บทที่ 10 ความคิดคนรวย
690 คำ
แผนกการตลาด
“อ้าว... หัวหน้าไปไหนมาคะ พอดีเลย พวกเราซื้อไก่ทอดมาฝากด้วย” พิมาที่กำลังจะเดินเอาของฝากไปให้ธีมที่ห้องก็เจอหัวหน้าเธอระหว่างทางพอดี
ธีมมองนาฬิกาในข้อมือ อีก 5 นาทีจะหมดเวลาพัก เขาไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ
“ขอบคุณนะครับ ผมยังไม่ได้กินอะไรพอดีเลย”
“ยังไม่กินข้าว ไหนหัวหน้าบอกว่าทำข้าวกล่องมากินเอง หรือว่าเสียเหรอคะ” พิมาพูดอย่างเป็นห่วง
“ไม่ใช่ครับ พอดีท่านประธานเรียกพบ”
“เรื่องร้ายแรงหรือเปล่าคะ หรือว่าเรื่องเมื่อคืน” พิมาถามอย่างตกใจ เพราะปกติเวลาพักกลางวันประธานไม่ค่อยเรียกพบใครหรอก
“ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงครับ คุณสบายใจได้”
“ค่ะ ถ้างั้นกินให้อร่อยนะคะ” พิมายื่นอาหารในมือให้เขาก่อนจะเดินออกไป
หลังจากแยกกับพิมา ธีมก็เดินเข้าห้องทำงานของตัวเอง เขาถอดสูทที่สวมอยู่ออกและแขวนมันไว้ก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาที่ตรงด้านหน้าวางข้าวกล่องตัวเองลงบนโต๊ะ ตอนนี้เขาหงุดหงิดมาก อาจจะเพราะถูกหญิงสาวตีค่าน้ำใจของตัวเองเป็นเงินตรา
คนรวยนี่เขาตีน้ำใจและความช่วยเหลือเป็นเงินกันหมดเลยหรืออย่างไร
ธีมเคยอยู่ในชุมชนที่ช่วยเหลือเกื้อกูลกันตั้งแต่เด็ก เขาเลยไม่ค่อยเข้าใจชีวิตที่ต้องแข่งขันและตีทุกอย่างเป็นเงิน เพราะตั้งแต่เด็กแม้เขาจะกำพร้าพ่อแม่ แต่คนในชุมชนก็ไม่เคยด้อยค่าเขา ทุกคนรู้ว่าเขามีความขยันอดทนก็ยิ่งเอ็นดู เวลาเขาป่วยลุงกับป้าไม่อยู่ คนข้างบ้านก็ช่วยพาไปหมอ พวกเราตอบแทนน้ำใจด้วยน้ำใจ นี่แหละมั้งเลยทำให้เขาไม่เข้าใจวิธีการตอบแทนน้ำใจด้วยเงินของพรีม ธีมเลือกที่จะเลิกคิดถึงเรื่องประธานสาวแล้วลงมือกินข้าวเที่ยงของตัวเอง พอกินข้าวเสร็จเขาก็ลงมือทำงานต่อทันที
เวลาล่วงเลยผ่านไปนานพอสมควร เอกสารที่ธีมกำลังตรวจก็เริ่มทยอยเคลียร์ออกแต่ละแฟ้ม
อันนี้ต้องถ่ายเอกสารเป็น 2 ชุดสินะ
พอคิดแบบนั้น เขาก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้อง ก่อนจะตรงไปที่เครื่องถ่ายเอกสาร
“หัวหน้าจะใช้เครื่องถ่ายเอกสารเหรอคะ” พนักงานโต๊ะเครื่องถ่ายเอกสารแผนกถามขึ้นเมื่อเห็นหัวหน้าเดินมาที่เครื่องถ่ายเอกสาร
“ใช่ ติดปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”
“พอดีเครื่องมันพังน่ะค่ะแต่รองหัวหน้าโทรไปหาฝ่ายซ่อมบำรุงแล้ว บอกว่าตอนเย็นจะเข้ามาดูให้ ตอนนี้เราเลยต้องใช้เครื่องของส่วนกลางแทนค่ะ ให้ฉันไปจัดการให้ไหมคะ” นินาบอก
“ไม่ครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง ขอบคุณนะครับ”
ธีมเดินไปที่ห้องถ่ายเอกสารส่วนกลางของบริษัท แต่ระหว่างทางที่เขาเดินไปก็สวนทางกับคนที่ตัวเองเพิ่งเจอไปตอนพักกลางวัน ดูเหมือนจะออกไปคุยงานข้างนอกสินะ เธอเป็นผู้หญิงที่ทั้งเก่งและสวยมาก แบบนี้หรือเปล่านะ อายุแม้จะเลข 3 แล้วถึงยังไม่แต่งงาน ก็นะ เธอต้องหาคนที่เหมาะสมกับตัวเอง คงต้องใช้เวลาสักหน่อย เขาโค้งตัวเป็นการทักทายเธอเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทายแต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะหยุดหน้าของเขา
“คุณธีม”
“ครับท่านประธาน”
“เนคไทคุณเบี้ยวนะ”
“ครับ”
ธีมทำหน้างงแต่ยังไม่ทันที่จะได้จับเนคไทมือเล็กของคนที่เตือนตัวเองเมื่อกี้ก็เอื้อมไปขยับมันให้เข้าที่ จังหวะนั้นธีมเผลอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะกลั้นลมหายใจเอาไว้กลัวว่าเธอจะรู้สึกลมหายใจตัวเอง
“เสร็จแล้ว”
“อะ…เอ่อขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรแค่นี้เอง”
การกระทำของประธานไม่ใช่แค่ธีมนะที่งง พนักงานคนอื่นที่ผ่านมาเห็นก็ต่างงงเหมือนกันกับความสนิทสนมของทั้งคู่ สายตาของพนักงานคนอื่น ๆ ทำเอาคนถูกมองแบบธีมได้แต่ยิ้มแห้งเพราะไม่ชินจริง ๆ
- ผู้เขียน
