จวินเซียวนิ่งไป เขาไม่ได้ตอบอะไรนางกลับไปเพียงแค่กอดนางเอาไว้และลูบผมนางเล่นเท่านั้น
“เพราะแบบนั้น วันที่ข้ากลับมาเจ้าจึงได้กลัวข้าถึงเพียงนั้นสินะ”
“แม้ว่าจะผ่านไปกว่าสิบปีข้าก็ยังรู้สึกผิดอยู่เช่นเดิมเจ้าค่ะ เพียงแต่ไม่มีโอกาสได้พูด หากว่าพูดไปก็กลัวว่าท่านจะโกรธและตะคอกใส่ข้าเหมือนตอนเด็กอีก ก็เลย…”
“เลี่ยงที่จะไม่พบไม่พูดคุยกับข้าและเรียกข้าด้วยคำพูดห่างเหินนั่นงั้นหรือ”
“ข้าเกรงว่าท่านจะไล่ข้าออกจากจวนหลังจากที่กลับมา ที่จริงแล้วข้าเองก็เคยคิดเรื่องนี้อยู่เช่นกัน”
“อะไรนะ เจ้าหมายความว่าเจ้าอยากจะออกไปจากสกุลเฉินงั้นหรือ”
“เจ้าค่ะ ข้ามิอาจทนอยู่ในจวนเดียวกับผู้ที่เกลียดข้าได้ เดิมทีคิดว่าหากท่านกลับมาแล้วยังเกลียดข้าเช่นเดิม ข้าจะขอท่านป้ากลับไปที่เมืองฉาง…บ้านเดิมของสกุลเจียง”
“เจ้าโง่หรือเปล่าที่นั่นเจ้าไม่เหลือใครแล้วนะ เจ้าเป็นสตรีตัวคนเดียวยังคิดจะออกไปจากที่นี่งั้นหรือ เจ
