บทที่ 30
บ่อน้ำร้อน 2/2
ทันทีที่ได้รับแจ้งมาว่าเป่าซูเม่ยและเฉินเจียอีจะมาที่บ่อน้ำร้อนแห่งนี้ ก็มีการจัดการต้อนรับอย่างสมเกียรติ เป่าซูเม่ยลงแช่ในอ่างน้ำร้อนอย่างสบายอารมณ์ นางไล่สาวใช้และคนดูแลออกไปหมดเพื่อใช้เวลาส่วนตัว เมื่อได้อยู่อย่างสงบเสงี่ยมเช่นนี้แล้วก็พาให้คิดไปเรื่อยเปื่อย
เป่าซูเม่ยมาอยู่ที่แดนเหนือแห่งนี้เกินครึ่งปีแล้ว ในช่วงแรกทุกอย่างดูวุ่นวายจากการที่ตัวนางย้อนเวลากลับมาและอยู่ในความสับสนปนหวาดกลัว เมื่อนางได้สติและตั้งมั่นว่าจะต้องเปลี่ยนแปลงโชคชะตา ก็ยังมิวายเจ็บตัวเป็นว่าเล่น กว่าจะรู้ตัวว่าสิ่งใดควรไม่ควรก็แผลเป็นที่กลางหลังมาหนึ่งแผล และเสี่ยงตายมาหลายครั้ง
มีสิ่งหนึ่งที่เป่าซูเม่ยรู้สึกคาใจ นั่นก็คือตัวตนของอาจารย์มู่หรานกัง เป่าซูเม่ยจำได้อย่างแม่นยำว่าก่อนที่จะหมดสติไปในหุบเขาหลางนั้น มู่หรานกังได้กระทำบางอย่างกับร่างกายของนาง แล้วบอกว่าเป็นของกำนัล หลังจากนั้
