EP.5
2300 คำ
(ชะแอม)
หลายวันต่อมา
5.25 pm.
"หวัดดีค่ะพี่ตี้"
ฉันยกมือไหว้พี่ตี้หลังจากเดินเข้าไปในห้องทำงานของเธอ ซึ่งเธอเป็นสาวประเภทสองที่แปลงเพศเรียบร้อย ถ้าไม่รู้จักจริงๆก็ดูไม่ออกเลยแหละว่าเธอเคยเป็นผู้ชายมาก่อน และเธอก็คือผู้จัดการที่ดูแลกลุ่มทำงานหลักของฉัน
"มาก่อนเพื่อนแบบนี้ดีเลยพี่จะจับแต่งตัวให้สวยกว่าเพื่อน"
"ไม่แต่งหนูก็สวยแล้วนะ"
"ปากดีจริงๆ"
"ขอโทษที่วันก่อนนู้นไม่ได้มานะพี่"
"เข้าใจๆ ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรแต่ลูกค้าก็มีถามหานะสงสัยติดใจ"
"ดีแล้วค่ะที่เขาถามหาพี่ตี้จะได้คิดถึงชะเอมบ่อยๆ"
พี่ตี้ยิ้มมองฉันอย่างรู้ใจ แต่นี่มันก็เรื่องปกติถ้าลูกค้าถามถึงก็แปลว่าฉันได้เงินและพี่ตี้เองก็จะได้มีลูกค้าประจำ และที่นี่ที่ฉันเข้ามาทำงานกับพี่ตี้เป็นโรงแรมระดับห้าดาว ซึ่งตัวโรงแรมไม่ได้มีแค่ที่พักอย่างเดียว เพราะในตัวเองก็มีห้องรับรอง ห้องสัมมนา และห้องทานอาหารพักผ่อนหย่อนใจที่จะมีคนทำงานเหมือนฉันเข้าไปต้อนรับและดูแลลูกค้า
ทุกอย่างในนี้พร้อมหมด ทั้งรับรองและพาส่งเข้านอนน่ะนะ
"มานั่งนี่มาเดี๋ยวพี่ทำผมให้"
ฉันพยักหน้าและเดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้ากระจก และให้พี่ตี้ปล่อยผมยาวของตัวเองลงเพื่อทำทรงผมให้มันดีกว่านี้
"ผมฟูหน่อยนะคะพี่พอดีชะเอมนั่งวินมา"
"พี่ก็บอกให้ออกรถสักคัน"
"ไม่เอาหรอก ออกรถมาก็ต้องมารายจ่ายที่นอกเหนือจากค่าออกอีกชะเอมไม่อยากมาเสียเงินยิบย่อย"
พี่ตี้หัวเราะในลำคอและมองฉันผ่านกระจก
"เด็กเอ็นคนอื่นที่พี่รู้จักส่วนมากออกรถแล้วนะ ยิ่งเรทแบบเธอนี่ออกบีเอ็มออกเบนซ์ได้สบายมีแต่เธอนี่แหละที่ยังนั่งรถสาธารณะอยู่"
"มันก็สะดวกอยู่ไงคะ"
"เฮ้อ"
ฉันมองพี่ตี้ผ่านกระจก และเธอเองก็ดูมีท่าทีคิดหนักอย่างเห็นได้ชัดจนฉันสงสัย
"มีอะไรในใจรึเปล่าพี่?"
"พี่ไม่อยากจะอ้อมค้อมแต่ก็ไม่รู้จะบอกเรายังไง"
"เขาจะเลิกจ้างเอมเหรอ?"
"ไม่เลย" ฉันเลิกคิ้วมองพี่ตี้ด้วยความสงสัย "ชะเอมจำคุณอาร์ตได้ไหม?"
"จำได้สิคะลูกค้าประจำเราเลยหนิ"
"อืมนั่นแหละ คือพี่รู้นะว่าชะเอมดูแลลูกค้าในห้องอาหารเฉยๆไม่มีหลับนอนแต่คุณอาร์ตเขาก็ยังเอาแต่ตื้อไม่หยุด"
"เขาอยากนอนกับชะเอมเหรอ?"
ฉันถามไปตรงๆ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ตี้มาถามฉันแบบนี้แถมคุณอาร์ตเองก็เคยถามฉันแล้ว แต่ฉันไม่รับไง ฉันเข้าใจนะว่าเด็กเอ็นที่คนภายนอกมองนี่เป็นยังไง แต่คนภายในเขาจะรู้ดีว่าเด็กเอ็นมันมีหลายรูปแบบ ฉันสามารถดูแลลูกค้าได้และมีบ้างที่จะโดนลูกค้าจับหรือลวนลามแต่ทุกคนที่ฉันดูแลฉันไม่เคยนอนกับพวกเขาต่อ
ถ้าฉันไม่ชอบจริงๆฉันไม่ออกไปด้วยแน่นอน และฉันไม่เคยนอนกับลูกค้าคนไหนเลยเพราะไม่มีใครถูกใจฉันสักคนไง
"ครั้งนี้เขาไม่ได้บอกแค่นั้น"
"เขาว่าไงล่ะคะ"
"เขาบอกว่าจะเสียค่าใช้จ่ายที่จำเป็นให้ ค่าหอค่ากินค่าอยู่แบบนี้แล้วถ้าชะเอมอยากได้รถก็จะซื้อให้"
"เขาอยากเลี้ยงชะเอมเหรอ"
ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะที่พี่ตี้ก็พยักหน้า
"เขาเป็นนักธุรกิจคนดังเลยนะพี่ทำไมกล้า"
"พี่ก็คิดอยู่นี่ไงลูกเมียก็มีครบพากันออกหน้าออกตาในสังคมขนาดนั้นทำไมอยากมีเด็กอีก"
"เพราะงี้ไงพี่ชะเอมเลยปฏิเสธตลอด ชะเอมไม่เอาหรอกถึงจะได้เงินเร็วแต่ชะเอมไม่ชอบแบบนี้อ่ะ"
"เฮ้อ งั้นคืนนี้ชะเอมคงได้อธิบายกับเขายาวอ่ะ"
"ไม่เป็นไรพี่เดี๋ยวชะเอมคุยเองรบกวนพี่เปล่าๆ"
พี่ตี้พยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจขณะที่ฉันเองก็ก้มหน้าก้มตาดูงานในโทรศัพท์ต่อ ช่วงนี้ชีวิตฉันยุ่งวุ่นวายกับงานมากอยู่แล้วยังจะมาเจอลูกค้าวอแวอีก เพราะงั้นคืนนี้ฉันคงต้องคุยกับคุณอาร์ตเขาจริงจังแล้วล่ะ
9.51 pm.
"มีเวลามานั่งกับหนูสักที"
ฉันยิ้มตอบคุณอาร์ตพร้อมกับชงเหล้าแพงๆที่เขาชอบให้ในทันทีที่เขาเดินมานั่งลงข้างฉัน หลังจากที่เขากับหุ้นส่วนคุยงานกันเรียบร้อย แล้วหลังจากคุยงานจะทำอะไรกันล่ะนอกจากกินดื่มแล้วก็นอนกับผู้หญิงลับหลังเมียตัวเอง
"เป็นยังไงบ้างคะช่วงนี้ คุณอาร์ตคงยุ่งแน่เลยถึงไม่ได้มา"
"อืม ช่วงนี้ช่วงผลัดเปลี่ยนพนักงานน่ะเรื่องเยอะมากๆ"
ฉันขยับตัวขึ้นให้คุณอาร์ตได้โอบเอวอย่างไม่ปฏิเสธ ก่อนจะยื่นแก้วเหล้าให้เขาถือ
"งั้นวันนี้ก็คงได้โอกาสพักผ่อนแล้วสินะ"
"จะดีมากถ้าได้ออกไปพักผ่อนกับหนูชะเอมนะ"
คุณอาร์ตยิ้มให้บางๆหลังจากโน้มลงมากระซิบที่ข้างหูฉัน ฉันจึงส่งยิ้มให้
"ชะเอมไม่ได้รับงานเพิ่มน่ะสิคะ แต่มีคนอื่นที่เขารับนะเดี๋ยวชะเอมแนะนำให้คุณอาร์ตดีไหม?"
"เอาจริงๆคุณตี้น่าจะบอกหนูชะเอมแล้วหนิเรื่องที่พี่โทรหา"
ฉันมองคุณอาร์ตด้วยใบหน้าที่ยังเปื้อนยิ้มอยู่ ขณะที่คุณอาร์ตก็มองตรงมาที่ฉันอย่างมีความหวัง
"คุณตี้เล่าให้พี่ฟังว่าหนูไม่มีทั้งรถและคอนโดดีๆอยู่ ถ้าอยู่กับพี่รับรองว่าพี่จะหาให้ทุกอย่างเลยนะเพื่อให้หนูสบาย"
คุณอาร์ตยกแก้วขึ้นจิบพร้อมกับมองท่าทีของฉัน และที่เขามองก็เพราะเขาจะได้ประเมินฉันไงว่าฉันต้องการอะไรเพิ่มอีก หรือกำลังมีท่าทีตื่นเต้นกับสิ่งที่เขากำลังเสนอเพื่อแลกกับตัวฉันอยู่
"จริงๆนะหนูชะเอม"
"ชะเอมขอบคุณคุณอาร์ตมากๆเลยนะคะที่เอ็นดูหนูขนาดนี้ แต่ชะเอมไม่มีอะไรติดขัดเลยค่ะอีกอย่างงานที่ชะเอมทำตอนนี้ก็หาเงินให้ชะเอมพออยู่พอใช้อยู่"
"ไม่อยากได้ของแบนด์เนมเหรอครับ ไม่ก็อยู่ให้พี่ดูแลจะได้ไม่ต้องมาทำงานแบบนี้อีกไง"
"ชะเอมสนุกกับงานที่ทำค่ะมันได้เจอคนหลากหลายรูปแบบ ชะเอมชอบที่ได้คุยกับคนมีประสบการณ์มากๆอย่างคุณอาร์ตนะคะ เพราะงั้นถ้าอยากให้ชะเอมหยุดเพื่อไปอยู่ด้วยชะเอมคงไม่มีความสุขหรอก"
ฉันตอบคุณอาร์ตด้วยความสุภาพ แถมยังยิ้มให้เขาจนเขายอมถอนหายใจและพยักหน้ายอมแพ้ฉันอีกครั้ง
"โอเคๆพี่ยอมเข้าใจก็ได้ แต่ถ้าวันไหนเกิดอยากเปลี่ยนใจก็โทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ รู้ใช่ไหมว่าพี่ชอบชะเอมมากๆ"
"ชะเอมถึงได้ขอบคุณคุณอาร์ตมากยังไงละคะ"
คุณอาร์ตยิ้มกว้างและลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู ฉันเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเขาหรอกเพียงแค่ไม่อยากไปเป็นเมียน้อยใครก็เท่านั้น อีกอย่างคุณอาร์ตเขาไม่ใช่คนมีอายุมากขนาดนั้นนะเขาอายุสี่สิบต้นๆเอง ซึ่งถ้าเทียบกับลูกค้าคุณอื่นๆที่ฉันเคยดูแลเขานี่อายุน้อยที่สุดแล้ว
วันต่อมา
11.12 am.
"ชะเอมจะไปโรงพร้อมกันไหม?"
"เดี๋ยวตามไปได้ไหมขอแวะไปซื้อน้ำก่อน"
"โอเคจ้า"
"มาร์กี้จะฝากซื้อไหมเอมจะไปร้านวันวานอ่ะ"
"เอาๆ แต่เดี๋ยวไปถามเพื่อนคนอื่นในกลุ่มก่อนได้ไหมเผื่อเขาจะฝากซื้อกาแฟ"
"ได้ๆ แชทมาบอกแล้วกันนะ"
"เค"
ฉันเดินแยกกับมาร์กี้ลงจากตึก หลังจากที่จบคลาสเรียนลงพอขึ้นปีสามแล้วน้อยมากที่เราจะได้นั่งเรียน ปกติเราจะมีห้องทำงานเดียวเลยเพราะปีนี้เป็นปีที่เน้นตัวงานและอธิบายเนื้องานให้อาจารย์ฟัง แน่นอนว่าคลาสเมื่อกี้ฉันโดนด่ายับเพราะงานด้อยมากถ้าเทียบกับเพื่อนคนอื่นๆในห้อง
"รับอะไรดีครับ?"
"ขอแบล็คคอฟฟี่น้ำผึ้งมะนาวค่ะ"
"รอสักครู่ครับ"
ฉันพยักหน้าและเดินมานั่งรอที่เก้าอี้ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมากดดูแชทที่มาร์กี้เพิ่งส่งรายการที่คนอื่นๆจะกินมาให้ฉันจึงลุกจากเก้าอี้และเดินเข้าร้านอีกครั้ง แต่จังหวะที่กำลังจะจับราวประตูมือดันไปแตะกับมือของคนที่กำลังจะเข้าก่อนทำเอาเราเกือบจะชนกันซะได้
"ขอโทษค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ"
เสียงคุ้นแฮะ ฉันเงยหน้ามองมองตามเสียงทุ้มต่ำคุ้นหูจนเผชิญหน้ากับอาคิน และเป็นเขาจริงๆเพียงแค่วันนี้เขาอยู่ในชุดนักศึกษาสวมแว่นกับทรงผมที่ไม่ได้เซ็ต..ไม่คิดเลยนะว่าจะได้เจอกับคนที่เคยนอนอีกอ่ะ
"โทษทีเข้าก่อนเลย"
อาคินเอ่ยบอกฉันอีกครั้งฉันจึงพยักหน้าและเดินไปสั่งน้ำให้เพื่อนคนอื่นๆอีกสี่แก้วก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะ เพราะตอนนี้ของตัวเองได้แล้วฉันจึงมานั่งกินรอจริงๆก็ไม่ได้อยากกาแฟขนาดนั้นหรอกเพียงแต่เมื่อคืนมันดื่มหนักไปหน่อยเช้ามาอาการเลยไม่ค่อยดีน่ะนะ
"ไง"
ครืด
เสียงลากเก้าอี้ให้ขยับออกเพื่อให้เขาได้นั่งทำให้ฉันต้องเงยหน้ามองก่อนจะต้องยิ้มให้
"ไงอาคิน"
"นึกว่าจะจำชื่อเราไม่ได้แล้ว"
"เวอร์ไปชื่อไม่ได้น่าลืมขนาดนั้นนะ"
ฉันตอบอาคินด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเลิกคิ้วมองเขาที่เอาแต่มองหน้าฉันเหมือนมีอะไรจะพูด
"อยากถามอะไรไหม?"
"ก็ ชะเอมเรียนคณะนี้เหรอ?"
"ศิลปะกรรมน่ะเหรอ?"
"ใช่"
"อืม เรียนคณะนี้แหละอยู่สาขาประติมากรรมน่ะ"
"โห"
"ทำไมหน้าเราเหมือนไม่น่าเรียนคณะนี้เหรอ?"
"ก็แปลกใจอยู่นะคิดไม่ออกถ้าเอมใส่ชุดหมีไปปั้นงานน่ะ"
"เท่นะแต่ตอนถอดน่ะดีกว่าแน่นอน"
อาคินมองสบตาฉันทันทีหลังจากฉันพูดไปแบบนั้นด้วยรอยยิ้ม ฉันหัวเราะเบาๆ และดูดน้ำอีกครั้ง
"แล้วอาคินมาทางนี้ได้ไงอ่ะ เรียนคณะไหน?"
"เรียนคณะบริหารธุรกิจน่ะ"
"หื้ม...มันคนละทางกับร้านนี้เลยหนิ แถวนั้นไม่มีร้านน้ำอร่อยเหรอ?"
"มันก็มีแหละ แต่ทางนั้นไม่มีชะเอมน่ะ"
ฉันที่กำลังกัดหลอดเล่นถึงกับชะงักมองอาคินทันที เพราะไม่คิดว่าเขาจะมาเพื่อถึงนี่เพื่อเจอฉันจริงๆ คือตอนแรกฉันคิดเข้าข้างตัวเองแหละว่าเขามาถึงนี่เพราะฉัน แต่ตอนนี้ที่ฉันคิดมันถูกสินะ
"คิดไงถึงยังอยากเจอเราอีกเนี่ย"
"คิดถึงน่ะ"
"ก็รู้ว่าปากหวานนะแต่ไม่นึกว่าจะหวานตลอดแบบนี้"
"พูดจริงๆนะ ไม่ได้พูดเอาใจเรามาหาเธอแถวนี้หลายวันแล้วแต่ไม่เจอเลย"
"มาดักรอเลยเหรอน่ากลัวนะเนี่ย"
"ก็ไม่ได้อยากทำให้กลัวแต่ไม่รู้จะติดต่อยังไง เบอร์อะไรก็ไม่ให้เลยหนิ"
อาคินเหมือนตัดพ้อเลยนะว่าไหม แต่เอาจริงๆวันนั้นฉันก็น่าจะพูดกับเขาเคลียร์มากแล้วนะ...ไม่น่าเชื่อว่ายังอยากเจอฉันอีก
"ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลยน่ะสิ ไม่ทำงานกลุ่มก็ทำงานตัวเอง"
"คิวที่สามสิบได้แล้วนะครับ"
ฉันยกบิลขึ้นดูคิวซึ่งมันเป็นของตัวเองก่อนจะมองหน้าอาคินอีกครั้ง เขาหล่อจังเลยนะวันนี้แต่ไม่อยากชมเดี๋ยวเขาจะรู้ตัว
"ของชะเอมได้แล้วเพราะงั้นขอตัวนะเพื่อนรอกินน่ะ"
"กะจะไม่ให้ความหวังกันหน่อยเหรอ?"
ฉันเลิกคิ้วมองสบตาอาคินที่กำลังเงยหน้ามองฉัน ฉันยิ้มให้เขาและยักไหล่ให้อย่างกวนๆ
"ไม่รู้สิถ้าบังเอิญเจออาคินอีกคงอยากให้น่ะนะ"
"แกล้งกันเพราะรู้ว่าเราชอบรึไง"
อาคินหรี่ตามองฉันขณะที่ฉันก็หัวเราะเบาๆ และเดินไปเท้าแขนลงบนโต๊ะพร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปใกล้เขา ฉันมองริมฝีปากได้รูปของอาคินก่อนจะไล้สายตาขึ้นสบตากับเขาอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม
"แล้วแกล้งไม่ได้เหรอ?"
ฉันหัวเราะในลำคอ และเดินมาเอาน้ำที่ตัวเองสั่งก่อนจะเดินออกจากร้านก็ไม่ลืมที่จะหันไปสบตากับอาคินอีกครั้ง..เขามองตามฉันตาละห้อยเลยแฮะ เห็นแล้วชอบชะมัดนี่นานแล้วนะที่ไม่ได้เจอคนที่โดนฉันปฏิเสธไปจังๆแล้วยังตามมาอีกน่ะ
เพราะงี้ไงมันเลยน่าแกล้งมากๆน่ะ
- ผู้เขียน
