บทที่ 42
สั่นคลอนความภักดี
ยามเมื่อแสงสว่างส่องไปทั่วทั้งผืนแผ่นดิน ปลุกทุกสรรพสิ่งให้ตื่นต้อนรับรุ่งอรุณ เป่าซูเม่ยซึ่งอ่อนเพลียจากบทรักเมื่อคืนฝืนร่างกายลุกขึ้นจากเตียง นางรีบก้าวลงจากเตียงเพื่อกลับเรือนของตน ทว่าเมื่อภายนอกรับรู้ถึงการเคลื่อนภายใน ประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับชุนเถาและหรงฮวา
“คำนับ เม่ยหวางเฟย”
“พวกข้ามาช่วยเตรียมตัวเจ้าค่ะ”
ถึงไม่เอ่ยถามนางก็รู้ อี้หยางเซียวหมิ่นคงจะเตรียมการไว้ให้นางก่อนจะออกไป
“หมิ่นอ๋องออกไปนานหรือยัง?”
“ตั้งแต่ยามอิ๋น[1]แล้วเจ้าค่ะ”
“ไปไหนหรือ?”
“ต้อนรับนักเดินเรือซึ่งได้เดินทางมายังแดนเหนือเจ้าค่ะ เพราะเป็น…”ได้ยินเพียงถ้อยคำแรกสตรีตัวน้อยก็ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
…มาถึงเร็วเพียงนี้เลยหรือ!?...
เหตุการณ์ในอดีตที่นางตั้งใจจะหยุดยั้งให้ได้ นอกเสียจากการสืบเสาะเรื่องที่สกุลเป่าของนางถูกใส่ร้ายว่าเป็นกบฏแล้ว ยังมีอีกเหตุการณ์หนึ่งซึ่งก็ค
