“อะไรนะ! ยัยนั้นทำเรื่องลาออกเหรอ” นัทนิสาถามเบ๊ของตัวเองด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ใช่ พวกเราพึ่งได้ยินมา” หนึ่งในลูกสมุนรายงานอย่างเอาหน้า
“ยัยโง่นั้นอยู่ไหน”
“พวกเราก็ไม่รู้”
“พวกเธอมันไม่ได้ ออกไป เสนอหน้าออกไป” นัทนิสาเอ่ยไล่ด้วยอาการเหวี่ยงและฉุนขาด ยัยนั้นจะมาทำแผนเธอพังไม่ได้ จะมาชิ่งลาออกก่อนได้ที่ไหนกันมันต้องโดนไล่ออกสิ ไม่ใช่ลาออกเอง
เธอเดินดุ่มๆ ออกไปและแสยะยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนที่เธอเกลียดขี้หน้าอย่างน้ำฝนที่กำลังยืนเก็บของอยู่ตรงตู้ล็อกเกอร์ของตัวเอง
ใจที่คิดอยากจะไปเอาเรื่องแต่สายตาดันเหลือบไปเห็นเวกัสที่เดินมาทางนี้พอดี เธอเห็นสายตาของเขาที่มองมาที่น้ำฝนไม่วางตา
“เวกัส!” นัทนิสาเรียกชื่อก่อนที่ชายหนุ่มจะถึงตัวน้ำฝนที่กำลังเก็บของอยู่ เธอแอบยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นมือของน้ำฝนแอบสั่นเมื่อเธอจงใจเรียกชื่อเวกัสดังๆ
“เธอ...” เวกัสนิ่งไปสักพักเพราะจำชื่อหญิงสาวไม่ได้
“นัทมี
