บทที่3 หวังผลประโยชน์
1668 คำ
“เจ็บมากไหม ฉันไม่น่าปล่อยให้เธออยู่ตามลำพังจริงๆ เฮ้อ!”
พอพ้นจากเจนนี่ ลูกสาวของคู่ค้ารายใหญ่แถมเป็นเพื่อนรักสนิทของคู่หมาย ภูริชพานักศึกษาฝึกงานอย่างชมพูมายังคอนโดส่วนตัวของเขาเพื่อทำแผลฟกช้ำเล็กน้อยที่โดนเจนนี่กระทำด้วยความริษยาแทนเพื่อนตัวเอง
“ชมพูผิดเองค่ะพี่ริชที่ไม่ทันระวังตัว คุณเจนนี่โกรธอะไรชมพูเหรอคะ ทำไมคุณเขาถึงจงใจมาทำร้ายแต่ชมพูอย่างเดียว” หญิงสาวแสนใสซื่อทอดเสียงถามเจ้านายหนุ่มด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
ท่านประธานภูริชไม่รู้จะตอบเธอยังไงให้เข้าใจ เจนนี่ไม่ใช่แค่จงใจมาทำร้ายชมพูเพียงคนเดียว แต่จะทำร้ายผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาพัวพันกับเขา อ้างว่าจัดการแทนเพื่อนรัก แต่เขาดูออกว่าเจนนี่ต้องการอยากได้คู่หมายเพื่อนตัวเองจนตัวสั่นต่างหาก
“เธอก็คงไม่พอใจล่ะมั้งที่ฉันรีบปฏิเสธเธอไปก่อนที่ชวนทานข้าวครั้งหน้าก็เลยพาลมาทำร้ายชมพูของฉัน ไม่เป็นอะไรแล้วละ อีกสองสามวันแผลฟกช้ำคงหายดี”
“ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่ริชจะทำแผลให้สาวๆ ด้วย พี่ริชทำดีแบบนี้กับพวกผู้หญิงทุกคนหรือเปล่า พวกเธอถึงอยากเข้าหาพี่ริชเกือบทุกคน”
หลังจากคนตัวสูงเอากล่องทำแผลเก็บไว้เสร็จ หญิงสาวรู้สึกดีไม่น้อยที่มีคนเปรียบเสมือนเจ้าชายในฝันคอยดูแลเธอเป็นอย่างดีจนรู้สึกหวั่นไหว
“ชมพูเป็นคนแรกที่ฉันทำให้ บ้านเธออยู่ที่ไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง ดึกดื่นแบบนี้เธอจะไปโบกแท็กซี่ที่ไหนมีแล้วล่ะ”
“ตะ แต่ว่า ชมพูเกรงใจพี่ริชที่อุตส่าห์ช่วยจากร้านอาหารแพงๆ นั่น อีกทั้งยังไปส่งชมพูถึงบ้านอีก” ชมพูอายท่านประธานหนุ่มสุดร่ำรวย บ้านของเธอแค่บ้านหลังเล็กทรุดโทรม อีกอย่างบ้านนั้นไม่มีใครอยู่
“ไม่ต้องเกรงใจ ฉันรู้สึกเอ็นดูเธอยังไงบอกไม่ถูก เดือดร้อนอะไรก็บอกฉันมาได้ ฉันยินดีช่วย ไม่หวังผลตอบแทน” ประโยคหลังเขาจำใจต้องพูดปดเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ แน่นอนว่าเธอไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมผู้ชายเจ้าชู้
“ชมพูต้องขอบคุณพี่ริชด้วยนะคะ แต่ชมพูยังไม่กลับบ้านตอนนี้ค่ะ เพราะชมพูต้องไปทำธุระที่นั่นก่อน มันสำคัญมากในชีวิตของชมพู”
“ที่ไหนเหรอ” ภูริชแปลกใจว่าเธอคิดออกไปทำอะไรตอนกลางคืนเช่นนี้กันแน่
รถยนต์คันล่าสุดของท่านประธานหนุ่มแล่นเข้ามาจอดตรงหน้าโรงพยาบาลตามที่เธอบอก
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง แล้วเจอกันพรุ่งนี้ที่บริษัทนะคะพี่ริช”
“เดี๋ยว! ทำไมต้องมาที่โรงพยาบาลด้วย เธอไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่น่า”
แววตาสงสัยหนักปนความเป็นห่วงเป็นใยลูกน้องเกินหน้าที่เจ้านายทำให้คนตัวเล็กอบอุ่นกับสายตาคมกริบหันมองมา
“ชมพูมาหาแม่ค่ะ แม่ของชมพูไม่ค่อยสบาย”
“ไม่สบายเหรอ?”
ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยถามคำถามต่อ เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังขึ้นจากกระเป๋าสะพาย ชมพูหยิบมือถือรุ่นค่อนข้างเก่ากดรับสายด้วยท่าทางแย่ลง
“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณหมอ ว่ายังไงนะคะ ต้องรีบผ่าตัดด่วน เดี๋ยวชมพูจะเข้าไปตอนนี้เลยค่ะ”
“มีอะไรด่วนเหรอ”
ภูริชละสายตาจากผู้หญิงคนที่เดินนำหน้าเขาขึ้นลิฟต์โรงพยาบาลไม่ได้ เขาเพิ่งเคยเห็นว่านักศึกษาสาวผู้ขยันมีสีหน้าเป็นห่วงใครบางคนที่ว่า ซึ่งก็คือแม่ของเธอ
ชมพูมาช้าเกินไปเสียแล้ว แม่ของเธอกำลังอยู่ในห้องผ่าตัดเพราะโรคร้ายที่เป็นลุกลามทำลายส่วนระบบต่างๆ ภายในร่างกายอ่อนแอ แต่สิ่งที่หญิงสาวกังวลใจมากที่สุดคงเป็นค่ารักษาโรงพยาบาล เธอไม่มีปัญญาจ่ายแน่
“คุณหมอ แม่ของชมพูเป็นยังไงบ้างคะ” คนเป็นลูกสาวร้อนรนใจ ชีวิตทั้งชีวิตเธอมีแม่คนเดียวที่ทำให้มีแรงกำลังใจฮึดสู้
“คนไข้ทนต่อโรคไม่ไหว หมอคิดว่าถ้าเกิดไม่ผ่าตัดก้อนมะเร็งในตับออกให้เร็วที่สุด เชื้อก็ลุกลามทั่วร่างกายจนอาจถึงต้องเสียชีวิตลงไปในที่สุด”
“แล้วถ้าผ่าตัดสำเร็จ แม่ของชมพูจะกลับมาหายดีเป็นปกติใช่ไหมคะ”
“อันนี้หมอเองก็ตอบไม่ได้ครับ ขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของคนไข้ว่าจะฟื้นตัวเร็วหรือเปล่า”
“แล้วถ้าผ่าตัด ค่ารักษาจะแพงมากไหมคะ” ชมพูกลัวว่าจะไม่มีเงินมาจ่ายค่ารักษาผ่าตัด ไหนจะต้องจ่ายค่าอื่นๆ อีก
“ผ่าตัดเลยครับหมอ ส่วนค่ารักษาเดี๋ยวฉันจะเป็นจ่ายให้ทั้งหมดเอง” น้ำเสียงเข้มทุ้มใหญ่เอ่ยหลังจากเงียบลงไปนานพอสมควร
“ถ้างั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ หมอจะพยายามรักษาคนไข้รายนี้ให้ดีที่สุด”
“ฮึก ฮือๆ แม่ขา” ร่างบอบบางแทบเข่าทรุด โชคดีที่มีร่างสูงใหญ่คอยประคองพาเธอเข้ามานั่งเก้าอี้ตรงมุมหน้าห้องฉุกเฉิน
“ไม่เป็นไรแล้ว ฉันเชื่อว่าแม่ของเธอจะต้องปลอดภัย การผ่าตัดจะต้องเป็นไปด้วยดี” ฝ่ามือหนาแสนอบอุ่นปลอบประโลมคนตัวเล็กที่ห่อไหล่สั่นสะอึกสะอื้นเสียใจหนัก
ชมพูปาดน้ำตาออกลวกๆ ก่อนเอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาใจเธอเรื่องค่ารักษาพยาบาลและค่าผ่าตัดหลายหมื่นที่เขาจะออกให้แม่เธอทั้งหมด
“พี่ริชแค่คนนอก จะมาช่วยเหลือพวกเราสองแม่ลูกทำไมกันล่ะคะ” ชมพูไม่เข้าใจความต้องการแท้จริงของท่านประธานหนุ่มเจ้าเล่ห์
“คนนอกที่ไหนกัน เธอเป็นลูกน้องของฉัน จะให้ฉันใจจืด ใจดำ ทนเห็นลูกน้องตัวเองเดือดร้อนได้ยังไง อะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ก็จะช่วย ไม่ต้องคิดมาก ดูสิร้องไห้จนตาบวมหมด”
“ขอบคุณพี่ริชอีกครั้งหนึ่งนะคะที่ช่วยชมพูเอาไว้หลายเรื่องมาก ถ้ามีอะไรที่พี่ริชต้องการให้ชมพูช่วย บอกชมพูมาได้เลยนะคะ” เธอไม่คิดว่าบนโลกนี้จะมีเจ้านายแสนดีอย่างเขาด้วย ช่วยโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆ
“เธอได้ช่วยฉันแน่ ชมพู”
“เมื่อกี้พี่ริชพูดว่าอะไรนะคะ ชมพูมัวแต่เป็นห่วงแม่มากก็เลยไม่ทันได้ยินชัด” คนตัวเล็กเลิกปล่อยโฮก่อนเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาพอดี
“อ๋อ ฉันพูดว่าแม่ของเธออยู่ในมือหมอแล้วคงไม่เป็นอะไรแล้วละ ฉันว่าเราออกไปหาอะไรกินกันดีกว่า ฉันรู้สึกหิวจะแย่”
คนที่หวังผลประโยชน์เอ่ยกระซิบข้างใบหูขาวสะอาดพลางสูดดมกลิ่นหอมจากเรือนผมนุ่มจากหญิงสาวด้านหลัง รู้สึกปลุกต่อมอารมณ์ทางเพศเขาตื่นตัวขึ้นทันที อีกไม่นานแม่กวางน้อยใสซื่อบริสุทธิ์จะต้องนอนสยบอยู่ใต้ร่างแกร่งของเสือกระหายหิวแน่นอน
“พี่ริชกลับก่อนเถอะค่ะ ชมพูยังไม่หิว”
“แน่ใจเหรอว่าไม่หิว เสียงท้องร้องดังขนาดนั้น” ริมฝีปากได้รูปหยัดยิ้มมุมปากกับความแสบซนดื้อรั้นของแม่สาวน้อย
“เอ่อ...”
ชมพูปฏิเสธเสียงท้องร้องดังโครกครากต่อหน้าเจ้านายหนุ่มไม่ได้ ตอนที่ทานข้าวร่วมกับคู่ค้ารายใหญ่กับพวกเขา เธอเองก็ทานนิดเดียวเพราะไม่อยากเสียมารยาท
“ไม่ต้องกลัวว่าจะเสียมารยาทหรอก ฉันเป็นคนไม่ถือตัวอยู่แล้ว เราไปหาอะไรกินกันตรงด้านล่างก็ได้ ฉันหิวแทบจะกลืนกินคนแถวนี้ได้” เขาเอ่ยความนัยบางอย่าง แอบทำเอาเธอหน้าแดงระเรื่อชวนคิดลึกกับคำพูดของเจ้านาย
“ยังไงชมพูเป็นลูกน้องต่ำต้อยคงไม่ขัดคำสั่งเจ้านายได้หรอกค่ะ พี่ริช”
มือหนารวบมือเรียวเล็กกุมเอาไว้แน่นก่อนจะพาของเล่นชิ้นใหม่น่าลิ้มลองออกไปทำความรู้จักมากขึ้น เธอไม่อยากเชื่อว่าท่านประธานหนุ่มตีหน้านิ่งเก๊กขรึม ทำหน้าดุดัน เกรี้ยวกราดแก่พวกพนักงานทุกคน จะเป็นคนติดดิน ชอบทานอะไรง่ายๆ ที่ไม่เสียเวลา
“ฉันสั่งมาเผื่อเธอ ทานให้เยอะๆ ร่างกายผอมลงแบบนั้น ผู้ชายที่ไหนจะมาสนใจ”
“ขอบคุณค่ะพี่ริช แต่ว่าชมพูไม่อยากให้ใครมาสนใจชมพูหรอกค่ะ เพราะชมพูจะต้องทำงานหาเงินรักษาแม่ให้ได้ ชมพูติดหนี้พี่ริชตั้งหลายหมื่น เอาไว้ชมพูทำงานได้เงินเมื่อไหร่จะรีบเอามาคืนนะคะ ชมพูไม่อยากเป็นหนี้ติดค้างคาใคร”
'ไม่อยากติดหนี้ฉันเหรอ ทำเป็นหยิ่งศักดิ์ศรีของตัวเอง ดี! ฉันจะให้เธอติดหนี้(บุญคุณ)ของฉันให้เยอะๆ แล้วเธอจะมาใช้หนี้ฉันด้วยร่างกายแสนหอมหวานของเธอ ชมพู!' พลางเก็บซ่อนคมเล็บเสือร้ายเจ้าเล่ห์
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ ฉันเต็มใจช่วยเธอต่างหาก เงินก้อนนั้นถือซะว่าฉันให้ด้วยความบริสุทธิ์ใจ ไม่มีการติดหนี้กันเกิดขึ้นแน่นอน” ภูริชฉีกยิ้มแย้มซ่อนความร้ายกาจ ผู้หญิงตรงหน้าไม่มีทางตามทันเขาได้
“ขอบคุณค่ะพี่ริช พี่ริชเป็นเจ้านายที่แสนดีมากสำหรับที่ชมพูเคยเจอมา”
รอยยิ้มแสนหวานจากหญิงสาวใสซื่อทำให้มีผลต่อหัวใจเย็นชาสั่นไหวแรงผิดปกติและใบหน้าคมสันหน้าแดงระเรื่อเพียงเพราะอากาศข้างนอกร้อนหรือควบคุมอาการใจสั่นวูบของตัวเองไม่ได้กัน
'นี่ฉันเป็นบ้าอะไรไปแล้ววะเนี่ย ไอ้ภูริช ฉันเป็นท่านประธานหนุ่ม จะมาใจสั่นไหวผู้หญิงหน้าตาสวยธรรมชาติคนนี้ไม่ได้เด็ดขาด'
- ผู้เขียน
