ชีวิตแม่ลูกอ่อน
“มึงมาทำอะไรตรงนี้” เสียงเข้มของวินทร์ที่ดังมาจากประตูห้องครัวดึงณิชาให้หลุดออกจากภวังค์ หญิงสาวสั่นศีรษะเบา ๆ เพื่อเรียกสติ ก่อนจะยกจารอาหารไปวางบนโต๊ะกินข้าว
“มาช่วยน้องชาตั้งโต๊ะ นี่เสร็จพอดีเลย” ภูวิศตอบคำถามของเพื่อนสนิทพลางยกจานอาหารไปวางบนโต๊ะช่วยณิชา แล้วถามต่อ “หนูณิตื่นยัง”
“ยัง”
“นอนเยอะจัง”
“เพิ่งนอนไปก่อนที่พี่วินทร์จะมาแป๊บเดียวเองค่ะ” ณิชาเป็นคนตอบ
“อ๋อ งั้นก็ดีแล้ว คุณแม่จะได้มีเวลากินข้าว” ภูวิศหันไปยิ้มให้คนที่เป็นแม่ของณิศรา ซึ่งณิชาก็ยิ้มตอบ
“จะกินได้ยัง” คนที่ถูกกันออกจากบทสนทนาถามขึ้นเสียงแข็ง สายตาคมเผลอตวัดมองแม่ของลูกด้วยความไม่ชอบใจ จนหญิงสาวต้องรีบดึงสายตาหลบด้วยรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ กับสายตาคู่นั้น เขามองราวกับเธอไปทำอะไรผิดมาอย่างไรอย่างนั้น
“เอ้า จะกินมึงก็นั่งสิวะ ตั้งโต๊ะเสร็จแล้วเนี่ย จะยืนหัวโด่อยู่ทำไมล่ะครับเพื่อน” ภูวิศเอ่ยข
