EP.5
3979 คำ
5/02/20xx
ปวดตัวจัง...ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะต้องกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับเเสงและปรับโฟกัสซึ่งมันไม่มีอะไรดีขึ้นแม้แต่นิดเพราะสายตาที่สั้นของฉัน ฉันคลำมือไปทั่วๆเพื่อหาแว่นสายตาตัวเองแต่ก็ไม่เจอจนรู้สึกถึงแรงยุบของเตียงฉันหันไปมองก่อนจะหลับตาลงด้วยความตกใจเมื่อคนตรงหน้าสวมแว่นให้ฉัน ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมองเวย์ที่มองฉันอยู่ก่อนจะเอื้อมมือมาดันแว่นสายตาตัวเองขึ้นเบาๆพร้อมกับเบี่ยงสายตาหลบสายตาของเวย์ด้วยความเขิน
"ไง" ฉันเหลือบตากลับมามองเวย์อีกครั้งพร้อมกับยกมือขึ้นโบกไปมาเบาๆ
"หวัดดีค่ะ" ฉันก้มหน้าลงอีกครั้งเมื่อเวย์หัวเราะขึ้นก่อนที่เขาจะประสานมือตัวเองกับมือฉันที่ยกโบกทักทายเขา
"น่ารัก"
ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากันด้วยความเขินพร้อมกับเงยหน้าสบตาเวย์ที่มองมาอยู่ เจ้าตัวยิ้มออกมาก่อนที่จะโน้มใบหน้าตัวเองมาหาฉันพร้อมกับกดริมฝีปากตัวเองลงที่ริมฝีปากฉันแรงๆจนมันเกิดเสียง
"วะเวย์!"
ฉันร้องขึ้นพร้อมกับละใบหน้าออกห่างจากเขา เวย์ยิ้มออกมาบางๆก่อนจะเลิกคิ้วมองฉันด้วยท่าทีกวนๆ ฉันจิปากใส่เขาก่อนจะก้มมองตัวเองที่ตอนนี้อยู่ในชุดหลวมโครงซึ่งดูๆแล้วก็คงไม่ใช่ของใครที่ไหน...เดียวนะวันนี้ฉันต้องไปทำงานนิ! ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจพร้อมกับพลิกแขนข้างที่เวย์จับมือฉันไว้อยู่เพื่อดูเวลา ให้ตาย! เก้าโมงกว่าๆแล้วไม่นะฉันสายแน่
"จะไปไหนเคส?"
เวย์ถามขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าฉันกำลังพยายามจะลุกออกจากเตียงคือมันต้องใช้คำว่าพยายามเลยอ่ะเพราะฉันรู้สึกปวดเอวมากๆ ฉันหันหน้าไปหาเขาก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"เคสจะรีบไปทำงานน่ะค่ะ วันนี้คุณก็มีถ่ายนิ"
ฉันว่าขึ้นเร็วๆพร้อมกับก้าวขาลงจากเตียงเพื่อเดินไปห้องน้ำแต่เมื่อฉันก้าวลงจากเตียงขาของฉันมันก็สั่นจนฉันไม่สามารถรับน้ำหนักของตัวเองได้
พรึ่บ!
"อ๊ะ!"
ฉันหลับตาแน่นเมื่อฉันที่กำลังจะล้มลงพื้นลอยขึ้นเหนือพื้นขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของเวย์ฉันจับไหล่เขาเป็นที่ยึดพร้อมกับมองเวย์ที่มองมาที่ฉันด้วยสายตาดุๆ
"ตัวเองเป็นแบบนี้ยังทำเป็นเก่งอีก"
"ปะเปล่านะคะ คือเคสต้องไปทำงานจริงๆ" ฉันตอบกลับอย่างรวดเร็วพร้อมกับก้มลงมองหน้าเวย์ที่กำลังมองฉันอยู่ "ถ้าเคสไม่ไปทำงานมีหวังโดนไล่ออกแน่"
"แล้วตัวเองเจ็บอยู่แบบนี้จะทำงานไหว?" ฉันเม้มปากเข้าหากันช้าๆพลางมองเวย์อย่างคิดหนัก เวย์ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"เดียวค่อยเข้าไปพร้อมฉัน"
"ตะแต่..."
"อย่าเถียงเวย์นะเคส" ฉันหุบปากแทบจะทันทีที่เวย์เอ่ยขึ้นแบบนั้น เวย์กระชับอ้อมแขนตัวเองแน่นขึ้น "เวย์แค่เป็นห่วงกลัวเคสเจ็บกว่าเดิม เพราะงั้นตอนนี้พักก่อนนะเดียวเวย์จัดการที่เหลือเอง "
"...ค่ะ"
ฉันพยักหน้าเบาๆเวย์ส่งยิ้มกลับมาให้ฉันอย่างพอใจพร้อมกับค่อยๆโน้มคอฉันให้ลงไปหาเขาจนรู้สึกได้ถึงความร้อนของกันละกัน ฉันกลั้นหายใจอย่างทำตัวไม่ถูกเมื่อสบสายตากับแววตาร้อนๆตรงหน้า
"ดีมากครับกระต่ายน้อยของเวย์ "
ฉันค่อยๆยิ้มออกมาเพราะความเขินพร้อมกับหลับตารับสัมผัสที่ริมฝีปากตัวเองที่เวย์กำลังมอบให้ ตอนนี้ฉันรู้สึกดีสุดๆไปเลยที่ฉันมีคนรักที่ดูแลฉันดีแถมเขายังมาเป็นห่วงฉันแบบนี้อีก
12.30 น.
"ที่เธอมาสายเพราะผมให้เธอไปเลือกช่วยว่าควรจะซื้ออะไรมาฝากพวกคุณน่ะ คงไม่ว่าอะไรใช่ไหม?"
พี่ที่ทำงานฝ่ายเดียวกับฉันส่ายหน้าไปมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเวย์ที่ซื้อขนมมาฝาก ฉันเงยหน้าไปมองเวย์พร้อมกับยิ้มให้เขาบางๆเมื่อเขาตีคิ้วให้ฉันอย่างกวนๆ
"งั้นฉันไปก่อนล่ะกัน ไว้เจอกัน"
เวย์เอ่ยขึ้นกับฉันเบาๆพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างเท่ๆ ฉันหยักหน้าเบาๆพร้อมกับมองตามเวย์ที่เดินออกไป คือหลังจากนั้นเวย์ก็พาฉันไปทานข้าวและซื้อขนมก่อนที่เราจะมาถึงบริษัทนี่ล่ะ ฉันโทรไปบอกแม่นิ้มแล้วว่าเมื่อคืนฉันไปนอนกับพี่ที่ทำงานซึ่งมันก็ทำให้ฉันรู้สึกผิดอยู่นะที่ต้องโกหกเธอแต่จะให้ฉันบอกความจริงไปมันก็คงจะไม่ใช่เรื่องดีเช่นกัน
"คุณเวย์นี่ดูสนิทกับน้องเคสจังนะ" พี่ที่ทำงานคนนึงเอ่ยขึ้นยิ้มๆฉันโบกมือไปมาเบาๆพร้อมกับยิ้มให้เธอ
"ไม่หรอกค่ะ พอดีเคสเดินผ่านเขาพอดีสงสัยเขาคงจะจำเคสได้ "
"เขาคงอยากจะซื้อมาให้จริงๆล่ะเธอพรุ่งนี้วันเกิดเขานิ" ฉันเลิกคิ้วมองพี่อีกคนที่ว่าขึ้นมา
"เออจริงด้วยพรุ่งนี้วันเกิดเวย์ ให้ตายนอกจากหล่อแล้วยังใจบุญอีก"
ฉันมองพี่เขาอีกครั้งก่อนจะเดินไปทำงานของตัวเองพลางคิดถึงคำพูดของพี่คนนั้นอีกครั้ง...พรุ่งนี้วันเกิดเวย์งั้นหรอ? วันเกิดก็ต้องมีของขวัญสิใช่ไหมนะ แล้วฉันควรจะให้อะไรเวย์ดี ฉันยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับเริ่มทำงานในส่วนของตัวเองไปด้วย ฉันยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงหน้าคนที่ดูจะเป็นห่วงฉันมากเกินไปตอนที่เราเดินเข้าบริษัทคือฉันที่ตอนเช้าเดินไม่ได้เลยเพราะมันเจ็บมากแต่ตอนนี้มันก็มีอาการขัดในการเดินบ้างอยู่นะแต่มันก็ไม่ได้อะไรมาก เวย์น่ะคิดมากไป
"น้องเคส!" ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจพร้อมกับหันไปมองพี่แก้วที่วิ่งเข้ามาหาฉัน
"คะพี่แก้ว?"
"ทำไมถึงไปซื้อของกับคุณเวย์ได้อ่ะ!?" ฉันขมวดคิ้วอย่างงงๆคือพี่แก้วที่วิ่งมาหาฉันด้วยความเร็วแบบนั้นฉันเลยนึกว่ามีเรื่องอะไร
"คือเคสเจอกับเขาโดยบังเอิญน่ะค่ะ" ฉันโกหกออกไปพร้อมกับมองหน้าพี่แก้วที่กำลังหรี่ตามองฉันอยู่
"แน้อย่าโกหกพี่นะ!" ฉันส่ายหัวไปมาเบาๆพร้อมกับยิ้มอย่างขำๆเพราะท่าทางพี่แก้ว
"ไม่มีอะไรจริงๆนะคะ "
"ก็แล้วไป แต่ระวังยัยไอด้วยล่ะเคสไม่มาทำงานนางองค์ลงน่าดู" พี่แก้วว่าขึ้นเสียงเบาฉันเบิกตากว้างเมื่อนึกถึงพี่ไอได้
"แล้วทำไม ฉันจะองค์ลงแล้วมันทำไม?"
ฉันมองพี่ไอที่กำลังยืนอยู่ข้างหลังด้วยความตกใจที่เธอมาได้ยินบทสนทนาของฉันกับพี่แก้ว พี่แก้วหัวเราะในลำคอก่อนจะหันหน้าไปมองพี่ไอที่ยืนอยู่
"องค์ลงเพราะทำงานเองไม่ได้เพียงเพราะเคสไม่อยู่ นี่ฉันไม่แน่ใจแล้วอ่ะว่าตกลงใครเป็นผู้ช่วยของใครกันแน่?"
"แอะอีแก้ว มึงพูดให้ดีๆนะ!!" ฉันคว้าแขนพี่แก้วที่กำลังจะพุ่งไปหาพี่ไอไว้อย่างห้ามๆ
"แล้วทำไม แค่เสื้อผ้าพังยังไม่มีปัญญาจะแก้เองแล้วก็พาลอารมณ์เสียใส่ทุกคน งี้หรอว่ะคนที่ทำงานเป็น!?"
"เออแล้วไงในเมื่องานเย็บเสื้อแก้เสื้อมันเป็นหน้าที่ของยัยเคสอยู่แล้วนิแล้วมันเรื่องอะไรที่กูจะต้องทำ!"
"พี่ไอใจเย็นก่อนนะคะคือเคสขอโทษจริงๆที่วันนี้เคสมาสาย"
ฉันวิ่งเข้าไปหาพี่ไอพร้อมกับคว้ามือเธอมากุมไว้อย่างขอโทษจริงๆแต่กลับโดนพี่ไอสบัดออก เธอมองฉันด้วยสายตาที่เกลียดซังก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"แหม่พอมีดารามาให้ท้ายหน่อยนี่ชักปากเก่งเหลือเกินนะคุณน้องเคส"
"คะเคสไม่..."
"หึ ฉันจะรอวันที่เขาทิ้งแกละกันอย่าเสียใจจนฆ่าตัวตายส่ะล่ะเดียวน้องๆบ้านเด็กกำพร้าของเธอจะอดตายเอา"
ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่นพร้อมกับมองพี่ไอที่ด่าฉันอย่างไม่เข้าใจ คือฉันไม่เข้าใจว่าพี่ไอทำไมต้องโกรธฉันถึงขนาดนั้น
"อ่อ ไปห้องเสื้อเเล้วไปทำงานแก้เสื้อของตัวเองซะนะเป็นแค่เด็กฝึกอย่าไปแรดให้มากเดียวคนอื่นเขาจะเกลียดเอา!"
"มึงเกินไปแล้วนะอีไอ!"
ฉันมองตามพี่ไอที่เดินออกไปพร้อมกับกำมือตัวเองไว้แน่น ฉันโกรธนะโกรธมากด้วยที่พี่ไอพูดแบบนั้นแต่ฉันในตอนนี้จะทำยังไงได้นอกจากก้มหน้ารับมันเพราะพี่ไอคือหัวหน้างาน ฉันเงยหน้ามองพี่แก้วที่เดินมาจับมือฉันไว้เธอมองฉันอย่างเห็นใจแต่ฉันก็ยิ้มออกมาบางๆพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเบาๆ
"เคสไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่แก้ว...เคสไปทำงานก่อนนะ "
ฉันบอกพี่แก้วพร้อมกับเดินออกมาจากห้องนั้นเพื่อไปยังอีกห้องที่เป็นห้องซ้อมเสื้อผ้าต่างๆ ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะสูดหายใจเข้าปอดแรงๆเพื่อไม่ให้ตัวเองคิดมาก แต่ให้ตายเถอะคำพูดของพี่ไอวันนี้มันแรงมากจริงๆแรงจนฉันไม่มีสมาธิทำงานเท่าที่ค่อยแถมยังพลาดทำเข็มโดนนิ้วตัวเองจนมันเป็นแผลตั้งเยอะ
18.33 น.
"เฮ้อ เสร็จสักที!"
ฉันบิดตัวไปมาพร้อมกับลุกขึ้นยืนมองงานของตัวเองที่ตอนนี้เสร็จแล้วเรียบร้อย ฉันเก็บทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะเก็บของตัวเองใส่กระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้องเย็บเสื้อพร้อมกับเดินออกมาจากบริษัทอย่างรวดเร็ว คือวันนี้ฉันที่ต้องการทำงานให้เสร็จมันจึงเลยเวลางานของตัวเองและตอนนี้คนอื่นๆเขาก็กลับเเล้วด้วย วันนี้ฉันไม่ได้ออกไปไหนเลยและไม่ได้ติดต่อกับเวย์ด้วยฉันจึงไม่รู้ว่าเขากลับรึยังแต่ถ้าเวย์จะกลับก่อนแล้วฉันก็ไม่เป็นอะไรหรอกนะ ดีซะอีกเพราะฉันจะได้มีเวลาไปซื้อของขวัญให้เขา ฉันคิดๆไว้แล้วล่ะว่าจะซื้ออะไรให้เวย์ดีและมันก็เป็นอะไรที่โอเคที่สุดหากให้ฉันเลือกล่ะนะ
"เอาตัวนี้ค่ะ " ฉันว่าพร้อมกับยื่นเสื้อเชิ้ตให้พี่พนักงานหลังจากที่ยืนเลือกมานาน "ช่วยห่อให้ด้วยนะคะ"
"ค่ะ เดียวรอสักครู่นะคะ"
ฉันพยักหน้าเบาๆพร้อมกับยิ้มให้เธอ ฉันที่ไม่รู้จะซื้ออะไรให้เขาเลยเลือกที่จะมาซื้อเสื้อร้านประจำที่ฉันชอบมาด้วยเนื้อผ้าและการตัดเย็บที่มันละเอียดแถมยังมีการออกแบบที่เด่นเลยไม่ยากที่จะดึงดูดให้ฉันชอบและฉันก็หวังว่าเวย์จะชอบด้วยถึงมันจะไม่แพงเท่าไหร่นักแต่ฉันก็อยากจะเห็นเขาในเสื้อตัวนี้มันคงจะดูดีน่าดู
"ได้แล้วค่ะขอบคุณที่ใช้บริการนะคะ"
"ค่ะ"
ฉันรับเอากล่องเสื้อสีน้ำเงินที่ถูกผูกโบว์ด้วยสีเดียวกันซึ่งมันทำให้ดูเข้ากันมาก มันโอเคเลยล่ะเพราะนี่คือของขวัญสำหรับผู้ชายถ้าจะให้เล่นสีแรงๆมันคงเป็นจุดเด่นเกินไป...ฉันอยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง
6/02/20xx
10.00 น.
"เคสทางนี้!"
ฉันวิ่งเอาเสื้อไปแขวนไว้ที่ราวอย่างรวดเร็วตามที่พี่แก้วบอกพร้อมกับจัดทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทางเพราะตอนนี้นายแบบกำลังจะเข้ามาเปลี่ยนชุดเพื่อถ่ายแบบอีกเช็ทแล้ว
"ไง" ฉันสะดุ้งนิดๆก่อนจะหันไปมองเวย์ที่เข้ามาประชิดข้างหลังฉัน ฉันยิ้มออกมาบางๆให้เขา "ไปช่วยฉันใส่ชุดหน่อยสิ "
ฉันหรี่ตามองเวย์ที่บอกฉันเสียงดังขึ้นเพื่อให้คนในห้องได้ยิน เพื่ออะไรน่ะหรอก็เพื่อคนอื่นจะได้ไม่ต้องสงสัยไงล่ะฉันหยิบชุดที่เวย์จะใส่ถ่ายวันนี้พร้อมกับเดินตามเขาไปอีกห้อง
พรึ่บ!
"วะเวย์!" ฉันร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องของเวย์แล้วเจ้าตัวหันมาดึงฉันเข้าไปกอดแน่น
"เมื่อวานหายไปไหนมา" ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเวย์ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"เคสอยู่ห้องซ้อมเสื้อทั้งวันเลยกว่าจะซ้อมเสร็จก็ค่ำแล้ว "
"แล้วทำไมไม่โทรหา ฉันจะได้ไปส่ง"
"เคสอยากให้เวย์พักผ่อนไงค่ะ ทำงานมาทั้งวันแล้วยังต้องไปส่งเคสอีกเหนื่อยแย่" เวย์มองฉันนิ่งๆก่อนจะยิ้มออกมาบางๆเวย์โน้มใบหน้าเอาจมูกโด่งๆของตัวเองมาถูจมูกฉันไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว
"น่ารักแบบนี้เวย์ก็หลงแย่สิเคส " ฉันหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับสบตากับเวย์ที่มองมาอย่างสงสัย
"มีอะไรหรอคะ?"
"รู้ไหมวันนี้วันอะไร" ฉันกลั้นยิ้มตัวเองไว้ก่อนจะเอียงหน้าทำหน้านึกคิด
"วันที่6มั่งคะ เคสไม่ได้ดูวันมาด้วยสิ" ฉันตอบกลับไปด้วยท่าทีไม่รู้จริงๆ แต่มันกลับทำให้เวย์ทำหน้าบึงตึงใส่ฉันทันที
"วันนี้วันเกิดเวย์! นี่คนที่ทำงานที่นี่เขาไม่พูดถึงเลยรึไง?"
"ไม่นิคะ วันนี้วันเกิดคุณหรอ?"
"ใช่สิ เฮอะแล้วเพิ่งรู้แบบนี้ก็คงไม่มีของขวัญอะไรให้ฉันน่ะสิ!" ฉันกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆพร้อมกับส่ายหน้าไปมาช้าๆ เวย์ถอนหายใจใส่ฉันพร้อมกับถอยออกห่างฉันอย่างรวดเร็ว
"โกรธวะ!"
"อ้าวเคสไม่รู้นี่คะ เวย์จะมาโกรธมาแบบนี้ไม่ได้นะ!"
ฉันว่าขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปหาเวย์เจ้าตัวมองฉันก่อนจะก้มลงมาจุ๊บที่ริมฝีปากฉันเบาๆฉันเบิกตากว้างพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว เวย์ที่ตอนนี้หน้าอยู่ห่างฉันแค่คืบยิ้มออกมาอย่างกวนๆ
"งั้นคืนนี้เคสต้องให้เวย์กินเป็นของขวัญ "
"เวย์!"
"ไม่รู้ล่ะถือว่าเมื่อกี้สัญญาไปล่ะ รีบแต่งตัวให้เวย์ได้แล้วเคสเดียวเวย์ก็ช้าหรอก"
"คุณนี่มัน!"
ฉันมองค้อนใส่เวย์อย่างไม่พอใจก่อนจะเริ่มแต่วตัวให้เวย์...เขาคงคิดว่าฉันไม่รู้จริงๆสินะ ฉันยิ้มในใจคนเดียวฉันคิดว่าฉันจะเซอร์ไพรส์เวย์ตอนถ่ายเสร็จช่วงนั้นเวย์คงกำลังเปลี่ยนชุดกลับซึ่งมันก็เป็นเวลาที่เหมาะเจาะเลยล่ะ
17.00 น.
"เคสขอตัวนะคะ" ฉันบอกพี่ๆที่ทำงานด้วยพร้อมกับยกมือไหว้พี่ๆเขาไปด้วย
"ไม่ไปกินข้าวกะพวกพี่ก่อนล่ะฉลองก่อนไปทำงานหนัก" พี่หญิงว่าขึ้นฉันยิ้มก่อนจะส่ายหน้าไปมาเบาๆ
"คือเคสมีนัดแล้วน่ะค่ะ...เจอกันวันเดินทางเลยนะคะ"
"แน้ฉันว่าต้องมีซัมติง" พี่แก้วว่าขึ้นพร้อมกับหรี่ตามองฉันอย่างจับผิดฉันเบี่ยงสายตาหลบเธอ
"พี่แก้วอ่ะ เคสไม่คุยด้วยแล้วว" ฉันว่าพร้อมกับรีบเดินออกมา
"เปิดตัววันไหนบอกด้วยนะจ๊ะ อิอิ"
ฉันหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะหันไปมองค้อนพี่แก้วอีกครั้งและเดินออกมาจากโซนเสื้อผ้าไปโซนของนายแบบที่เวย์อยู่ ฉันเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำเพื่อจะหยิบกล่องของขวัญออกมาจากกระเป๋าพร้อมกับมองตัวเองในกระจกอีกครั้งฉันยิ้มออกมาอย่างเขินๆและมองกล่องของขวัญในมืออีกครั้ง มันอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้เเฮะฉันเพิ่งเคยเอาของขวัญให้คนรักครั้งแรกซะด้วยสิ
"ใจเย็นๆ"
ฉันบอกกับตัวเองอีกครั้งก่อนจะเดินไปห้องของเวย์ที่อยู่ไม่ใกล้มากฉันยิ้มออกมาเมื่อตัวเองเดินถึงห้องเขา ฉันมองประตูเวย์ก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าประตูมันเเง้มอยู่
"รถจอดอยู่ด้านล่างลงไปดูได้เลย" ฉันชะงักมือที่กำลังจะพลักประตูเข้าไปเมื่อได้ยินเสียงผู้ชายคนนึงพูดขึ้น
"ขอบคุณสำหรับของขวัญวะ" ฉันเลิกคิ้วขึ้นนิดๆเมื่อได้ยินเสียงเวย์...โหนี่เขาซื้อรถให้กันเป็นของขวัญเลยหรอ?
"หน้าตาระรื่นเชียวนะครับ พอใจมาก?"
"ใครมันจะไม่พอใจว่ะ ได้ทั้งสาวได้ทั้งรถ!" ฉันขมวดคิ้วเข้าหันกันอีกครั้งเมื่อมีอีกเสียงพูดขึ้น...พวกเขาพูดเรื่องอะไรกัน
"หึ โง่ท้ากูเองคิดผิดแล้วครับ" ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากันพร้อมกับจับกล่องของขวัญในมือแน่นเมื่อเริ่มรู้สึกแปลกๆกับคำพูดของเวย์
"ใครจะไปคิดว่ะว่ายัยแว่นนั้นจะง่ายขนาดนั้น แม่งทำกูเสียโง่!" ฉันเบิกตาขึ้นพร้อมกับหัวใจที่กำลังเต้นแรงเมื่อได้ยินประโยคนั้น...ยะยัยแว่นงั้นหรอ?
"แล้วมึงไปทำยังไงเขาถึงยอม?"
"แล้วมีใครบ้างจะไม่ยอมถ้าโดนกูเข้าหาขนาดนั้น นี่กูไม่ได้ตั้งแต่วันแรกที่เข้าไปหาก็ถือว่าเล่นตัวมากเเล้วนะ"
"ฮึก!"
ฉันกลั้นเสียงร้องไห้ของตัวเองแทบไม่ทันเมื่อประโยคล่าสุดของเวย์ดังขึ้น ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้ด้วยมือที่กำลังสั่นและหัวใจที่มันกำลังรู้สึกปวดร้าวเหมือนกำลังโดนเหยียบย้ำ!
"สัสโหดวะ!"
"แล้วตกลงเด็ดไหมว่ะมึงยังไม่ตอบกูเลยนะโว้ย!"
"มึงถามงี้จะแดกต่อกู?"
"กูไม่ถือวะ กูดูๆมึงแล้วดูมึงติดใจแม่งต้องมีอะไรดี"
"หึ เฉยๆวะถ้ามึงอยากนอนกับขอนไม้...กูแนะนำเลย"
ปั่ง!
ฉันพลักประตูอย่างแรงจนมันเปิดออกและไปกระแทกกับพนังฉันมองคนสามคนที่กำลังคุยกันด้วยสายตาที่เกลียดซัง เวย์เบิกตากว้างมองฉันที่ยืนอยู่อย่างไม่เชื่อสายตา ฉันสบตากับเขานิ่งพร้อมกับน้ำตาตัวเองมันกำลังไหลออกมา
"ชิบ...พวกกูขอตัว"
ฉันไม่ได้สนว่าผู้ชายอีกสองคนจะเป็นใครเพราะตอนนี้สายตาของฉันมันกำลังโฟกัสที่เขาคนที่สามารถมองคนอื่นเป็นของเล่นได้
"เธอ...มาได้ยังไง?"
ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเพื่อควบคุมตัวเองไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้ก่อนที่จะเอื้อมมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าตัวเองเร็วๆ
"ทำไมคะ กลัวเคสได้ยินเรื่องเลวๆที่คุณพูดกับเพื่อนตัวเองงั้นหรอ?" ฉันมองเวย์ที่กำลังยืนมองฉันอยู่นิ่งๆเวย์เหยียดยิ้มมุมปากพร้อมกับเสยผมตัวเองขึ้นเบาๆ
"เฮ้อ..เธอไม่น่ามาได้ยินเลยวะเคส ฉันอุสาติดใจ"
ตุบ!!
"เธอกล้าโยนกล่องบ้าๆนี้ใส่ฉันหรอว่ะ!!?"
เวย์ว่าขึ้นอย่างโมโหพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็วเมื่อฉันโยนกล่องของขวัญที่เตรียมมาให้เขาใส่ใบหน้าเขาอย่างแรง
เพี๊ยะ!!
ฉันฟาดมือใส่ใบหน้าของเวย์อย่างไม่หยั่งมือเมื่อเขากำลังมาถึงตัว เวย์หัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับใช้ลิ้นดันกระพุงแก้มตัวเองและค่อยๆหันหน้ามาหาฉันด้วยท่าทางกวนๆ
"หึ โกรธมาก?"
ฉันมองคนตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองว่าเขาสามารถเลวได้ขนาดนี้ ขนาดที่ว่าฉันจับได้แล้วเขายังมีหน้ามายิ้มใส่ฉันอย่างไม่รู้สึกรู้สา!
"คุณทำแบบนี้ได้ยังไง คุณเห็นฉันมีค่าเท่ากับรถบ้าๆที่พวกนั้นท้าให้คุณมาทำกับฉันแบบนี้หรอ!!?"
ฉันตวาดขึ้นเสัยงดังพร้อมกับน้ำตาที่มันกำลังไหลลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ฉันมองเวย์ที่กำลังยิ้มออกมาด้วยใจที่เจ็บปวด
"ฉันไม่ได้มองเธอมีค่าเท่ากับรถนะเคส...เพราะรถมันมีค่ามากกว่าเธอเป็นไหนนะ..."
เพี้ยะ!!!
ฉันฟาดมือไปที่ใบหน้าของเวย์อีกครั้งอย่างไม่ลังเลและครั้งนี้เวย์ก็หันหน้ากับมาจ้องฉันด้วยสายตาที่โกรธจัดเช่นกัน
"มากไปแล้วนะเคส ฉันไม่ใช่สุภาพบุรุษอย่างที่เธอเพ้อฝันนะเฮ้ย!"
"คุณมันหน้าตัวเมีย!!"
"แล้วไงว่ะ ในเมื่อเธอเป็นคนยอมฉันเองมันผิดที่เธอโง่เองนะเคส!"
"เชิญคนสารเลวแบบคุณมีความสุขกับโลกบ้าๆของตัวเองไปเถอะเเล้วสักวัน สักวันคุณต้องเสียใจ!!"
"ไม่ใช่วันนี้แน่ๆ เพราะดูแล้วเธอนะเคสที่กำลังเสียใจ!"
ฉันสบสายตากับเวย์ที่กำลังมองฉันด้วยสายตาเกลียดซังฉันเกลียดเกลียดคนตรงหน้าจนไม่อยากจะใช้อากาศเดียวกับเขาหายใจ อะไรมันทำให้เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้!
"ใช่ฉันเสียใจ เสียใจที่โง่เป็นของเล่นของคุณ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว...รู้แล้วว่าคุณแบบคุณมันก็ดีแค่เปลือก!!"
"เคส!!"
ฉันหันหลังพร้อมกับเดินออกมาจากห้องของเวย์อย่างรวดเร็ว ฉันวิ่งไปข้างหน้าและไม่รู้ว่าตัวเองว่าไปหยุดที่ตรงไหนแต่มันคงดีกว่าที่ฉันจะไปยืนอยู่ตรงนั้นตรงที่คนสารเลวคนนั้นยืน! ฉันนั่งย่องๆลงกับพื้นพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนักฉันปล่อยให้ตัวเองร้องไห้โดยไม่สนใจว่าใครจะมองเพราะตอนนี้ข้างในฉันมันกำลังพังพังด้วยน้ำมือของคนเลวๆคนนั้น!!
.
.
.
"หึ มือหนักดีนี่"
ร่างสูงว่าขึ้นเบาๆกับตัวเองหลังจากที่เคสวิ่งออกไปจากห้องของเขา เวย์ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินไปยืนหน้ากระจกเพื่อมองแผลที่มุมปากตัวเองและพบว่ามันเป็นแผลช้ำทั้งสองมุมปากของเขา
"ให้ตาย...แบบนี้ก็กินข้าวยากสิว่ะ!"
น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นอย่างไม่รู้สึกรู้สาว่าที่ตัวเองทำนั้นมันเลวร้ายมากขนาดไหนเขาหยิบกุญแจรถคันใหม่ตัวเองขึ้นมาก่อนจะเหยียดยิ้มออกมาอย่างพอใจพลางยัดมันใส่ในกระเป๋ากางเกงตัวเองด้วยท่าทีสบายๆก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นกล่องสี่เหลียมสีน้ำเงินเข้มที่มันตกอยู่ เวย์เลิกคิ้วขึ้นมองเมื่อนึกขึ้นได้ว่ากล่องนี้เคสโยนใส่เขาเวย์ก้มลงหยิบมันขึ้นมาก่อนจะแกะเชือกเปิดกล่องดูของข้างใน
'Happy Birthday WAY'
เวย์เหยียดยิ้มออกมานิดๆพร้อมกับหยิบเสื้อที่พับอยู่ข้างในขึ้นมาดู เขาทิ้งมันลงในกล่องพร้อมกับปิดมันไว้อย่างเดิมก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นพร้อมกับกล่องของขวัญสีน้ำเงินที่ติดมือเจ้าตัวมา...ไม่อยากได้แต่ก็ไม่อยากทิ้งว่ะ.
- ผู้เขียน
