’
คำพูดของภูริชลอยเข้ามาในหัวเพื่อตอกย้ำความจริงที่เกิดข
