“กลับดึกมากเลยนะฝน เราโทรหาตั้งหลายสายก็ไม่ยอมรับ” ชายหนุ่มเข้ามาถามด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งเพราะเป็นห่วงหญิงสาวจริงๆ ทั้งโทรทั้งส่งข้อความไปแต่หญิงสาวไม่มีแม้แต่เปิดอ่านและโทรกลับ
“ขอโทษน้า ฝนมัวแต่คุยอยู่กับเพื่อนๆ”
“แค่เห็นฝนกลับมาปลอดภัยแบบนี้เราก็ดีใจแล้ว” เวกัสเลิกทำหน้าบูดบึ้งและเดินเข้ามาสวมกอดแทน
“กินข้าวยัง” เมื่อเห็นชายหนุ่มเป็นแบบนี้เธอจึงถามเสียงอ่อนและรู้สึกผิดด้วยที่หายเงียบไปเลย
“ยัง” เสียงอู้อี้ตอบเพราะหน้าแนบชิดที่ไหล่เล็ก
“แล้วทำไมไม่กิน”
“รอคนมาทำให้กิน”
“โอเค ฝนจะทำให้ กัสนั่งดูหนังรอไปก่อนละกันนะ”
“ก็ได้”
น้ำฝนส่ายหน้าและอมยิ้มที่ชายหนุ่มชอบทำเป็นเด็กน้อยขี้อ้อนให้เธอเห็นเป็นประจำเมื่อได้อยู่กันสองคน
เพียงแค่เขายิ้มให้ใจเธอก็อ่อนยวบแล้ว โดยไม่ต้องทำอะไรเลย แค่เขาโปรยยิ้มมาให้เธอก็แพ้อย่างราบคาบแล้ว
ไม่นานกลิ่นข้าวผัดหอมฉุยลอยตลบอบอวลทั่วห้อง ที่ทำข้าวผัดเพราะมี
