“แต่อนาคตไม่มีอะไรแน่นอนนะคะ”
“อนาคตไม่มีอะไรแน่นอนน่ะใช่ แต่หัวใจเป็นของพี่ และพี่จะยกมันให้พู่คนเดียว อย่าพูดเรื่องนั้นอีกนะ พี่ไม่ชอบใจเลย”
“ขอโทษค่ะ พู่ก็แค่พูดเผื่อไว้”
“เผื่อไว้ก็ไม่ได้ นอนเถอะครับ ถ้าลูกหลับแล้วพี่จะพาลูกไปนอนเปลเอง”
“ก็ได้ค่ะ”
เธอหลับตาลงและเข้าสู่นิทราฝันในเวลาไม่นานนัก คงเพราะการเลี้ยงลูกทำให้เปลืองพลังงานไปมาก แม้จะมีคนคอยช่วยมากมาย แต่ยังไงเธอก็ยังอยากอยู่กับลูกตลอดเวลาอยู่ดี
เจษฎ์นอนมองสามชีวิตที่เขารักอย่างสุดซึ้งด้วยแววตาอ่อนโยน ไม่นานลูกชายคนเล็กก็หลับสนิท เขาจึงอุ้มลูกไปนอนบนเปลก่อน และกลับมาอุ้มลูกชายคนโตที่เคลิ้มหลับตามกันไป ก่อนจะกลับมานอนกอดเธอบนเตียง
เช้าวันนี้เจษฎ์และภูษิตาพาลูกทั้งสองมาฉีดวัคซีนที่โรงพยาบาล เด็กน้อยดูจะเข้มแข็งเหมือนพ่อเพราะไม่ร้องไห้ออกมาเลยสักนิด มีแต่คนเป็นพ่อที่รู้สึกเจ็บแทนตอนที่เข็มน้อยๆ นั้นจิ้มลงบนแขนของลูกชายทั้งสอง
