บทที่ 43
ข้างอนเจ้าค่ะ
“มิยักกะรู้ว่าเจ้าสนใจเรื่องพวกนี้ด้วย”
“ก็ไม่มีเหตุใดให้พวกนักเดินเรือขึ้นมาแดนเหนือนี่เจ้าคะ ข้าเลยใคร่สงสัยนิ่งนัก”
“เหมือนจะมาหาสินค้าแปลกใหม่น่ะ”
“สินค้าหรือเจ้าคะ?”
“อืม ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ข้าคงมิได้อยู่เรือน เพราะต้องพานักเดินเรือเที่ยวชมแดนเหนือ ดีไม่ดีผลผลิตของชาวบ้านอาจได้ส่งออก”
“จะไม่กลับจวนหรือเจ้าคะ?”
“อืม…”
“มิเชิญมาที่จวนล่ะเจ้าคะ?”
“นักเดินเรือมีความเป็นอิสระและความอยากรู้อยากเห็น”บุรุษเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อนึกถึงถ้อยคำถามซอกแซกถึงเป่าซูเม่ยก็อารมณ์เสียขึ้นมา”อีกอย่างเป็นการมาอย่างกะทันหัน ให้การต้อนรับเท่านี้ก็ดีแล้ว หากเรากระตือรือร้นที่จะต้อนรับมากจนเกินไป อีกฝ่ายจะสำคัญตนผิดเอาได้”
อันที่จริงแล้วการพูดคุยราบรื่น ทว่าอีกฝ่ายกลับเปิดปากเอ่ยถึงความงามและความใจดีของเป่าซูเม่ยด้วยสีที่น่าหงุดหงิด เป็นธรรมดาของนักเดินเรือที่มั
