“อ้อ...พี่ไปรอรับเมย์ที่หน้ามหาวิทยาลัย แล้วเห็นเมย์ขึ้นรถของเพื่อนเมย์มาที่นี่พี่เลยตามมา คงไม่เป็นไรใช่ไหมถ้าพี่จะขอร่วมนั่งทานไอติมด้วย”
“มะ...ไม่เป็นไรเลยครับพี่ขุนพล ยินดีครับ ผมเองก็เคยได้ยินเมย์เขาเล่าเรื่องของพี่ให้ฟัง แต่ผมเองไม่เคยเจอตัวจริงสักครั้ง พี่ขุนพลดูไม่เหมือนคุณหมอเลยนะครับเนี่ย”
แมนเมืองเอ่ยขึ้นและพินิจพิจารณาหน้าตาของคุณหมอรูปหล่อตรงหน้า ขุนพลยิ้มให้เขาและตอบว่า
“เป็นหมอต้องใส่แว่นหนา ๆ อย่างนั้นหรือเปล่าครับ บางทีอาจไม่จำเป็นต้องแต่งตัวอย่างนั้น แต่เพราะเราเรียนหนักเลยทำให้สายตามีปัญหาเร็วกว่าคนทั่วไปกระมัง เมย์ว่าอย่างนั้นหรือเปล่าจ๊ะ”
ขุนพลหันไปทางน้องสาวของเขา มานิตตาพยักหน้าแต่หล่อนกลับเห็นแววตาของขุนพลเหมือนจะขุ่นอยู่ในที ทำไมหล่อนจะไม่รู้ อยู่กับเขามาตั้งกี่ปี เห็นท่าทางสงบอย่างนี้เขาคงกำลังแอบซ่อนความรู้สึกอะไรบางอย่างไว้แน่ๆ แต่หล่อนก็ทำเหมือนไม่สนใจ และน
