บทที่ 13 แขกที่ต้องเชิญ
866 คำ
ครืด~~ ครืด~~
แรงสั่นของโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำให้พรีมที่นั่งดูเอกสารในมืออย่างตั้งใจหันไปสนใจมัน
ขวัญสุดที่รัก♡♡
“ผู้ชายอะไร เมมชื่อเฉิ่มชะมัด”
ถึงจะพูดแบบนั้น แต่เธอก็อดยิ้มกับความเด็กของเจ้าของห้องที่ตัวเองกำลังมารบกวนตอนนี้ไม่ได้ จะว่าไปธีมก็เพิ่ง 20 กว่าเองนี่ คนที่แก่คือเธอเองต่างหาก แล้วจะเอาอย่างไรกับโทรศัพท์ที่มันสั่นไม่หยุดดีล่ะ หลังจากที่นั่งมองอยู่นาน สุดท้ายเธอก็หยิบมันขึ้นมากดรับสาย
(พี่ธีม ทำไมรับสายขวัญช้าจัง)
ผู้หญิงที่ชื่อขวัญคงจะเป็นแฟนเขาสินะ
“คือขอโทษนะคะ คุณธีมเขาออกไปข้างนอกแล้วไม่ได้หยิบโทรศัพท์ไปด้วยค่ะ”
(ขอโทษด้วยค่ะ คุณเป็นเพื่อนที่ทำงานพี่ธีมเหรอคะ)
“ใช่ค่ะ คุณอย่าเข้าใจผิดนะคะ พวกเราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันจริง ๆ ค่ะ” เธอเลือกที่จะบอกว่าเป็นเพื่อนร่วมงาน เพราะถ้าบอกว่าเป็นเจ้านาย อีกฝ่ายคงจะเกร็ง
(อ๋อ ไม่คิดมากหรอกค่ะ เพราะฉันรู้ว่าพี่ธีมรักฉันคนเดียว ยังไงก็ฝากบอกพี่ธีมหน่อยนะคะว่าขวัญโทร.หา)
ดูท่าทางเธอจะถูกคนที่ไม่เคยเจอหน้าเขม่นเอาแล้วสินะ รู้แบบนี้ไม่รับดีกว่า
“ได้ค่ะคุณขวัญ”
(ขอบคุณมากนะคะ)
ตืด ๆ
ทันทีที่ปลายสายวางไปเธอก็ถอนหายใจยาวก่อนจะหันกลับมาสนใจดูเอกสารตรงหน้าต่อ ธีมเก่งกว่าที่เธอคิดนะ เอกสารก็ดูง่าย สรุปกระชับใจความ แถมแผนงานก็ถูกวางเป็นลำดับขั้นตอนอย่างดี อนาคตคงจะไกลแน่ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด
“เสร็จสักที”
ในที่สุดเอกสารที่เธอ
แกรก !!
เป็นเวลาเดียวกับประตูห้องถูกเปิดออก คนที่นั่งอยู่บนโซฟาเลยวางปากกาในมือแล้วเดินไปหาเจ้าของห้องที่หอบของอย่างพะรุงพะรังเข้ามา
“มา ฉันช่วย” พรีมบอกพร้อมยื่นมือไปรับของ
“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้สบายมาก คุณพรีมไปนั่งรอได้เลย”
พรีมทำหน้าขัดใจเล็กน้อย
ทำไมผู้ชายคนนี้ชอบปฏิเสธความหวังดีของเธอจังเลยนะ
แต่ถึงจะถูกปฏิเสธ เธอก็แย่งถุงในมือธีมไปถือ พอแย่งของในมือเขามาได้ก็เดินอย่างอารมณ์ดีเข้าไปด้านใน ทำเอาคนที่ถูกแย่งของไปอดที่จะส่ายหัวกับคนที่ชอบเอาชนะไม่ได้
“นายจะทำอะไรให้ฉันเหรอมื้อนี้”
พูดเหมือนจะมีมื้อต่อไปอีกอย่างนั้นแหละ
ธีมได้แต่ถอนหายใจ ขออย่าให้สิ่งที่เขากำลังคิดเป็นความจริงเลย
“ผมว่าจะทำแกงข่าไก่กับปลาหมึกนึ่งมะนาว พอกินเผ็ดได้ไหมครับ”
“อือ ได้สิ... ฉันขอเป็นลูกมือช่วยได้ไหม” จู่ ๆ เธอก็คิดบางอย่างได้เลยเสนอตัวขึ้น
“ผมว่าอย่าดีกว่าครับ” ธีมตอบแบบไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อย ดูจากท่าทางคงไม่เคยจับแม้กระทั่งมีดละมั้ง ขืนเขาทำให้เจ็บหรือมีแผลคงจะแบกรับไว้ไม่ไหว
“ถ้านายไม่ให้ฉันช่วย นายต้องรับเงินจากฉัน 1 หมื่น”
“ค่าอะไรครับ”
“ไม่รู้ แต่ถ้านายไม่อยากรับเงินนี่ก็ต้องให้ฉันช่วย”
“เฮ้อ~ ก็ได้ครับ”
คนที่ถูกขู่แบบธีมได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ ใครจะไปคิดล่ะว่าประธานที่ปกครองลูกน้องเป็นหมื่นคนจะมีนิสัยเอาแต่ใจเหมือนเด็ก แถมชอบเอาชนะขนาดนี้ด้วย
“ถ้างั้นใส่อันนี้ไว้ครับ” เขาเดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนให้ก่อนจะยื่นให้อีกฝ่าย เธอรับมันไปถือไว้สักพัก แต่ไม่นานก็ยื่นกลับคืนไปทำให้เขาถึงกับงง
“ฉันใส่ไม่เป็น... เพราะงั้นไม่ใส่หรอก”
“ไม่ได้ครับ เสื้อผ้าที่คุณพรีมใส่ตอนนี้คือเสื้อผ้าของผม ถ้ามันเปื้อนมาแล้วซักไม่ออกจะยุ่งยาก หรือว่าคุณพรีมจะไม่ใส่ก็ได้ แต่ต้องไปนั่งเฉย ๆ ครับ” เขาเลือกที่จะยกเรื่องนี้ขึ้นมาอ้าง หวังว่าเธอจะยอมฟังเขาบ้าง
“ใส่ให้ทีสิ” ส่วนพรีมก็พูดหน้านิ่ง ธีมได้แต่ทำตามที่เธอบอก ให้ตายสิ วันหยุดของเขาแท้ ๆ ทำไมถึงไม่ได้พักผ่อนดี ๆ เนี่ย เขาได้แต่คิดน้อยใจธีมชะตา
“ให้ฉันทำอะไร”
พอใส่ผ้ากันเปื้อนเสร็จ หญิงสาวก็คึกคักที่จะเป็นลูกมือชายหนุ่มมากกว่าเดิม ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของเธอทำให้คนมองอดเอ็นดูไม่ได้ สาบานได้เลยว่าถ้าไม่รู้อายุเธอ เขาคงคิดว่าไม่เกิน 20 แน่ ก็นะ เขาเคยเข้าใจผิดมาแล้วครั้งหนึ่งนี่
“งั้นคุณพรีมเอาผักในนั้นไปล้างนะครับ แล้วแยกประเภทใส่ในไว้ในนี้” ธีมหยิบกระจาดใส่ผักให้พรีม
- ผู้เขียน
