คนที่กำลังเก็บขวดยาอยู่เผลอกัดกรามแน่นก่อนจะหันมามองหน้าของเยว่เฟยที่กำลังขมวดคิ้วและนึกตามที่สาวใช้พูด
“คุณชายลู่…ใครกันนะ แล้วมาเยี่ยมทำไมกัน ลู่…”
นางบ่นพึมพำเพราะคิดว่าองค์ชายแปดไม่ได้สนใจฟังแต่เขากลับได้ยินทุกคำ ซึ่งเรื่องนี้ทำเอาเขาแปลกใจระคนดีใจเล็กน้อยที่นางไม่ได้สนใจอีกฝ่ายเท่าใดนัก
“เจ้าบอกว่าคุณชายลู่…ลู่!! สกุลลู่งั้นหรือ อ๋อ รองแม่ทัพผู้นั้น เช่นนั้น….เอ่อ..”
เยว่เฟยหันมามองหน้าขององค์ชายแปดที่หันมามองนางด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยเป็นมิตร แต่นางกับเขาก็มิได้พูดหรือเอ่ยตกลงสิ่งใดกันนี่นาว่าจะเป็นอะไรกัน พวกเขาก็แค่….จูบกันแค่สองครั้งเอง
“คุณหนูเจ้าคะ ให้ข้าไปบอกคุณชายลู่ดีหรือไม่เจ้าคะว่าคุณหนูไม่สะดวกออกไปรับแขก”
แต่ผู้ที่ตอบกลับไม่ใช่คุณหนูของนาง เป็นองค์ชายแปดที่เอ่ยขึ้นมา
“ไม่ต้องหรอก เจ้าเดินไปบอกให้เขารอสักครู่เดี๋ยวข้าจะพาเยว่เฟยไปพบเขาเอง”
ว่านเยว่เฟยถึงกับหันมามองหน้า
