บทที่34
ฉันยืนนิ่งด้วยความรู้สึกตกใจและแปลกใจหลังจากที่เปิดประตูออกมาแล้วเห็นคนที่หายไปจากชีวิตฉันถึงสามปียืนนิ่งอยู่ตรงหน้าโดยที่สายตากำลังจับจ้องมาที่ฉันไม่วางตา...
“...”
“...”
“ขอฉันเข้าไปข้างในหน่อยได้มั้ย” หลังจากที่เราสองคนต่างยืนจ้องหน้ากันสักมาพัก เขาก็ขออนุญาตเข้ามาข้างในห้องของฉันและนั่นก็คือคำพูดแรกในรอบสามปีที่ฉันเพิ่งได้ยินจากเขา ก่อนที่เขาจะแทรกตัวเข้ามาในห้องโดยที่ฉันยังไม่ได้อนุญาตด้วยซ้ำ...
ร่างสูงของไซเรนเดินผ่านหน้าฉันที่หลีกทางให้อย่างงง ๆ เข้าไปด้านในห้อง กลิ่นหอมจากตัวมันแตะมาโดนจมูกฉัน ซึ่งเป็นกลิ่นหอมประจำตัวของมันที่ฉันจำได้ไม่ลืม และฉันก็ชอบมากด้วย...
“ยืนนิ่งทำไมอะ รึไม่อยากให้ฉันเข้ามา” ใบหน้าหล่อเหลาที่ยังคงหล่อตลอดกาลและยังคงแอบนิ่งไม่เปลี่ยนหันมาถามฉันที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ฉันจึงหันไปตอบมันพร้อมกับปิดประตูลงแล้วเดินผ่านหน้ามันไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม ทำเ
