เมียเก็บที่ไร้ค่า

บทที่5 ล่อลวง

คนที่เพิ่งร้องไห้ตาบวมช้ำหมาดๆ กลับสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะสัมผัสอ่อนโยนของใครบางคน เจ้านายหน้านิ่ง ชอบโมโหของเธอเอง

“พี่ริช! ไหนพี่ริชบอกว่าจะกลับบ้านยังไงล่ะคะ” หญิงสาวยังอยู่ในชุดทำงานกับเขาชุดเดิม แสดงว่าไม่ได้เปลี่ยนชุดอะไรมาสิท่า

“ที่จริงฉันก็กลับบ้านไปตั้งนานแล้วละ แต่เพิ่งนึกคิดได้ว่าเธอไม่มีชุดเปลี่ยน ฉันก็เลยให้ลูกน้องของฉันซื้อมาให้”

มือหนาถือถุงแบรนด์เสื้อผ้าดังรวมถึงซื้อชุดนอนวาบหวิวให้เลขาฝึกงานอีก ดวงตากลมโตเบิกตากว้างตกใจเล็กน้อยกับเจ้านายใจดี เอาใจใส่ลูกน้องจนๆ อย่างเธอ

“มีแต่ของแพงๆ ทั้งนั้นเลย ชมพูรับมันไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”

“ทำไม!”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกผู้หญิงปฏิเสธรับเสื้อผ้าแม้แต่ของเครื่องประดับแพงๆ แต่ชมพูกลับไม่รับของ แบบนี้มันยิ่งท้าทายสำหรับเสือร้าย

“มันแพงมากเกินไป อีกอย่างชมพูไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร”

เธอพูดได้เพียงแค่นี้ เด็กสาวยากจนมีเสื้อผ้าแบรนด์เนมใช้ พวกพนักงานในบริษัทจะซุบซิบนินทาเอาว่าเป็นเด็กเลี้ยงของคนรวย

“ติดหนี้บุญคุณที่ไหนกัน ฉันแค่อยากช่วยเธอต่างหาก ไม่เห็นหรือว่าแม่ของเธอพ้นขีดอันตรายแล้ว เจ้านายทนเห็นลูกน้องของตัวเองลำบากไม่ได้หรอก”

ชมพูแอบถอนหายใจเบาๆ สถานะของเราก็แค่เจ้านายกับลูกน้อง ไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้นและเธอจะไม่มีวันเอาตัวไปเสี่ยงกับคนที่มีเจ้าของอยู่แล้ว

'คนอย่างแกคงไม่รู้สิว่าเขามีคู่หมายที่ต้องเข้าพิธีวิวาห์ในไม่ช้า คนอย่างแกก็เป็นได้แค่ ผู้หญิงบนเตียงชั่วครั้งชั่วคราวหรือ 'เมียเก็บ' ของเขาเท่านั้น จำเอาไว้ด้วย'

'ถ้าไม่อยากให้ตัวเองเดือดร้อนก็อย่าอ่อย อย่าทำตามเกินหน้าที่ตัวเอง เพราะฉันไม่ปล่อยพวกเมียลับของเขาหลุดมือไปแน่!'

คำพูดของเจนนี่ เพื่อนสนิทของคู่หมายภูริช ทำเอาเลขาฝึกงานต่ำต้อยต้องเจียมเนื้อเจียมตัวว่าตัวเองอยู่ในสถานะอะไร เขาเห็นว่าคนตัวเล็กเงียบไปชั่วขณะ

“ยังเป็นห่วงแม่ของเธออยู่เหรอ”

“ค่ะ” พยักหน้ารับเบาๆ

“เธอเอาชุดนี้ไปเปลี่ยนเถอะ เดี๋ยวฉันจะนั่งเฝ้าแม่ของเธอเอง”

เมื่อเห็นสายตาดุดันจริงจังทำเอาเลขาฝึกหัดอย่างชมพูต้องจำใจรับพวกเสื้อผ้าแบรนด์เนมของท่านประธานหนุ่มผู้ใจดี เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำโดยมีสายตาคมกริบซ่อนแววกระหายหิวจ้องมองแผ่นหลังไม่ห่างสายตาตัวเอง

“เธอตามฉันไม่ทันหรอก แม่สาวน้อย”

ความปรารถนาของภูริชคือสิ่งนั้นที่อยู่ด้านในตัวเธอ พอเขาได้ ทุกอย่างก็คือจบ ทางใครทางมัน!

ชมพูถูกท่านประธานหนุ่มแสนเจ้าเล่ห์ล่อลวงให้หญิงสาวติดกับตกหลุมพรางที่เขาขุดเอาไว้และตอนนี้แผนของเขาใกล้จะสำเร็จเต็มที

(วันต่อมา)

เอาเป็นว่าเขาอยู่เป็นเพื่อนนอนเฝ้าเหยื่อรายใหม่ที่โรงพยาบาลจนถึงรุ่งเช้าของวันต่อมา ภูริชตื่นตัวก่อนเธอเสมอจึงขอตัวกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่คอนโดแล้วจะมารับตัวเลขาฝึกหัดทำงานต่อ

“แม่ แม่ฟื้นแล้ว”

คนเป็นลูกสาวย่อมดีใจที่เห็นมารดารู้สึกตัวขึ้นมา หลังจากการผ่าตัดเสร็จสิ้นก็รอดูอาการข้างเคียงกันต่อไป

“นะ น้ำหน่อย” หญิงวัยกลางคนรู้สึกคอแห้งผาก ชมพูเรียกรินน้ำจากเหยือกใส่แก้วก่อนจะป้อนผู้เป็นแม่

“ค่อยๆ ดื่มนะคะ ชมพูเป็นห่วงแม่มาก กลัวว่าแม่จะไม่ฟื้นขึ้นมาหาชมพูเสียแล้ว”

“แม่ไม่เป็นไรหรอกจ้ะลูก แม่รู้สึกหายดียังไงบอกไม่ถูก แม่ขอบใจลูกมากที่คอยลำบากหาเงินมารักษาให้แม่”

พวงแก้วพลางลูบหัวคนเป็นลูกสาวเบาๆ ชีวิตนี้มีกันเพียงสองคนแม่ลูก มีผัวก็เหมือนไม่มี เพราะผัวชอบเล่นการพนันทำให้พวกเธอหมดเนื้อหมดตัว

“ไม่ใช่ชมพูหรอกค่ะ แต่เป็นเจ้านายใจดีของชมพูต่างหาก ถ้าไม่ได้เขา ป่านนี้แม่ก็คงไม่หายดีแล้วละค่ะ”

“เจ้านายของลูกใจดีเสียจริง ลูกโชคดีแล้วที่ได้เข้าไปทำงานที่นั่น” คนเป็นแม่ค่อยโล่งใจไปเปราะหนึ่ง กลัวนึกว่าลูกสาวจะเจอคนไม่ดีเสียอีก

“ค่ะคุณแม่ ชมพูตั้งใจว่าถ้าหากฝึกงานที่นั่นสำเร็จ ชมพูจะยื่นสมัครเข้าไปทำงานที่นั่น หลังจากที่เรียนจบอย่างเป็นทางการแล้ว”

หญิงสาววาดฝันเอาไว้ในอนาคต ถ้าหากแม่ของเธอรักษาหายดีเป็นปกติ เธอตั้งใจจะทำงานเก็บเงินใหญ่สักก้อนหนึ่ง เอาไปซื้อบ้านหลังเล็กอยู่ด้วยกันสองคนแม่ลูก จะไม่มีฝันร้ายเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว

“เจ้านายใจดีแบบนั้น ลูกต้องทำตัวให้ดีๆ ให้เขาเอ็นดูเราเข้าใจไหม”

“ชมพูเข้าใจจ้ะแม่ ถ้างั้นชมพูขอตัวออกไปเรียนรู้งานก่อนนะคะแม่ เดี๋ยวเขาจะรอนาน” ชมพูไม่มีทางรู้เลยว่าตัวเองจะตกอยู่ในนรกทั้งเป็น

*****

“ดูสิ นักศึกษาฝึกงานคนนั้นนะ เพิ่งเข้ามาฝึกงานวันที่สองไม่รู้ไปอ่อยท่านประธานท่าไหน ถึงได้คอยไปรับไปส่งกันถึงที่แถมยังได้ใส่ชุดของแบรนด์เนมอีก ร้ายกาจจริง ๆ”

ระหว่างที่ชมพูนั่งรถเคียงข้างกับท่านประธานภูริชก้าวเข้ามาด้านในบริษัทพร้อมกัน ก็มีเสียงซุบซิบนินทาของเหล่าพนักงานชั้นแรกอย่างสนุกปาก ทุกคนต่างดูถูกดูแคลนเธอว่าเป็นผู้หญิงหิวเงิน อยากจับผู้ชายรวยเพื่อหวังสุขสบายในอนาคต

แต่มันไม่ใช่ความจริงเสียหน่อย ทำไมเธอต้องแคร์ด้วย

“นั่นสิ สงสัยคงไม่รู้ว่าท่านประธานมีคู่หมายที่กำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้วเชียว ถ้าเป็นฉันนะ ฉันขอถอนตัวเองดีกว่า”

“ไปกันเถอะ อย่าอยู่ใกล้แถวนี้เลย รู้สึกจะเหม็นกลิ่นตุๆ ของคนหน้าด้าน หน้าทน”

คำซุบซิบนินทาที่ส่อแววถึงเธอกับเขาแอบทำเอาชมพูไม่สบายใจ จารุวี เลขารองประธานคนเดียวที่เห็นใจและเข้าข้างเด็กสาวที่ต้องแบกรับภาระทุกอย่าง

“ไม่ต้องสนใจคำพูดพวกนั้นหรอก มันไม่ใช่ความจริงเสียหน่อย”

เมื่อขึ้นมาถึงห้องทำงานส่วนตัว ใบหน้าหวานหม่นลง คิดมากกับคำพูดนินทาของเหล่าพนักงานสาว ทั้งที่เธอไม่ใช่คนแบบนั้น คนที่คิดจะจับผู้ชายเพื่อหวังรวยทางลัดอย่างเดียว

“ชมพูก็ไม่ได้คิดอะไรมากเลยนี่ค่ะพี่ริช”

“แต่ก็ยังเก็บมาคิดอยู่ดี กินข้าวมาหรือยัง ถ้ายัง เดี๋ยวฉันจะโทรสั่งให้ เพราะฉันก็ยังไม่ได้กินอะไรมาเหมือนกัน”

“ชมพูขอตัวออกไปชงกาแฟดำให้พี่ริชนะคะ”

เลขาสาวฝึกหัดตั้งใจฝึกงานให้ดีที่สุด โดยเจ้าตัวไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มมุมปากของเสือร้ายที่ซ่อนคราบสุภาพบุรุษแสนดี

“ใจเย็นไอ้ริช อีกไม่นาน เหยื่อสาวน้อยจะต้องตายใจกับความดีของท่านประธานหนุ่มคนนี้!”

ชมพูหลีกขอตัวมาชงกาแฟดำแก่เจ้านายหนุ่มใจดี เธอคิดมากกับคำพูดซุบซิบนินทา เรื่องการให้อ่อย ให้ท่าท่านประธานผู้มีคู่หมาย เธออดคิดต่อไม่ได้ว่าถ้าหากเขาแต่งงานกับคู่หมายคนนั้น เขายังจะใจดี อ่อนโยน เข้าใกล้ชิดกับลูกน้องต่ำต้อยอยู่อีกไหม

น้ำตาคู่สวยหยดไหลรินออกมาในห้องน้ำส่วนตัว คนตัวเล็กเริ่มปล่อยโฮกับความเจ็บปวดหนึบในอกที่เผลอหลงใหลชอบคนมีเจ้าของอยู่แล้ว

“เราควรจะทำยังไงดี ชมพู” เลือกจะตัดใจถอยออกมาหรือว่าจะทำตัวเป็นนักศึกษาฝึกงานใสซื่อให้เขาเอ็นดูเธอต่อไปดี เลือกไม่ถูก!

“ทำไมมาช้าจัง”

เขากำลังนั่งรอเลขาสาวฝึกหัดมาทานข้าวเช้าด้วยกัน เมื่อลูกน้องเอาอาหารมาส่งถึงที่เรียบร้อย

ก๊อก ก๊อก

“มาแล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้รอนะคะท่านประธาน”

เลขาฝึกหัดเสิร์ฟกาแฟดำแก่เจ้านายหนุ่มเลือดร้อน สายตาคมกริบลอบสังเกตเห็นขอบดวงตาช้ำเหมือนผ่านร้องไห้มาหมาดๆ แถมคำพูดเรียกแทนเขาก็เปลี่ยนไป เธอเป็นอะไรของเธอกันแน่ ชมพู

“ร้องไห้มาเหรอ เป็นอะไร หรือว่าใครพูดอะไรใส่เธออีก” มือแกร่งจับบีบแขนเล็กสองข้างเล็กน้อย เขาจะไปจัดการคนที่ทำให้เหยื่อสาวต้องคิดมากแบบนี้

“ท่านประธานปล่อยนะคะ ชมพูเจ็บนะ” ใบหน้าหวานบิดเบี้ยว เพิ่งเคยเห็นโหมดเขาเกรี้ยวกราดโมโหรุนแรงครั้งแรก

“เจ็บเหรอ! ถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัวอีกก็บอกฉันมาว่าเธอเป็นอะไร ทำไมถึงไม่ร้องไห้ รู้ไหมว่าฉันไม่ชอบคนบีบน้ำตาออเซาะและไม่ชอบเรียกฉันว่าท่านประธานด้วย”

ด้วยความโมโหเต็มแรงทำให้ชายหนุ่มปล่อยร่างบางออกจากตัวรุนแรงสุดขีด ชมพูเองก็อึดอัดใจไม่แพ้กัน

“พี่ริชก็อย่ามาทำดีด้วยกับชมพูสิค่ะ พี่ริชมีคู่หมายเป็นเจ้าของอยู่แล้ว ชมพูไม่อยากถูกสังคมตราหน้าว่าเป็นเด็กเลี้ยงลับๆ ของท่านประธาน!”

“เธอไม่ใช่เด็กเลี้ยงของฉัน แต่เป็นเมีย(เก็บ)ของฉันต่างหาก และฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่ ถ้าฉันไม่ได้สิ่งที่ฉันต้องการ!”