“นี่คุณเป็นอะไรคะปราบ ใครไปทำให้คุณโมโห แล้วตัวก็เหมือนจะเปียกๆ ด้วย” ปรางแก้วเอ่ยถามออกมาด้วยความเป็นห่วง และตอนนี้เธอก็พยายามเล่นละครตอบตาเขาอยู่ ทั้งที่อยู่ในอาการใจเสียมากแค่ไหนก็ตาม
“ไม่มีใครทำอะไรทั้งนั้น” ปราบเอ่ยออกมาเสียงห้วน เขาเริ่มชั่งใจแล้วว่าเขาจะทำอย่างไรกับเธอดี แล้วเหมือนว่าเขาจะตัดสินใจได้แล้ว ชีวิตของเขาไม่ต้องมีปรางแก้วอีกต่อไป เธอไม่จำเป็นสำหรับเขาแล้ว แค่เรื่องเหมือนพิมพ์ที่มันพลิกไปหลายตลบแบบนี้ เขาก็สับสนจนไม่รู้จะแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ยังไง
“แล้วปราบเป็นอะไรล่ะคะ” ปรางแก้วพยายามเอ่ยอย่างเอาใจ
“ผมต้องการเลิกยุ่งกับคุณ แล้วก็ให้คุณออกไปจากที่นี่ซะ” ปราบเอ่ยออกมาเสียงห้วน หมดเวลาที่เขาจะแสดงการละครอะไรแล้ว นับจากนี้เขาไม่มีอะไรที่จะต้องเล่นละครอีกต่อไป เพราะฉะนั้นปรางแก้วก็คงไม่จำเป็นสำหรับชีวิตของเขาอีกแล้ว
“นี่หมายความว่ายังไงคะ คุณจะทำแบบนี้กับปรางไม่ได้นะคะ คุณพา
