“ฉันบอกเธอว่ายังไง” เวกัสพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธที่เดินตามหญิงสาวออกมาและเห็นเธอนั่งร้องไห้ตรงม้านั่ง
“ฝนไม่ได้ตั้งใจ ฝนไม่คิดว่าเวกัสจะมากินข้าวกลางวัน”
“อย่ามาเรียกชื่อฉัน ผู้หญิงเลวๆ อย่างเธอไม่มีสิทธิ์มาเรียกชื่อฉัน”
“ฝนขอโทษ ฝนขออธิบายได้ไหม”
“ไม่ต้องการฟัง และตอนนี้ฉันก็โกรธเธอมาก ทำไมต้องมาให้เห็นหน้าด้วยว่ะ”
“ฝนขอโทษ อ๊ะ!” เธอร้องด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆ มือหนาเข้ามาจับข้อมือและกระชากให้เธอเดินตามไปที่โซนลานจอดรถซุเปอร์คาร์
“คิดจะทำอะไร” เธอถามเสียงสั่น เมื่อเขาไม่พูดไม่จาที่จับเธอโยนใส่เข้ามาในรถและนั่งเงียบอยู่อย่างนั้น
“ฉันเกลียดเธอฝน”
“ฝนรู้ ฝนขอโทษ”
“ทำไมฉันต้องไปรักคนอย่างเธอด้วยว่ะ”
“ขอโทษ ขะ ขอโทษจริงๆ”
“หุบปากสักที” น้ำฝนสะดุ้งตกใจเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มผู้อ่อนโยนตะโกนใส่หน้าของเธอ เธอไม่เคยเห็นเขาแสดงอารมณ์โมโหร้ายแบบนี้มาก่อนเลยตลอดที่คบกันมา
“ฝะ ฝนขอโทษ
