สายลมอ่อน ๆ พัดผ่าน กระดาษขาวดำปลิดปลิวไปตามสายลมราวกับเป็นการรับรู้ของผู้ล่วงลับเมื่อคำถามนี้สิ้นลงจากปากของฮ่าวจื่อหรง
“พระองค์หมายความว่าอย่างไร เรื่องนี้กระหม่อมบอกท่านหญิงไปแล้ว”
“อี้เทียนข้ากับน้องแปดรู้จักและเป็นสหายกับเจ้ามานับสิบปี คงไม่คิดว่าพวกเราจะเชื่อว่าเจ้าจะฟังคำสารภาพของคนร้ายที่ฆ่ามารดาของตัวเองพลาดหรอกนะ แม้ว่าเยว่เฟยจะเชื่อแต่เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าข้ากับน้องแปดจะเชื่อเรื่องนั้น”
“เจ้าเป็นยอดฝีมือ แม้จะยังไม่กล้ายอมรับตำแหน่งแม่ทัพองครักษ์จากเสด็จพ่อที่เคยทาบทามมาหลายครั้ง ข้าก็เข้าใจว่าเจ้าคงจะมีเหตุผลส่วนตัวแต่เรื่องนี้ข้าต้องการคำตอบเพื่อจะได้สืบสาวถึงตัวคนร้ายได้ หวังว่าเจ้าจะให้ความร่วมมือ”
ลู่อี้เทียนหันไปมองป้ายหลุมศพหินอ่อนที่พึ่งสลักขึ้นมาอย่างวิจิตรตรงหน้าก่อนจะค่อย ๆ ตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในสกุลลู่ซึ่งแม้แต่ใต้เท้าลู่หวังก็ยังไม่เคยทราบมาก่อนใ
