EP.7หนังสด!กลางบ้านNC+กรุบ [ของขวัญ..]
1030 คำ
" อะ โอยยย" ฉันตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้อง หรือว่าที่ผ่านมาจะเป็นเพียงความฝันนะ "มะ ไม่จริง.."
• สาวน้อยกระเด้งตัวลุกขึ้นวิ่งไปที่กระจกกับปรากฏรอยคราบเลือดตรงแก้มซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่ได้ฝันไปแต่อย่างใด•
"อีเมจิ!!"
"พี่หมวย"
"มึงไปทำอีท่าไหนมา..คุณวอมถึงได้อุ้มหอบกลับมาที่นี่ได้"
"อุ้ม.."
"เออสิเขาแบกมึงกลับมาบอกให้กูเปิดประตูห้องแล้วก็วางมึงนอน มึงคงอ่อยเขาสิท่า"
"____"
สายตาดุดันอย่างคล้ายไม่พอใจของพี่หมวยทำให้ฉันรับรู้ทันทีว่าคงจะหึงคุณวอม
"พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะคุณวอมจึงช่วยเอาไว้" บอกปัดไปแบบนั้นเนื่องจากไม่อยากมีปัญหาเท่าไหร่
"รูไว้ด้วยนะว่าฉันกับเขาได้กันแล้วและได้กันบ่อยด้วยหวังว่าเธอคงไม่อยากจะมีเรื่อง!"
"ค่ะ"
ฉันพยักหน้าตอบรับเพราะพี่หมวยเอาแต่ใจมากจึงไม่อยากตีฝีปากให้เรื่องยาว
หลายวันผ่านไป
• คนสวนถูกไล่ออกโดยที่มีเสียงล่ำลือต่างๆนานาว่าอาจจะถูกฆ่าทิ้งไปแล้วก็ได้ ส่วนเมจิแทบจะไม่เฉียดเข้าใกล้ใครเพราะยังหวาดกลัวเรื่องที่เกิดขึ้นไม่หาย•
อ๊าง์ อะ อื้อ~
เคว้ยง!
"เชี่ย"
• เสียงสะดุ้งตกใจของลูกชายคนโตที่กำลังระเริงกามอยู่กลางบ้านกับสาวใช้ที่ชื่อหมวยเจ้าเก่าเจ้าเดิม•
"หนูขอโทษค่ะพอดีจะมาเก็บเเจกันที่ลืมไว้" บ้าจริงฉันเดินเข้ามาในตอนที่เห็นอะไรลามกแบบนี้
"เมจิ"
"ขอโทษจริงๆ ค่ะคุณไฟ"
"ไม่เป็นไรไม่ต้องกังวนนะ"
• ในขนาดนั้นหมวยก็หันขวับมองจ้องหน้าผู้ชายที่เธอกำลังร่อนเอวอยู่สายตาของเขาดูห่วงใยและเสน่หาเด็กผู้หญิงที่เข้ามาขัดจังหวะ•
ตึก ตึก
"อะไรกันเนี่ยคุณหญิงไม่อยู่ก็มาทำบัดสีบัดเถลิงกันกลางบ้าน" ในขณะที่วิ่งพร้อมสลับเดินเร็วหัวใจฉันเต้นตึกตักไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย "ตาจะเป็นกุ้งยิงหรือเปล่านะ"
พึก!
"อักกก"
"จะรีบไปไหนเดินไวขนาดนี้เธอไม่มองอะไรล่ะ"
"!!!!"
"ว่าไง..หูหนวกเหรอ"
• ทันทีตัวเล็กก็ตกใจเมื่อเธอเดินชนปะทะกลับเขาก็คือวอม ดวงตากลมเบิกกว้างถอยหลังแทบจะชิดติดกำแพง•
"หนูขอโทษค่ะคุณวอมหนูไม่ได้ตั้งใจ"
"..."
"ฮือ หนูรีบไม่ทันมองอีกทั้งยังมืดแล้วด้วย"
"คุกเข่าเลยเหรอเนี่ย?"
ผมจ้องมองสิ่งประหลาดตรงหน้าจู่ๆ เด็กบ้าก็นั่งคุกเข่าพร้อมกับพูดเสียงสั่นเครือท่าทางจะกลัวจนหัวหด
"มืด..แต่ก็ยังมีไฟในบ้านสาดส่องอยู่เล็กน้อยไม่ใช่หรอหรือว่าดวงตาของเธอมันจะมองไม่ค่อยเห็นอะไร" ได้ทีละขอแกล้งหน่อยแล้วกัน "ดวงตานี้คงไม่ต้องใช้แล้วมั้ง"
"ฮึก คุณวอมค่ะ~ ฮึบ"
"ฉันเกลียดผู้หญิงอ่อนแอและร้องไห้ถ้าฉันเห็นน้ำตาเธอไหลอีกเมื่อไหร่ฉันจะควักมันออกมาซะดวงตาไร้ประโยชน์คู่นี้"
"ค่ะ"
ทันทีที่น้ำตาจะไหลฉันรีบยกมือปาดแก้มเพื่อไม่ให้มันหยดพร้อมกับกลั้นหายใจเอาไว้
"เงยหน้าขึ้นแล้วลิ้นออกมาให้ฉันดูหน่อยเป็นไง..หืม"
"อะ อะไรนะคะ"
"สงสัยจะไม่อยากมีหัวไว้ใช้อีกแล้ว"
"ค่ะเดี๋ยวหนูจะทำ"
• พูดจบสาวน้อยรีบกลั้นใจเพื่อให้น้ำตาที่กำลังจะไหลหยุด เธอเงยหน้าพร้อมกับปะทะสายตาคนตัวสูงที่ยืนเท้าเอวมองอยู่ใกล้•
"หืมมม" แค่ขู่เล็กน้อยก็ทำตามซะแล้ว ใบหน้าละอ่อนตาแป๋วใสกำลังแลบลิ้นแผล็บออกมา เชี่ย.. "ลิ้นยาวใช้ได้"
"!!!!"
ผู้ชายอะไรน่ากลัวชะมัดดวงตาของเขามีหางปลายแหลมอย่างเจ้าเล่ห์จัดแถมคมคายสักพักเขาก็โน้มตัวลงมาใกล้แต่ใกล้เกินไป..
"ฮึก!อึก!"
• ลมหายใจฟึดฟัดที่ออกจากชายในขณะที่เขาโน้มลงใบหน้าลงใกล้จนจมูกแทบจะชิดถูไถกับพวงแก้ม ริมฝีปากหนาเริ่มจู่โจมสาวน้อยทำให้ตัวเล็กพับปิดตาลงด้วยความหวั่นเกรง•
"รอก่อนเถอะเร็วๆ นี้แน่ หึ"
ตึก ตึก ตึก
"____" หัวใจฉันหล่นแว๊บเขาใช้เพียงปลายมือช้อนคางขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกระซิบข้างหูโดยที่แทบไม่ได้ยินเสียงเลย..ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรออกมาก่อนที่จะเดินเลี่ยงขึ้นไปบนบ้าน "จะบ้าตาย!!"
1เดือนต่อจากนั้น
"มหาวิทยาลัยเป็นยังไงบ้าง" พ่อเิายถามลูกชายคนเล็ก "ได้ข่าวว่าช่วงนี้แกก่อปัญหาน้อยลงนี่"
"แล้วไม่ดีหรือไง"
"ก็ขอให้เป็นแบบนี้ตลอดก็แล้วกันฉันขี้เกียจตามแก้"
• พ่อปรายตามองหน้าก่อนที่แม่จะพูดสวนขึ้นมา•
"อีกไม่กี่วันจะวันเกิดลูกแล้วอยากได้อะไรล่ะวอม" แม่ถามอย่างห่วงใย "หรือว่าอยากได้เครื่องบินลำใหม่"
"ปีนี้ไม่อยากได้ของมีค่าอะไร..แต่มีอย่างหนึ่งที่อยากได้ไม่รู้ว่าแม่จะอนุญาตไหม"
"ต่อให้เดือนหรือดาวแม่ก็ให้ได้ทั้งนั้นแหละ"
• ใครบอกว่าแม่รักลูกเท่ากัน..คงไม่ใช่กับบ้านหลังนี้เนื่องจากผู้เป็นแม่รักวอมซึ่งเป็นลูกชายคนเล็กมากกว่าไฟผู้เป็นลูกชายคนโตด้วยซ้ำ•
"จะเอาอะไรก็เอาที่แม่แกแล้วกันฉันต้องไปทำงานแ" หลังจากกินข้าวเช้าพ่อก็ออกเดินทางเพื่อไปพบปะกับผู้มีอิทธิพลมากมาย
"ลูกอยากได้อะไรบอกแม่มาสิ"
"อยากได้..."
ห้องโถง
"อะไรนะคะ!!" ฉันถูกคุณหญิงเรียกพบแต่ซึ่งก็เป็นปกติอยู่ทุกวันหากคุณหญิงไม่ได้ออกงานก็จะเรียกพบฉันไปชงน้ำชา
"เธอจำได้ไหม..วันแรกที่เธอเข้ามาฉันพูดกับเธอว่ายังไง"
"จำได้ค่ะชีวิตของหนูเป็นของคุณหญิง"
"ใช่ แต่ตอนนี้เธอจะต้องไปคอยรับใช้ลูกชายของฉันแปลว่าตอนนี้ชีวิตของเธอเป็นของลูกชายฉัน!"
"____"
- ผู้เขียน
