EP6ไม่ใช่สเปก
839 คำ
แสนสิงหาเม้มปากกลั้นขำสุดฤทธิ์เมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของคีร่า อะไรวะ ทำหน้าอย่างกับเห็นผี ชีวิตนี้ไม่เคยโดนผู้ชายจีบเหรอ
อายุยี่สิบเอ็ดแล้วไม่เคยมีแฟนหรือไง ช่างพิลึกคน
แต่ก็อย่างว่าหน้าตาของเธอไม่น่าพิศมัย ผู้ชายที่ไหนจะมาสนใจ จืดชืด ไม่มีอะไรให้ค้นหา ไม่มีเสน่ห์ดึงดูดสายตาอยู่ด้วยคงน่าเบื่อแย่
‘คีร่า’ ไม่ใช่ผู้หญิงในอุดมคติของแสนสิงหาสักนิด สเปกของแสนสิงหาต้องเป็นผู้หญิงอกตูม ตูดใหญ่ เก่งเรื่องอย่างว่า แสนสิงหาไม่ชอบผู้หญิงไม่ประสีประสา ไม่ชอบผู้หญิงซื่อ ๆ ยิ่งเป็นผู้หญิงแบบคีร่า แสนสิงหายิ่งไม่ชอบอย่างแรง
มองหน้าเธอทีไร แสนสิงหานึกว่าเขามองก้อนเต้าหู้ในต้มจืดยังไงอย่างนั้น
“พูดอะไรแบบนั้นกันคะ” คีร่าถามอย่างไม่ประสา เพิ่งเคยเจอผู้ชายพูดจาแบบนี้ใส่ครั้งแรกบอกตามตรงว่าเธอไปไม่เป็น อึ้งไปชั่วขณะ
“ฉันแค่ล้อเล่นน่ะ เธออย่าถือสาเลยนะ”
คีร่าพยักหน้าส่ง ๆ ตอบกลับไป ไม่คิดถือสาผู้ชายปากเปียกอย่างแสนสิงหาให้มากความ แม้ว่าคำพูดของเขาเมื่อกี้ยังดังก้องอยู่ในโสตประสาททำหัวใจของเธอเต้นแรงแทบบ้าคลั่งก็ตาม ไอ้อาการแปลก ๆ ที่มักเป็นตอนอยู่ต่อหน้าแสนสิงหานี่คืออะไร คีร่ายังหาคำตอบไม่ได้
แต่คีร่าคิดว่าอาจเกิดจากอาการประหม่าก็เป็นได้ หาใช่ว่าเธอหวั่นไหวกับผู้ชายปากร้ายอย่างแสนสิงหาหรอก
ถ้าให้พูดตามตรงทรงเอแถวบ้านยังพูดจาดีกว่าแสนสิงหาซะอีก ให้ชอบผู้ชายปากหมา ๆ แบบเขา ให้เธอชอบหมาชอบแมวยังดีซะกว่า
นั่งรถกันมานานหลายชั่วโมงแล้วก็ยังไม่ถึงจุดมุ่งหมายสักที ท้องน้อย ๆ ของคีร่าก็เริ่มประท้วงขึ้นมาด้วยความหิว คีร่ายกมือลูบท้องตัวเองปอย ๆ ในตอนที่เสียงท้องร้องดังเล็ดลอดออกมาแล้วโดนสายตาคมกริบของแสนสิงหาหันมามองหน้า
“หิวเหรอ” เขาถามเสียงเรียบ
”ค่ะ“ คีร่าพยักหน้ารับคำช้า ๆ ยิ้มเจื่อนออกมาอย่างกลัวว่าแสนสิงหาจะด่าว่าเธอมันน่ารำคาญ
“อยากกินอะไรล่ะ“
”อะไรก็ได้ค่ะ“ แล้วอะไรก็ได้มันมีขายที่ไหนวะ ผู้หญิงเป็นแบบนี้กันทั้งโลกรึเปล่า อยากกินอะไรไม่ยอมบอก เป็นอะไรไม่ยอมพูด สุดท้ายผลกรรมก็ตกอยู่ที่ผู้ชายที่ต้องเดาใจให้ถูก
พอไม่ถูกใจก็โกรธ ก็งอน เขาอยากจะบ้า
“อะไรก็ได้มีขายที่ไหน ยกตัวอย่างมาได้ไหม”
“ถูก ๆ ค่ะ” เออ เขาน่าจะบ้าของจริงก็คราวนี้
แสนสิงหาตบหน้าผากตัวเองแรง ๆ อย่างปลงตก เลิกถามคำถามที่เขาไม่มีทางได้คำตอบจากคีร่าอีก
อะไรถูก ๆ มันคืออะไรล่ะ มาม่าห่อละแปดบาทเหรอ
บรรยากาศภายในรถตกอยู่ในความเงียบงันอีกครั้ง คีร่าทำได้แค่นั่งนิ่งไม่กล้าถามเซ้าซี้แสนสิงหา ไม่กล้าหันไปมองเสี้ยวหน้า ทำได้แค่อดทนกับความหิวของตัวเองไว้ จนกระทั่งที่รถคันหรูแล่นเข้ามาจอดบริเวณหน้าร้านอาหารหรู
คีร่าหน้าซีดเผือกทันตาเห็น เธอหันมองแสนสิงหาคอแทบหัก ถือวิสาสะคว้ามือของแสนสิงหาไว้ แสนสิงหาที่กำลังเอื้อมมือเปิดประตูรถชะงักนิ่งในจังหวะที่โดนมือนิ่มคว้าแขนเขาไว้ ใบหน้าคมคายหันมาเลิกคิ้วใส่คีร่าที่ทำหน้าเจียนร้องไห้อยู่
ใครจะตายอีกละ
“มีอะไร หิวไม่ใช่เหรอนั่งชักช้าอยู่ทำไมอะ” น้ำเสียงของแสนสิงหาติดรำคาญคีร่าเล็กน้อย
“ไปร้านอื่นได้ไหมคะ” หลุบสายตามองต่ำถามแสนสิงหาเสียงอ้อมแอ้ม
เขาพาเธอมาร้านอาหารหรูหราขนาดนี้ อาหารต้องแพงมากแน่ ๆ เธอจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายล่ะ
อาหารถูกที่เธอว่ามันคือก๋วยเตี๋ยวหรือไม่ก็อาหารตามสั่งร้านข้างทาง ไม่ใช่ร้านอาหารหรูหราหมาเห่าแบบนี้
“จะกลัวอะไร บอกหิวฉันก็พามา เธออย่าเรื่องมากได้ไหม ตอนนี้ไม่ใช่แค่เธอที่หิว ฉันก็หิวเหมือนกัน ฉันขี้เกียจเปลี่ยนร้านใหม่แล้ว”
“หนูไม่มีเงินมากขนาดนั้นนะคะ คุณพามาร้านอาหารแพงขนาดนี้ หนูจะเอาเงินที่ไหนไปจ่าย”
แสนสิงหาจี๊ปากอย่างรำคาญ เบื่อหน่ายคีร่าเต็มทน
“เงยหน้าขึ้นมา” แสนสิงหาสั่งคีร่าเสียงดัง หญิงสาวทำตามคำสั่งอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “แล้วดู น้ำหน้าอย่างฉันไม่มีปัญญาจ่ายเงินหรือไง”
“…….”
“เธอแค่ยัดอาหารลงท้องไป กินให้อิ่ม เดี๋ยวฉันจ่ายเงินเอง”
ทำตัวจนนัก เดี๋ยวกูจับมาเลี้ยงตลอดชีวิตซะเลย
- ผู้เขียน
