จนกระทั่งเวลาผ่านไปอีกหลายวัน เพลงพิณยังคงต้องทำตามคำสั่งบุพการี ไปเรียนในช่วงเช้าเหมือนเดิม
"คุณคะ ฉันสงสารลูก" คุณหญิงวิมลบอกกับสามี ตอนที่ลูกสาวเดินพ้นรั้วบ้านไปแล้ว
"แต่เราทำเพื่อลูกนะ อย่าใจอ่อนอย่างนี้" ท่านทูตเตือนเสียงแข็ง ถือว่าคำสั่งสอนที่จริงจังจะทำให้ลูกสาวเชื่อฟังบุพการี
"ลูกไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอนนะคะ จะให้ฉันอยู่เฉยๆ ฉันทำไม่ได้แล้ว" ท่านปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้ม ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมาคอยสังเกตุลูกสาวเสมอ คนเป็นแม่ย่อมทรมานใจที่ลูกกำลังทนทุกข์เพราะข้ออ้างความหวังดีจากท่าน
"คุณหยุดโวยวายสักที! วันนี้เราก็จะไปดูผลการเรียนของลูกอยู่แล้ว อย่าพึ่งมาทำมันพังซะก่อน!" ฝ่ายสามีกระแทกวางแก้วกาแฟลง
"คุณควรจะรับฟังกันบ้างนะคะ" ท่านปล่อยน้ำตาไหลซ้ำแล้วซ้ำเล่า สามีก็ไม่ยอมรับฟังปัญหาที่เกิดขึ้นในบ้าน
"รีบไปเตรียมตัว ผมจะไปรอที่รถ" ท่านทูตธีรดนย์เดินนำไปยังโรงจอด ปล่อยภรรยาทบทวบความคิด
