“ข้าเปล่านะ เพียงแต่มัน…. ท่านรีดออกหมดหรือยัง”
“หมดแล้ว รอเดี๋ยวก่อนข้าจะทายาให้อาจจะเจ็บนิดหน่อย”
“ไม่เป็นไรข้าทนไหวเพคะ”
“เหตุใดจึงได้กล้าทำเช่นนั้น เจ้าไม่ห่วงชีวิตเจ้าเลยงั้นหรือ”
“แล้วท่านเล่าองค์ชาย เหตุใดท่านจึงได้เอาตัวเองมาบังอาวุธนั้นให้ข้าเพคะทั้ง ๆ ที่ท่านเกลียดข้าถึงเพียงนั้น”
มือขององค์ชายแปดที่กำลังทายาให้นางชะงักไปเล็กน้อย นั่นสิเรื่องนี้เขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน หากตามปกติแล้วเขาคงไม่สนใจนางและปล่อยให้เป็นเรื่องขององครักษ์หลวงจัดการ แต่เหตุใดเพียงแค่เห็นนางที่กล้าหาญในการช่วยชีวิตฝ่าบาทเอาไว้เขาถึงกับพุ่งตัวออกไปปกป้องโดยไม่ได้คิดถึงชีวิตเช่นกัน
“นั่นเพราะข้า…เป็นห่วงเสด็จพ่อ อีกอย่างหากเจ้าซึ่งเป็นบุตรขุนนางใหญ่ได้รับบาดเจ็บในวังหลวงเรื่องนี้เกรงว่าเสด็จพ่อและราชวงศ์คงจะถูกตำหนิไม่น้อย”
“แต่ข้าเองก็เป็นหนึ่งในราชวงศ์ เราเป็นญาติกันมิใช่หรือ”
จื่อหรงไม่ตอบ เขารู้สึ
