โรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง
จากที่คิดว่าลูกทั้งสองคงจะงอแงไม่อยากลงจากรถเพราะติดพ่อมาแต่ไหนแต่ไร ทว่าพอก้าวลงจากรถได้เด็กๆ ก็รีบวิ่งไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ชนิดที่เขาจับตัวแทบไม่ทัน และเมื่อเห็นว่ามีผู้ปกครองคนอื่นยังยืนดูลูกๆ อยู่ เขาจึงได้เดินไปทางคนพวกนั้นบ้างแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องรอดูก็ตาม
แต่สักพักเขาก็เริ่มรู้สึกว่าไม่อยากไปไหน มันเป็นความอยากรู้อยากเห็นว่าลูกของเขาจะมีความสุขหรือไม่กับการอยู่ร่วมกับคนอื่นๆ และการได้เห็นลูกหัวเราะออกมาอย่างร่าเริง ได้เข้าแถวต่อคิวทำโน่นทำนี่ร่วมกับคุณครู มันก็ทำให้เขารู้สึกอิ่มเอิบในใจ
กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...
“คุณครับ โทรศัพท์คุณดังน่ะ”
ผู้ปกครองที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาสะกิดบอก
“ขอบคุณครับ”
เขาล้วงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าขึ้นมากดรับสาย
(“ฮัลโหล”)
(“บอสอยู่ไหนครับเนี่ย อีกสิบนาทีจะประชุมแล้วนะครับ”)
(“ประชุมสิบโมงครึ่งไม่ใช่เหรอ นี่เพิ่งเจ็ดโมงกว
