บทที่4 เบญจมาศ
1530 คำ
“ทำไมพี่ริชถึงไม่รับสายเบญเลยล่ะคะคุณแม่”
เบญจมาศร้อนรนใจที่เพิ่งรู้ข่าวจากเจนนี่ เพื่อนสนิทของเธอที่บอกว่ามีเลขาฝึกงานคนใหม่ของภูริช คู่หมาย ของตัวเองกำลังอ่อย ให้ท่าเขา พยายามใส่ร้ายป้ายสีว่าเด็กคนนั้นจงใจจับภูริช ทำให้คู่หมายไม่สบายใจ
“ใจเย็นๆ ก่อนนะหนูเบญ แม่ว่าตาริช ลูกชายของแม่คงถูกนังพวกผู้หญิงคนนั้นอ่อยแน่ แต่ตาริชไม่นอกลู่นอกทางคู่หมายตัวเองแน่นอน”
มุตตาภา มารดาของภูริชเองอยากให้ลูกชายแต่งงานกับผู้หญิงที่เธอหาให้ เบญจมาศ เป็นลูกสาวเพื่อนสนิท เหมาะสมทั้งฐานะ ชาติตระกูล มิหนำซ้ำยังเป็นรุ่นน้องสนิทมากที่เคยไปเรียนอยู่เมืองนอกด้วยกันก็ย่อมสนิทสนมเป็นธรรมดา
“คุณแม่ก็รู้ดีนี่ค่ะ ว่าพี่ริชเป็นคนชอบรักสนุก หวงความโสดตัวเองมากแค่ไหน ตลอดเวลาที่เรียนอยู่เมืองนอกด้วยกัน พี่ริชไม่เคยจริงใจหรือชอบพอกับผู้หญิงฝรั่งคนไหนด้วยซ้ำ เบญกลัวว่าพี่ริชจะพลาดท่าพวกผู้หญิงหิวเงินมากกว่า”
เบญจมาศ ทายาทคนเดียวของโรงแรมวรินทร ลูกสาวของรุจิดาและท่านวรินทร โรงแรมที่คุณพ่อกำลังบริหารไปได้สวย และเธอคือทายาทคนต่อไปที่จะเข้าทำหน้าที่บริหารแทน แต่คุณหนูเอาแต่ใจกลับไม่ชอบสายงานธุรกิจน่าปวดหัว
“ถ้าตาริชคิดจะเอาพวกนังผู้หญิงดอกไม้ริมทางจับมาทำเมียหรือจ้างมาอุ้มบุญทายาทตามพินัยกรรมคุณพ่อระบุเอาไว้ แม่ไม่ยอมและคัดค้านเด็ดขาด เพราะหนูเบญเป็นคนที่เป็นภรรยาแต่งและแม่ของหลานแม่เพียงคนเดียว จริงไหมหนูเบญ”
“จริงที่สุดค่ะคุณแม่ เบญชอบพี่ริชมาตั้งแต่ยังเด็ก พี่ริชเป็นพี่ชายข้างบ้าน เบญจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนมาทำลายความสุขของเบญได้แน่!”
เสียงรถยนต์ของท่านประธานภูริชแล่นเข้ามาจอดตรงหน้าบ้านรัตนวารีหลังใหญ่โต สาวใช้คนสนิทคุณมุตตาภารีบเข้ามารายงานว่านายน้อยภูริชมาแล้ว
“ปะ หนูเบญ เราไปต้อนรับพี่เขาดีกว่า”
“ค่ะคุณแม่มุต”
คุณท่านภีมวัจน์ สามีของมุตตาภา แอบส่ายหัวเบาๆ กับความต้องการจับคู่ให้ลูกชายคนเดียวแก่ผู้หญิงที่ภรรยาเขาหาให้
โดยไม่ถามลูกสักคำว่าอยากจะได้หรือไม่ ซึ่งเขารู้ว่าภรรยาตนอยากได้เกาะรังนกของคุณพ่อที่เสียชีวิตตามระบุเอาไว้ในพินัยกรรม โดยต้องมีทายาทสายเลือดของเขาให้ได้ภายในหนึ่งปี!
ภูริชถูกคุณแม่โทรตามมาไม่ยั้งจนแทบทนไม่ไหวต้องขับรถกลับมาบ้าน หลังจากส่งนักศึกษาฝึกงานเฝ้าแม่ตัวเองที่โรงพยาบาล
ชายหนุ่มแอบถอนหายใจเบาๆ กับความตื้อของเบญจมาศที่ต้องการเอาชนะใจแข็งของเขา ทั้งที่ไม่มีทางเป็นไปได้
“พี่ริช กลับมาแล้วเหรอ ทานอะไรมาหรือยังคะ เดี๋ยวเบญจะให้คนไปจัดอาหารโปรดของพี่ริชมาให้”
เบญจมาศรีบเข้ามาควงแขนแกร่งตรงหน้าทันที เธอเหมือนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของผู้หญิงที่ติดตัวจากเสื้อสูทของเขาแอบกังวลว่าแอบมีอะไรกับเลขาคนใหม่ตามที่เจนนี่ เพื่อนรักทรยศกล่าวว่าเอาไว้จริงๆ
“ฉันกินอิ่มแล้ว แม่เรียกผมมามีอะไรหรือครับ”
ภูริชไม่สนใจคู่หมายตัวเอง เบญจมาศหน้าชาวาบเหมือนโดนเมินอย่างใยดี
“แม่ไม่มีอะไร แต่พ่อของลูกมีเรื่องจะคุยกับลูกริช เรื่องพินัยกรรมของคุณปู่ของลูก” มุตตาภาสวมกอดลูกชายสุดที่รักเพียงคนเดียวอย่างชื่นใจคนเป็นแม่
“เรื่องพินัยกรรมของคุณปู่ ผมว่าผมคุยกับพ่อรู้เรื่องหมดทุกอย่างแล้วนะครับคุณแม่”
“แม่ก็ไม่รู้ว่าพ่อของลูกริชคิดอะไรอยู่นะสิ”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวเข้าไปหาคุณพ่อภีมก่อนนะครับ” ชายหนุ่มส่งยิ้มแก่แม่พลางเข้าไปด้านในบ้านโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองคู่หมายสักเสี้ยวเดียวก็ไม่มี
“คุณแม่ ดูพี่ริชทำกับเบญสิค่ะ พี่ริชไม่สนใจเบญเลย” หญิงสาวหน้าหงิกหน้างอ ทำเอาคุณหญิงต้องคอยเอาอกเอาใจว่าที่สะใภ้ในอนาคต
“หนูเบญจ้ะ แม่ว่าตาริชคงสนใจหนูเบญมากถึงกับเขินอายไม่กล้ามองหน้าคู่หมายตัวเอง หนูเบญอย่าใส่ใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เลย” มุตตาภาเอ่ยพูดให้หญิงสาวรู้สึกดีขึ้น
“จริงอย่างที่คุณแม่ว่าเหรอคะ สงสัยพี่ริชคงตกตะลึงในความสวยของเบญมากแน่เลยค่ะ” เบญจมาศคิดเองเออเองตามคำยอของว่าแม่สามี
“ใช่เลยจ้ะหนูเบญ เราเข้าไปเอาอกเอาใจพี่ริชของหนูเบญดีกว่า แม่เอาใจช่วย”
เมื่อคุณแม่ของเขาเปิดทาง มีหรือคนอยากเอาชนะใจพี่ชายข้างบ้านอย่างเบญจมาศจะไม่ยอมพลาด
“ค่ะคุณแม่”
“คุณพ่อเรียกผมมามีอะไรเหรอครับ”
ถึงพอจะรู้คร่าวๆ ว่าเกี่ยวกับพินัยกรรมของคุณปู่ แต่ภูริชไม่รู้ว่าคุณพ่อภีมวัจน์จะต้องการบอกอะไรคนเป็นลูกชายอีก
“พ่อมีเรื่องจะคุยเกี่ยวกับพินัยกรรมของปู่ลูกริช เกาะรังนกที่แลกกับให้ลูกริชมีทายาทสืบสกุลต่อไปภายในหนึ่งปีหลังจากเปิดพินัยกรรม พ่อคิดว่าลูกริชไม่ต้องทำตามคำบอกก็ได้ เพราะเกาะรังนกนั่นมันไม่สำคัญสำหรับลูกไม่ใช่เหรอ”
“ใครบอกพ่อครับว่าผมไม่ต้องการเกาะรังนกของคุณปู่ นั่นมันเป็นสมบัติของรักที่หวงแหนมากของคุณปู่เลยนะครับ”
ภูริชสนิทกับคุณปู่ตอนที่เขายังจำความได้ ท่านเคยบอกว่าจะยกเกาะรังนกให้กับหลานชายหัวแก้วหัวแหวนและเขาก็คิดว่าจะทำธุรกิจรอง ฝ่ายผลิตแบรนด์รังนกส่งออกต่างประเทศ แต่ความคิดกลับต้องพังทลายเพราะพินัยกรรมระบุไว้
“ลูกริชบอกพ่อเองไม่ใช่เหรอว่าพวกผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นแก้เบื่อ พวกเธอแค่อยากได้เงินของลูกไม่ใช่เหรอ อย่าบอกนะว่าจะยอมแต่งงานกับหนูเบญที่แม่ของลูกหาเอาไว้ให้”
“ใครว่าผมจะยอมแต่งงานกับผู้หญิงที่เป็นลูกคุณหนู หยิบจัดอะไรไม่เป็นล่ะครับ ผมกำลังตามหาว่าที่แม่ของลูกที่เพียบพร้อมงดงามทั้งกายทั้งใจ แต่ผมยังไม่เจอเลยต่างหากล่ะ” เขามีสีหน้าหม่นลง
“คุณสมบัติของผู้หญิงในฝัน หายากในโลกแห่งความจริง พ่อว่าลูกริชคงหาไม่เจอแล้วล่ะ”
“ถ้าไม่เจอ ผมก็จะใช้ชีวิตหนุ่มโสดได้อิสระ คุณแม่ก็ไม่ต้องหาผู้หญิงให้ผมผลิตทายาทตามพินัยกรรมคุณปู่ให้ผมปวดหัวอีก น่ารำคาญ”
ชายหนุ่มไม่ชอบผู้หญิงประเภทตามตื้ออย่างเบญจมาศและเจนนี่ สองสาวเพื่อนรักสนิท เขาสนใจหญิงสาวเงียบแต่มีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามที่น่าค้นหาอย่างนักศึกษาฝึกงานชมพูต่างหาก
“เรื่องชีวิตส่วนตัว พ่อให้ลูกริชเป็นคนตัดสินใจแล้วกัน พ่อมีเรื่องแค่นี้แหละที่จะคุยกับลูก”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับไปนอนที่คอนโดของผมเหมือนเดิมนะครับ” เขาถูกเลี้ยงดูตามใจ คนเป็นพ่อไม่สามารถขัดใจลูกชายคนเดียวได้
ภูริชออกมาจากคุยธุระกับคุณพ่อภีมวัจน์เสร็จก็รีบขับรถตัวเองจากบ้าน โดยไม่สนใจแม่มุตตาภาและคู่หมายที่ไม่ต้องการเลยสักนิดเดียว สร้างความไม่พอใจแก่เบญจมาศมาก
'เบญต้องรู้ให้ได้ว่านังเลขาคนใหม่ของพี่ริชเป็นใคร พี่ริชถึงไม่สนใจเบญเหมือนแต่ก่อน!'
*****
“โธ่เว้ย! ทำไมนอนไม่หลับวะ?”
หลังจากปลีกขอตัวจากบ้านใหญ่ของพ่อแม่ ท่านประธานหนุ่มจอมเพลย์บอยที่เคยมีพวกผู้หญิงติดพัวพันกลับต้องมานอนเหงา น้องชายห่อเหี่ยวที่คอนโดเหมือนเดิม สร้างความแปลกใจแก่บอดี้การ์ดสองฝาแฝดที่เคยตามติดเจ้านาย
เพราะปกติเวลาตอนนี้เขาจะออกไปสังสรรค์กับพวกผู้หญิงที่คลับบาร์ หิ้วผู้หญิงมาระบายอารมณ์เป็นประจำแทบทุกวัน แต่ทำไมวันนี้ถึงดูโมโหเกรี้ยวกราดหนักกว่าเดิม จนบอดี้การ์ดฝาแฝดเข้าหน้ากันไม่ติด
“ทำไมในหัวต้องมีภาพผู้หญิงใสซื่อบื้อคนนั้นด้วย แค่ผู้หญิงหน้าตาธรรมดา ไม่มีอะไรให้น่าสนใจเลยสักนิด!”
สุดท้ายคนปากแข็งไม่ตรงกับความรู้สึกตัวเองอย่างภูริชต้องมาหาชมพูที่โรงพยาบาล ปากบอกว่าไม่คิดอะไรกับผู้หญิงคนนี้แต่ส่วนลึกด้านในกลับตาถ่างมาหาเธอที่ห้องพักฟื้นพิเศษ
มือหนาไกล่เกลี่ยเช็ดน้ำตาใสที่ไหลรินอาบแก้มพวงชมพูเนียนใสของคนนั่งเฝ้าคุณแม่ของเธอที่เพิ่งผ่าตัดเสร็จสิ้น เขารู้ว่าเธอเสียใจหนักมาก ไม่รู้ทำไมถึงต้องสงสารผู้หญิงกตัญญู ยากจนน่าเห็นใจด้วย
“ถึงเวลาที่ฉันจะต้องล่อลวงเธอมาเป็นเมีย(เก็บ)บนเตียงของฉันซะที ฉันอยากรู้ว่าผู้หญิงไร้เดียงสาจะเก่งลีลาบนเตียงซะแค่ไหนกันเชียว ชมพู”
- ผู้เขียน
