“ไม่ได้กลัว แต่เกรงใจ ไปๆ พวกเราจะกลับแล้ว เดี๋ยวมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” นพเป็นคนควักเงินออกมาจ่าย ในบรรดาสี่หนุ่มเพื่อนซี้ทุกคนจะผลัดกันเลี้ยงเพื่อไม่ให้ได้เปรียบเสียเปรียบ เพราะเมื่อก่อนแย่งกันจ่าย จนตั้งกฎนี้ขึ้นมา ผลัดกันเลี้ยงน่ะดี จะได้ไม่เอาเปรียบเพื่อน ไม่ใช่ให้เพื่อนจ่ายตลอด
“อะไรของมันวะ ชวนมากินเหล้าแล้วรีบกลับ”
สันต์บ่นอย่างหงุดหงิด เขาลุกเดินไปยังรถ ก่อนจะเปลี่ยนใจเดินไปยังห้องน้ำหญิง เห็นภรรยาเด็กกำลังยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น พอเขาเข้าไปเธอก็รีบปาดน้ำตาทิ้ง
“มายืนทำอะไรแถวนี้” ชายหนุ่มเอ่ยถาม เหลือบมองคนที่ไม่ยอมคุยกับเขา สันต์มองตามร่างเล็กที่รีบเดินหนีไปยังรถยนต์อย่างชั่งใจ
สันต์ขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับหลังจากเปิดประตูรถ คนที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วเปิดประตูขึ้นมาเคียงข้าง เธอหันมองไปทางอื่นที่ไม่มีเขาอยู่
“ต้องรัดเข็มขัดนิรภัยด้วยนะ รู้ไหม” เขาทำเสียงดุ เอื้อมมือไปรัดเข็มขัดนิรภั
