“เมย์...นั่นจะไปไหน”
เสียงที่ดังมาจากรถคั้นน้นทำให่มานิตตาหยุดชะงัก แต่เมื่อเห็นคนที่อยู่ในรถลดกระจกลงหล่อนก็พูดขึ้นว่า
“พี่แมนเองเหรอ...เมย์กำลังจะเดินไปรอรถที่ป้ายรถเมล์ค่ะ”
“ขึ้นรถก่อนมาเร็ว เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“จะดีเหรอคะ เมย์ไม่อยากรบกวนพี่แมนอ่ะค่ะ”
“ขึ้นมาก่อนเถอะ...เร็ว ๆ ตรงนี้จอดรถนาน ๆ ไม่ได้”
พอได้ยินอย่างนั้นมานิตตาจึงรีบขึ้นรถเก๋งของแมนเมือง ซึ่งเป็นนักศึกษารุ่นพี่ของหล่อน เขาเรียนปีสี่เอกวิทยาศาสตร์ หล่อนรู้จักกับเขาเพราะเคยทำกิจกรรมชมรมอาสาพัฒนาร่วมกันและคุยกันถูกคอจึงสนิทกันมานับแต่นั้น แต่มานิตตาไม่ได้คิดกับแมนเมืองเป็นอย่างอื่นนอกจากความเป็นพี่น้องที่มีความรู้สึกดี ๆ ต่อกันเท่านั้น พอขึ้นมานั่งบนรถแมนเมืองก็ถามขึ้นว่า
“เมย์จะกลับบ้านเหรอ”
“ใช่ค่ะ...เมย์กำลังจะกลับบ้าน”
“เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง...แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไรเหรอคะ”
“พี่จะพาเมย์ไปเลี้ยงไอติมสักหน่อย”
“เนื่องใน
