บทที่ 8
ร้าวลึก
ปัจจุบัน...
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
“กาแฟกับสลัดผัก ชาเตรียมไว้ที่โต๊ะกินข้าวเรียบร้อยแล้วนะคะ” ณิชาที่เดินออกมาจากห้องนั่งเล่นพอดีเอ่ยบอกสามี เมื่อเห็นเขาเดินลงบันไดมาในชุดที่พร้อมออกไปทำงาน
วินทร์พยักหน้ารับรู้ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง พลางมองไปยังห้องนั่งเล่น สอดส่องสายตามองหาลูกน้อย “ลูกล่ะ”
“พี่ใจพาออกไปเดินเล่นหน้าบ้านค่ะ” หญิงสาวตอบแล้วเดินเข้าไปในครัว พร้อมกับเขาที่เดินตามเข้ามาเพื่อรับประทานอาหารเช้าก่อนออกไปทำงาน “อยากได้อะไรเพิ่มก็บอกได้นะคะ”
ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป เขายกแก้วกาแฟดำขึ้นมาจิบพลางอ่านดูข่าวออนไลน์ยามเช้าจากแท็บเล็ตตรงหน้า ไม่สนใจเธอที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เลยแม้แต่น้อย ณิชามองเขาด้วยแววตาตัดพ้อกับท่าทีเย็นชาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะระบายลมหายใจเบา ๆ แล้วหันกลับไปสนใจล้างขวดนมของลูกต่อ
บรรยากาศภายในห้องครัวเงียบไปสักพักหนึ่ง ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของวินทร์จะ
