3 ปีต่อมา
ตึก! ตึก!
ขายาวก้าวเดินอย่างเป็นจังหวะลงไปในท่าเรือที่เหล่าลูกน้องกำลังส่งเสียงโหวกเหวกดังให้แซ่ด ภาพแบบนี้เขาเห็นเป็นเรื่องปกติของคนงานเสียแล้ว เพราะแต่ละคนพนักงานจะลำเลียงของเข้าตู้คอนเทนเนอร์เพื่อเตรียมจัดส่งให้ลูกค้าในแต่ละประเทศนั้นๆ
“สวัสดีครับนาย” เสียงลูกน้องกล่าวทักทายเป็นปกติเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามา ตั้งแต่เขารับช่วงต่อมาจากบิดาไม่เคยเลยสักวันที่เขาจะปล่อยปละละเลย
“อืม สวัสดี ทำงานต่อเถอะ”
“ครับ”
“ทำมาเป็นหน้าขรึม แค่นี้ลูกน้องก็กลัวมึงหำหดแล้วไอ้กัส”
เสียงกวนอารมณ์ดังเข้ามาในโสตประสาท ไม่มีเลยสักวันที่เข้าทำงานแล้วไม่อยากเอาตีนตวัดหน้าของคนกวนได้โล่อย่างชิเอลเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขา ไม่ว่าจะเรียนก็เรียนด้วยกัน ไปไหนก็ไปด้วยกัน ที่เป็นแบบนี้เพราะพ่อและแม่ของแต่ละคนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยที่พวกเขายังไม่เกิด
“หำพวกมันไม่หดหรอก แต่หำมึงเนี่ยแหละจะหด” เขา
