บทที่ 18
อ๋องทรราชดีกว่าหมาป่า
“เม่ยหวางเฟย อยู่ในเมืองหลวงมานานอาจจะไม่รู้ หมาป่าปีศาจหุบเขาหลางดุร้ายมาก แต่ก่อนเคยบุกเข้ามาทำร้ายชาวบ้าน ลักพาตัวเด็กๆ ไปกินเจ้าค่ะ”เป็นชุนเถาผู้เอ่ยขึ้นขยายความให้ผู้เป็นนาย หรงฮวาจึงเอ่ยเสริมขึ้นด้วยท่าทางไม่ต่างไปจากชุนเถา
“แต่มีมนุษย์ผู้กล้า ขังหมาป่าปีศาจไว้ในเขตอาคมเจ้าค่ะ ทำให้มันไม่สามารถออกมานอกเขตอาคมได้เจ้าค่ะ แต่นี่เรา…กำลังจะเข้าไปในเขตของพวกมันเจ้าค่ะ!”
“เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น!?”
เป่าซูเม่ยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ นางดิ้นรนสุดชีวิตตั้งแต่ย้อนเวลามาเพื่อหลีกเลี่ยงชะตากรรม อีกทั้งยังช่วยผู้อื่นให้พ้นเคราะห์กรรม เหตุไฉนจึงถูกดึงเข้ามาเสี่ยงชีวิตอีกแล้ว!
“คือ…เป็นคำสั่งจากหมิ่นอ๋องเจ้าค่ะ”
“…แล้วรู้หรือไม่ว่าเหตุใดจึงมาที่นี่?”
ชุนเถาและหรงฮวาส่ายหัว เป่าซูเม่ยขมวดคิ้วยุ่งก่อนจะคิดหาวิธีรับมือ ในอดีตไม่เคยเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น นางไม่เคยรู้
