บทที่ 33
3ปีผ่านไป...
@ห้องทำงานในคาสิโน ฮ่องกง
“นายครับ วันนี้คุณเอวาไม่ได้เข้าไปที่บริษัทครับ”
“ไม่ได้เข้าไป? แล้วเมียกูไปไหน”
“เอ่อ...คือ”
“เอออออะไรนักหนาของมึงว่ะไอ้เบน มีอะไรก็รีบๆ พูดมา เดี๋ยวกูจะลงไปดูงานต่อ” ผมที่กำลังยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองวิวข้างนอกตึกหันไปถามลูกน้องคนสนิทด้วยสีหน้าขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดที่ลูกน้องมัวแต่กระอึกกระอักอยู่รำไร
“เอ๋อ...เมื่อคืนคุณเอวาไปผับแล้วเมาหนักมากคะ-....”
ปั่ง!!
เฮือก!! “นะนายครับ” ใช่ครับ เมื่อกี้คือเสียงปืนที่ผมลั่นไกไปเฉียดเท้าลูกน้องแค่นิดเดียวเพราะความโมโหที่ลูกน้องปล่อยให้เอวาไปเที่ยวผับจนเมาหนัก
“มึงปล่อยให้เมียกูเมาขนาดนั้นได้ไงว่ะไอ้เบน แล้วไอ้พวกเวรที่กูสั่งให้มึงส่งไปดูแลเมียกูแม่งทำเหี้ยอะไรกันอยู่ถึงปล่อยเมียกูให้ไปผับแล้วเมาแบบนั้นได้หะ!”
เสียงเกรี้ยวกราดของผมตะคอกใส่หน้าลูกน้องคนสนิทอย่างไอ้เบนด้วยความดุดัน ผมอุตส่าห์ไว
