บทที่ 40
คนของข้า ในเรือนของข้า
“โบราณกล่าวเอาไว้ว่า เอาศัตรูไว้ข้างกายย่อมปลอดภัยมิใช่หรือเจ้าคะ”
“อย่างไรก็ไม่ได้!”
“ท่านพี่เจ้าขา…”
…เจ้าช่างอ่อนต่อโลกนัก ผู้คนจึงใช้ความใจดีของเจ้า หากเจ้ารู้ว่าผู้อยู่เบื้องหลังคือเป่าเซียวอวี้เจ้าจะรู้สึกเช่นไร เป็นข้าที่ต้องปกป้องเจ้า…
ครานี้สตรีตัวน้อยยืดแขนขึ้นโอบกอดรอบลำคอแกร่งของบุรุษ แล้วออกแรงดึงตนเองลุกขึ้นจูบเบาๆ ที่ปลายคางของบุรุษ
“จูบตรงที่ใดของเจ้ากัน?”
“ก็เม่ยเอ๋อร์จูบปากท่านพี่ไม่ถึงนี่เจ้าคะ”นางเอ่ยด้วยแววตาใสซื่อ ทำเอาบุรุษหน้าตายด้านถึงกับหุบยิ้มไม่อยู่ โน้มใบหน้าคมคายลงมาเล็กน้อย
“เช่นนี้เล่าจูบถึงหรือไม่?”ดวงตาของบุรุษเป็นประกายด้วยความคาดหวัง
“ถึง แต่ไม่จูบเจ้าค่ะ”
“เหตุใดจึงไม่จูบ?”
“เหตุใดจึงต้องจูบด้วยเจ้าคะ”
“จะจูบหรือไม่จูบ?”
สตรีตัวน้อยทำหน้าบึ้งตึง ก่อนจะออกแรงดึงตัวเองเข้าใกล้บุรุษโดยมีตัวบุรุษนั่นแหละเป็นที่ย
