บทที่ 17
หุบเขาหลาง
ชุนเถาและหรงฮวารีบร้อนเก็บเศษถ้วยข้าวและข้าวที่แตกเป็นชิ้นตรงหน้าของเป่าซูเม่ยอย่างระมัดระวัง ก่อนจะรีบเตรียมถ้วยข้าวใหม่โดยเร็ว ในตอนนั้นเองสายตาของชุนเถาก็เล็งเห็นเลือดสีแดงสดบนอาภรณ์ของผู้เป็นนาย
“เม่ยหวางเฟย! ท่านได้รับบาดเจ็บ!”
เพราะความตกใจและทำให้ลืมสิ้นถึงความรู้สึก นางจึงไม่รู้สึกเจ็บตรงส่วนใด ทว่าเมื่อก้มหน้ามองรอยเลือดซึ่งเปื้อนอาภรณ์เป็นวงกว้างแล้ว ความเจ็บปวดที่หายไปชั่วครู่ก็กลับมาทันที
“ขะ ข้า…”
“เรียนหมิ่นอ๋อง ข้าน้อยขอพาเม่ยหวางเฟยไปทำแผลเจ้าค่ะ”
ด้วยความกล้าและเป็นห่วงเจ้านาย ชุนเถาทรุดกายลงพื้นขณะเอ่ยถ้อยคำ แม้จะห่วงกลัวว่าศีรษะอาจจะหลุดออกจากบ่าด้วยความอวดดีเอ่ยแทนนายของตนก็ตาม
“อืม ไปเถอะ…”
เมื่อได้รับอนุญาต ชุนเถาและหรงฮวาตึงรีบพาเป่าซูเม่ยออกไปทันที อี้หยางเซียวหมิ่นนั่งรับสำรับอยู่ผู้เดียวจนพร่องไปเพียงครึ่ง ทอดถอนหายใจ อดไม่ได้ที่จะนึกเ
