บทที่ 12 ผู้รับกรรม
1725 คำ
ตุ้บ !!
ธีมมองคนที่เขาพากลับมาห้องอีกครั้ง ทำไมน่ะเหรอ คงต้องย้อนกลับไปครึ่งชั่วโมงก่อน
ครืด~~ ครืด~~
ธีมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จมองไปที่โทรศัพท์ของเขาที่กำลังสั่นบนหัวเตียง
เบอร์ใคร ?
“สวัสดีครับ ธีมพูดครับ”
(ฮาโหลลล หัวหน้าฟายยยทีมมม)
“ใครพูดครับ” แม้เสียงคนที่โทร.มาจะเมา แต่ก็คุ้น ๆ แล้วเมื่อกี้ที่บอกหัวหน้าฟายไม่ได้ด่าเขาใช่ไหม
(ฉานนปาทาน... งายยยอึก!!)
“ท่านประธาน” เดี๋ยวนะ ท่านประธานรู้จักเบอร์เขาได้อย่างไร
(ช่ายยย นายมาดื่ม อึก... เป็นเพื่อนฉานนหน่อย)
“คือผมไม่...”
(ขอโทษนะครับ ผมเป็นพนักงานของร้าน พอดีว่าร้านจะปิดแล้ว ช่วยมารับลูกค้าท่านนี้หน่อยนะครับที่ร้าน NOTTING BAR ถนน××××)
ยังไม่ทันที่ธีมจะปฏิเสธหรือถามอะไรต่อ ปลายสายก็ถูกวางสายไปก่อนแล้ว เขามองดูเวลาในโทรศัพท์บอกเวลาว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนกว่า คงต้องไปรับอย่างเดียวสินะ
หลังจากที่ไปถึงร้านก็เห็นหญิงสาวเมาหลับที่บาร์เหล้า สภาพไม่ต่างจากเมื่อวานที่ไปดื่มกับพวกเขาเลยสักนิด
ธีมพาพรีมเดินมาถึงรถคันหรู เขาคิดว่าคงเป็นรถของเธอเลยหยิบกุญแจในกระเป๋าอีกฝ่ายมาปลดล็อกดูและมันก็ใช่อย่างที่เขาคิด เขาเลือกที่จะขับรถพาเธอมาที่ห้องของเขาอีกครั้ง
“คุณนี่เป็นเจ้ากรรมนายเวรผมจริง ๆ”
ธีมถอดรองเท้าให้เธอ ก่อนที่จะเดินไปหยิบชามใส่น้ำและผ้ามาเช็ดตัวให้เหมือนเดิมทุกอย่าง
“อือออ” เมื่อความเย็นแตะลงบนผิว คนที่เมาก็ครางออกมาอย่างรำคาญและพยายามที่จะปัดป่ายออก
“คุณพรีมอย่าดื้อสิครับ เช็ดตัวหน่อยจะได้สบายตัวขึ้น” วันนี้พรีมแผลงฤทธิ์มากกว่าเมื่อวาน สงสัยว่าจะยังไม่หมดฤทธิ์
พรึ่บ !!
จู่ ๆ พรีมก็ออกแรงดึงเขาอย่างแรง ทำเอาเขาที่ไม่ทันตั้งตัวล้มตัวลงไปทับคนตัวเล็ก ดีนะว่าเขายันแขนกับเตียงไว้ทัน ไม่อย่างนั้นถ้าเขาทับลงไปเต็มแรง ตอนเช้าตื่นมาอีกฝ่ายคงมีปวดตัวกันบ้างแหละ ก็ขนาดตัวมันต่างกันขนาดนี้
“คุณพรีมปล่อยผมก่อนครับ”
เขาพยายามแกะมือที่ยกขึ้นมาโอบรอบคอไว้ออก แต่เธอไม่ยอมปล่อยแถมยังออกแรงดึงเขาเพิ่มอีก ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเขากับเธอห่างกันไม่ถึงคืบ นั่นทำให้รู้สึกถึงลมหายใจของคนใต้ร่างที่ปนกลิ่นแอลกอฮอล์ราคาแพง
“อย่าทิ้งฉันได้ไหม... เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้หรือเปล่า... พี่เอก” พรีมลืมตาขึ้นมองภาพใบหน้าของเอกซ้อนทับแทนหน้าของธีม เธอรู้สึกดีใจที่ผู้ชายตรงหน้าคือเอก เพราะเห็นแบบนั้น เธอเลยยกตัวหัวขึ้นโน้มหน้าเข้าใกล้อีกฝ่ายจนริมฝีปากไปแตะกับริมฝีปากของคนตรงหน้า ริมฝีปากเริ่มขยับสัมผัสกับอีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนที่คนที่อยู่ด้านบนจะเริ่มเปิดปากและสัมผัสตอบเธออย่างเร่าร้อนกลับมา
ธีมดูดดื่มลิ้นนุ่มร้อนของพรีมอย่างห้ามใจไม่อยู่ ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนกำลังดื่มเหล้าที่แสนหวาน มันหวานจนเขาหยุดไม่ได้ เกิดมาไม่เคยมีความคิดจะลวนลามผู้หญิงตอนเมาเลย แต่คนตรงหน้ากลับทำมันพังลง
“อือออ... อืมมม... จ๊วบบ... อืมมม”
เสียงจูบและเสียงครางในลำคอดังทั่วห้อง ริมฝีปากของเธอช่างนุ่มจนเขาอดใจที่จะสัมผัสมันต่อไม่ได้ แต่ถึงแบบนั้น สุดท้ายเขาก็ต้องหักห้ามใจและผลักตัวเองลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะเอามือลูบหน้าตัวเองอย่างแรงเพื่อเรียกสติ
มึงทำบ้าอะไรวะธีม นี่คนเมานะเว้ย แถมยังเป็นเจ้านายมึงอีก
ธีมหันไปมองคนที่หลับไปแล้วอีกครั้ง เขาสูดลมหายใจเข้า ลึก ๆ ก่อนที่จะหยิบหมอนกับผ้าห่มชุดเดิมไปนอนที่โซฟาแบบเมื่อวานเหมือนเดิม ตอนนี้เกือบตี 1 เขาเห็นหน้าไอจีของขวัญขึ้นสถานะออนไลน์เลยทักไป
ธีม : ขวัญครับ ยังไม่นอนเหรอ
แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีข้อความตอบกลับมา ไม่รู้ทำไมตอนนี้เขาถึงรู้สึกอยากคุยกับขวัญมาก เขาอยากได้ยินเสียงเพื่อที่จะได้ลบเลือนสัมผัสเมื่อกี้ มือแกร่งยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองเบา ๆ มืออีกข้างก็จับที่หัวใจตัวเองที่เต้นเร็วกว่าปกติ เขาตื่นเต้นที่ตัวเองได้จูบกับคนที่หลับไปเหรอ เขากำลังตื่นเต้นที่ได้สัมผัสคนที่ไม่ควรแตะ
“พี่เอกงั้นเหรอ”
ธีมนึกถึงชื่อตอนที่หญิงสาวละเมอ หวังว่าเจ้าของชื่อจะไม่ได้มีความสัมพันธ์กับหญิงสาวแบบนั้นนะ ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอจะตั้งกฎแบบนั้นไปทำไม
แต่ละวันเขาต้องเจอกับเรื่องอะไรบ้างนี่
โอ๊ยยย... ปวดหัวโว้ยยยย
“นี่... นาย... นาย... ธีม... ตื่นนนน” แรงเขย่าและเสียงตะโกนทำให้ธีมสะดุ้งยันตัวลุกขึ้นจากโซฟาอย่างรวดเร็ว
“ใครวะ” ธีมขยี้ผมอย่างหงุดหงิดที่ถูกปลุก
“ขอโทษที่ฉันมาปลุกนาย แต่ว่าช่วยทำอะไรให้กินหน่อยได้ไหม” ธีมหันไปมองคนที่มาปลุกตัวเอง พรีมนั่งอยู่กับพื้นทำตาละห้อยมองมาที่เขาอย่างน่าสงสารอย่างกับแมวที่กำลังอ้อนเจ้าของ บ้าไปแล้วหรือเปล่า ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าคนตรงหน้าตอนนี้กำลังอ้อนเขาอยู่ แต่ไอ้ขาอ่อนที่โผล่พ้นชายเสื้อของเขามันทำเอาเขาถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก
เมื่อคืนก่อนเขาจะออกมานอนข้างนอก เขาเอาเสื้อเชิ้ตกับกางเกงวางไว้ ไม่คิดว่าเธอจะใส่... แล้วทำไมไม่ใส่กางเกงด้วย นี่รู้ไหมมันโชว์ขาอ่อน ช่วยคิดว่าเขาเป็นผู้ชายทีเถอะ
“ผมขอไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะครับ คุณพรีมเปิดทีวีดูอะไรรอไปก่อนก็ได้ครับ”
ธีมพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำแล้วรีบล้างหน้าล้างตาพยายามที่จะลืมความขาวเมื่อกี้ หลังจากหายไปสักพัก พอออกมาก็ต้องส่งเสียงห้ามคนที่เป็นแขกจำเป็นที่มาเยือน
“คุณพรีม เอกสารพวกนี้คุณไม่ต้องดูก็ได้ครับ” เขารีบเดินมาเก็บเอกสารบนโต๊ะ แต่ถูกเธอจับมือไว้
“วางไว้นี่แหละ ฉันหิวแล้ว นายไปทำอะไรมาให้ฉันกินหน่อย”
“ครับ”
ร่างสูงตอบรับก่อนจะถอนหายใจยาวยอมปล่อยเอกสารที่อยู่ในมือและเดินเข้าไปในครัวของตัวเอง แต่พอเปิดตู้เย็น ปรากฏว่าของในตู้เย็นหมดเหลือแค่ไข่ จริงด้วย วันนี้มันเสาร์ วันจ่ายตลาดของเขานี่ ของหมดตู้ก็ไม่แปลก
“คุณพรีมครับ” ธีมเดินออกมาก็เห็นอีกฝ่ายเอานิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากตัวเองเป็นการบอกให้เขาเงียบ ตอนนี้พรีมกำลังคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้ แต่ให้ตายเถอะ แค่มองริมฝีปากนั่นก็ทำเอานึกถึงเรื่องเมื่อคืนเลย
“ค่ะ พรีมขอกวนวันหยุดพี่หน่อยนะคะ”
“...”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวพรีมจะช่วยดูเมล์ที่ส่งมาให้แล้วจะรีบอนุมัติทันที”
คนที่อยู่ในห้องอีกคนถึงกับแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ไม่คิดว่าท่านประธานจะพูดโทรศัพท์เสียงหวานขนาดนี้
“ขอบคุณมาก ๆ นะคะ” พรีมกดวางสายก่อนจะมองไปที่คนที่ยืนคอยอยู่
“มีอะไรหรือเปล่า” พรีมถามธีม
“พอดีของในตู้เย็นหมด ไม่มีพอที่จะทำอาหารได้ครับ ถ้าจะลงไปซื้อมาทำก็เกือบ 30 นาทีได้ แต่ถ้าคุณพรีมหิวมาก ข้างล่างคอนโดฯ มีร้านอาหาร ลงไปกินที่นั่นก็ได้นะครับ จะได้กลับเลย” ธีมเสนอ
“ที่พูดแบบนี้ไม่ใช่ว่านายไม่อยากให้ฉันอยู่ต่อใช่หรือเปล่า” พรีมไขว้ขากอดอกและส่งสายตาคาดคั้นไปให้อีกฝ่าย
“ไม่ครับ งั้นเอาแบบนี้ คุณพรีมรอผมได้ไหม 30 นาที แล้วผมจะรีบกลับมา” ความจริงมันก็เป็นแบบที่เธอพูดแหละ ชายหญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสองมันไม่เหมาะสม อีกอย่างเธอไม่เห็นเขาเป็นผู้ชายเลยหรืออย่างไร ถ้าเกิดเขาคิดทำอะไรมิดีมิร้าย ตัวเล็กแค่นี้จะสู้แรงเขาไหวเหรอ
“...” คนที่ถูกถามเลือกที่จะไม่ตอบและมองอีกฝ่ายด้วยแววตากดดันแบบที่ชอบทำกับพนักงานบ่อย ๆ
“ไม่ครับ แค่ 20 นาทีก็ได้ เดี๋ยวผมไปซื้อของมาทำให้” พอเห็นอีกฝ่ายเงียบ ธีมก็รีบเปลี่ยนเวลาทันที
“ก็ได้ งั้นฉันจะรอ”
พรีมยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้ยินตัวเลขของเวลาที่น้อยลง ส่วนธีมถอนหายใจโล่ง ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเงิน
“เอาบัตรฉันไปใช้สิ” พรีมตะโกนเข้าไปในห้องนอน ทางที่ธีมเดินเข้าไป
“ไม่เป็นไรครับ เงินรอบก่อนที่คุณพรีมโอนให้ก็มากพอแล้ว” พูดจบเขาก็เดินออกไปโดยไม่รอให้เธอพูดต่อ แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาอยากรู้คือเธอจะมาอยู่อะไรที่ห้องเขา ตื่นแล้วก็ควรกลับบ้านไปสิ หรือว่าเธอกำลังจับผิดเขา แต่เขาไม่ได้ทำอะไรไม่ดีนี่ หรือว่าจะจำเรื่องเมื่อคืนได้ ในสมองของเขาตอนนี้ตีกันยุ่งเหยิงไปหมด แต่จะทำอย่างไรได้ แม้จะอยากให้อีกฝ่ายรีบกลับไปแค่ไหน แต่เขาก็ไม่กล้าไล่ เพราะถ้าไล่ออกจากห้องตอนนี้ เขาคงเป็นรายต่อไปที่ต้องถูกไล่ออกจากงานแน่
วันหลังถ้าคุณเมา ช่วยโทร.หาคนอื่นทีเถอะ
- ผู้เขียน
