ร้าวลึก
ตกเย็นดวงใจก็ขี่จักรยานกลับบ้านของตน ก่อนจะกลับมาอีกครั้งตอนประมาณหนึ่งทุ่มโดยมีเด็กหญิงจรัสยาลูกสาววัยสิบสามปีของหล่อนซ้อนท้ายจักรยานมาด้วย
“ไป เดินไปสวัสดีคุณชาก่อน” ดวงใจบอกลูกสาวหลังจากจอดรถนิ่งสนิท แล้วเห็นเจ้านายสาวอุ้มลูกน้อยออกมายืนรอรับด้วยรอยยิ้ม
จรัสยาวิ่งเข้าไปหา ยืนตัวตรง เท้าสองข้างชิดกัน แล้วกระพุ่มมือไหว้เจ้านายของมารดาตามที่ถูกสั่งมา “สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีจ้ะ” ณิชารับไหว้ยิ้ม ๆ มองเด็กสาวตัวผอมที่ใส่เสื้อยืดตัวโคร่งด้วยความเอ็นดู “มาค่ะ เข้าบ้านกันก่อน” บอกจบหญิงสาวก็ขยับหลีกทางให้จรัสยาเดินเข้าไปในบ้าน ก่อนจะเดินตามเข้าไป พร้อมกับดวงใจที่เดินตามหลังมาติด ๆ
“คุณชาทานข้าวหรือยังคะ” แม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยถามขึ้น
“ยังเลยค่ะ พี่ใจล่ะคะ”
“ยังเหมือนกันค่ะ พี่ซื้อกับข้าวมาเยอะแยะเลย คุณชาทานด้วยกันนะคะ”
ณิชายิ้ม “ได้ค่ะ พี่ใจรอแป๊บนะคะ เดี๋ยวชาขึ้นไปหยิบเงินมาให้”
“
