EP7หลอกล่อ
975 คำ
ถกเถียงกันอยู่นานไม่ต้องเดาว่าใครเป็นคนแพ้ในสงครามครั้งนี้ถ้าไม่ใช่คีร่า หญิงสาวเดินตามหลังแสนสิงหาเข้ามาในร้านอาหารด้วยท่าทางเหลอหลา
แสนสิงหาถึงกับกลอกตามองอย่างเอือมระอา จี๊ปากด้วยความรำคาญคีร่านับครั้งไม่ถ้วน
เธอแม่งราวกับบ้านนอกเข้ากรุงยังไงอย่างนั้น อายคนชะมัด
“อยากกินอะไรก็สั่ง” แสนสิงหายื่นเมนูอาหารให้กับคีร่า หญิงสาวรับมาเปิดดูก่อนเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับราคาอาหาร
ราคาแพงหูฉี่ขนาดนี้ เธอจะกล้าสั่งได้ยังไง แล้วที่แสนสิงหาบอกจะเลี้ยง เขาจะเลี้ยงเธอจริง ๆ รึเปล่า คีร่าไม่ไว้ใจแสนสิงหาเท่าไหร่นัก ภาพเหตุการณ์ที่เธอและเขาเจอกันครั้งแรกไหลเข้ามาเป็นฉาก ๆ
ขนาดเพิ่งเจอกันเขายังเล่นงานเธอจนน้ำตาคลอเบ้า ครั้งนี้เธอจะเชื่อใจเขาได้ยังไงว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เธอจ่ายค่าอาหารเอง
แสนสิงหาสั่งอาหารเสร็จแล้ว แต่คีร่ายังไม่ได้สั่งสักเมนู เธอมัวแต่อ้ำอึ้งไม่กล้าสั่ง จนสายตาคมกริบหันมามอง คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงเป็นเชิงตั้งคำถาม
“หนูไม่อยากล้างจาน“ คีร่าตอบเสียงเบาทว่ามันก็ดังพอให้พนักงานที่ยืนรอรับออเดอร์อยู่ได้ยิน
‘เด็กเวร’ แสนสิงหากัดฟันกรอด อยากลุกขึ้นไปเขย่าตัวคีร่าแรง ๆ พูดออกมาได้ ไม่อยากล้างจาน เขาก็บอกอยู่ว่ามีปัญญาจ่ายให้ เธอไม่เชื่อกันหรือไงวะ
“ฉันบอกจะเลี้ยงก็คือเลี้ยง”
“หนูกลัวคุณโกหก”
“แล้วแต่เธอเหอะ“ แสนสิงหาทำหน้าเหม็นเบื่อใส่คีร่า ก่อนเป็นฝ่ายจัดการสั่งอาการให้หญิงสาวเอง ขืนรอเธอสั่งชาตินี้ เขาว่าไม่น่าจะได้กิน
“หนูบอกคุณแล้วให้เลือกร้านถูก ๆ” พูดราวกับกระซิบ
“นี่ถูกที่สุดแล้ว” แสนสิงหาเป็นคนร้อนง่าย เขาจึงไม่ชอบนั่งร้านอาหารที่ไม่มีเครื่องปรับอากาศ แล้วร้านอาหารที่แสนสิงหาเลือกก็ไม่ใช่ร้านอาหารที่ราคาแพงหูฉี่แบบที่คีร่าว่า ราคาอยู่ระดับกลาง ๆ ด้วยซ้ำ ปกติในแต่ละวันแสนสิงหากินอาหารมื้อหนึ่งแพงกว่านี้อีก
แต่แสนสิงหาคงลืมไปอย่างหนึ่งว่าฐานะความเป็นอยู่ของเขากับคีร่าต่างกันราวฟ้ากับเหว มื้ออาหารราคาถูกสำหรับแสนสิงหา มันแพงมากในสายตาของคีร่าอยู่แล้ว นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตด้วยซ้ำที่คีร่ามีโอกาสได้มานั่งทานอาหารดี ๆ ในร้านดี ๆ แบบนี้
ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ บรรยากาศปกคลุมอยู่ในความเงียบอีกครั้ง แสนสิงหาหยิบโทรศัพท์มาเล่นฆ่าเวลา ในขณะที่คีร่านั่งมองหน้าแสนสิงหาเงียบ ๆ คีร่าไม่มีโทรศัพท์เล่นกับเขาหรอก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโลกในตอนนี้ไปถึงขั้นไหนแล้ว
“มองอะไรนัก“ คีร่าชะงักเมื่อจู่ ๆ คนที่จดจ่อกับโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นมาถามเสียงราบเรียบ ”หน้าฉันเหมือนผัวในอนาคตของเธอหรือไง“
เอาแต่จ้องกันอยู่ได้ ถ้าเขาเป็นปลากัด แสนสิงหาคิดว่าเขาคงท้องไปแล้ว
“ทำไมพูดจาแบบนี้อยู่เรื่อยเลยคะ” อ๋อ จะด่าว่าเขาไม่มีมารยาทสินะ
“แล้วมันทำไม” แสนสิงหาถามกลับอย่างหาเรื่อง
“ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ แต่สามีในอนาคตหนูคงไม่หน้าตาแบบคุณแสนหรอก” คีร่าตอบหน้าซื่อตาใสตามฉบับคนไม่ประสา
“ทำไม”
“หนูไม่ชอบคนแบบคุณแสนค่ะ พูดจาหยาบคาย”
‘เด็กเวร’ เป็นอีกครั้งที่แสนสิงหาสบถด่าคีร่าออกมาอย่างเหลืออด เด็กคนนี้เหลือจะเชื่อกับเธอจริง ๆ ที่เขาบอกว่าเธอดูซื่อ ๆ เห็นทีเขาคงต้องพิจารณาเธอใหม่
บางทีภายใตแววตาใสซื่อของเธอนั้นอาจซุกซ่อนความร้ายกาจเอาไว้ก็ได้ใครจะรู้
บทสนทนาระหว่างคีร่ากับแสนสิงหาหยุดไว้แค่นั้นเมื่อพนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ ดวงตากลมใสเป็นประกายวาววับแอบลอบกลืนน้ำลายทันทีที่ได้เห็นหน้าตาของอาหาร
จากตอนแรกไม่กล้าสั่งเพราะกลัวราคาของอาหาร แต่พอได้ลิ้มลองรสชาติของมัน คีร่าซัดเรียบลืมราคาอาหารไปชั่วขณะ เธอกินไม่เกรงใจแสนสิงหาที่นั่งฝั่งตรงข้ามด้วยซ้ำ กินตะกละตะกลามจนแสนสิงหารู้สึกระอา
“เธอเรียนจบอะไรมา” หากคีร่าจะมาทำงานที่โรงแรมของเขา แสนสิงหาต้องรู้ก่อนว่าเธอเรียนจบอะไรมาจะได้เลือกสายงานที่เหมาะกับเธอให้
“หนูเรียนจบมอหกค่ะ หนูพูดภาษาอังกฤษได้นะคะ ไม่ไก่กาแน่นอน เคยแข่งพูดภาษาอังกฤษมาแล้ว เกือบร้อยโรงเรียน หนูแข่งได้ที่สองแน่ะ” โอ้อวดด้วยความภาคภูมิใจ “โรงแรมของคุณแสนรับวุฒิมอหกไหมคะ” คีร่ามีสีหน้ากังวลขึ้นมาเมื่อเธอคิดบางอย่างออก ดีใจที่มีงานให้ทำจนเนื้อเต้น จนลืมถามเรื่องสำคัญกับแสนสิงหาไปเลย
แสนสิงหาใช้มือลูบปลายคางทำหน้าครุ่นคิด แววตาวาววับไปด้วยประกายเจ้าเล่ห์ เห็นสีหน้ากังวลของคีร่าก็รู้สึกอยากแกล้งเธอขึ้นมา
“ไม่รับหรอก”
“อ้าว” หน้าหม่นเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
”แต่งานอื่นฉันรับนะ“
”งานอะไรคะ“
”มาเป็นแม่บ้านให้ฉันไหมล่ะ เงินเดือนสามหมื่นห้า อยู่ฟรี กินฟรี แค่ปัด ๆ ถู ๆ ห้องให้ฉันก็พอ“ อาจจะลามมาถูอย่างอื่นบ้างเป็นบางที ”ฉันจริงจังนะ เธอคิดดูดี ๆ แค่งานแม่บ้านมีที่ไหนจ้างสามหมื่นห้าบ้าง ไม่รับไว้ก็บ้าแล้ว”
- ผู้เขียน
