“อะไรนะ มันพูดชื่อออกมางั้นหรือ”
“ใช่ แต่ว่า…”
“อะไร”
“ข้าฟังไม่ชัด ในตอนนั้นทั้งข้าและตัวมันก็สู้กันอยู่นานพอมันตายคามือของข้าจำได้ว่าสติของข้าน้อยก็ดับวูบไปเช่นกัน”
“แย่จริง แล้วเช่นนี้ท่านจะทำเช่นไรต่อ สืบหาคนร้ายเช่นไรได้อีก”
“ที่รู้แน่ ๆ คือท่านมิใช่คนร้าย เพราะมันสารภาพแล้วว่าผู้บงการสั่งให้พวกมันพูดว่าท่านอยู่เบื้องหลัง แต่คนที่บงการตัวจริงไม่ใช่ท่านดังนั้นข้าน้อยจึงเชื่อว่าท่านถูกใส่ร้ายเพียงแต่วันนั้นที่ศาลเฟิ่งหลี่ ข้ายังไม่รู้สึกตัวจึงมิอาจ…”
“ข้าไม่โทษท่านในเรื่องนี้ ท่านไม่ต้องกังวลใจไปหรอก”
“เช่นนั้นข้าน้อยคงต้องขอตัวกลับไปทูลฝ่าบาทก่อนว่าการสืบค้นไม่พบสิ่งใดผิดปกติ”
“ขอบคุณท่านมากลู่อี้เทียน”
“ท่านหญิง….”
“ท่านมีสิ่งใดจะถามข้างั้นหรือ”
“คือว่า เรื่องข่าวลือ...เอ่อ ระหว่างท่านกับองค์ชายแปดหมั้นหมายกันแล้ว เป็นความจริงหรือไม่”
เป็นครั้งแรกที่ว่านเยว่เฟยรู้สึกอึดอัด
