“ฮึก ฮือ ทะ ทำไมนายต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย” ร่างเล็กนั่งคุดคู้อยู่ในห้องน้ำ และปล่อยเสียงสะอื้นร้องไห้อย่างน่าสงสารกับชะตาชีวิตของตัวเอง
เธอมองร่องรอยที่ยังหลงเหลือจากโดนเขารังแก ข้อมือทั้งสองข้างช้ำซึมไปด้วยห้อเลือด มันน่าอายจริงๆ ที่เขากลับเปิดประตูให้คนอื่นเข้ามาอย่างง่ายดายทั้งที่เธอเองยังแต่งตัวไม่เสร็จเสียด้วยซ้ำ
“ทำไมต้องกลับมาเจอกันอีกด้วยนะ ทำไมกัน ฮึก”
มือเรียวยกขึ้นเช็ดคราบน้ำตาและเดินออกไปส่องกระจก ทำความสะอาดใบหน้าของตนให้กลับมาสดชื่นอีกครั้ง เธอจะมานั่งร้องไห้คร่ำครวญอยู่แบบนี้ไม่ได้ มีงานอีกหลายงานที่ต้องทำถ้าไม่อยากโดนไล่ออกอย่างกับหมูกับหมา เธอก็ควรจัดการอารมณ์ของตัวเองให้ดีกว่านี้อย่าเผยด้านอ่อนแอให้คนอื่นเห็นมากนัก เพราะคนเหล่านั้นไม่เห็นใจหรอกมีแต่ซ้ำเติมเปล่าๆ
“คิดว่าจะหนีกลับไปแล้วซะอีก หน้าด้านกว่าที่คิดอีกนะ หึ”
เสียงแดกดันเอ่ยพูดถากถางเมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาที่โต๊
