ยอมแล้วทุกอย่าง
“จะคุยได้ยังคะ” ณิชาเอ่ยขึ้นด้วยเริ่มหมดความอดทน เมื่อเขาเอาแต่พูดเรื่องอื่น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องลูก เรื่องงานที่บริษัท เรื่องของคุณพ่อคุณแม่ หรือแม้กระทั่งเรื่องที่ภูวิศกับเปียวดีกำลังจะแต่งงานกัน เธอก็รู้สึกยินดีด้วยอยู่หรอก แต่ก็ชักจะหงุดหงิดเมื่อเขาไม่ยอมเข้าเรื่องระหว่างเขากับเธอสักที พอเธอเริ่มก่อน เขาก็บ่ายเบี่ยงไปเรื่องอื่นทุกที จนตอนนี้กินข้าวจนหมดจานแล้วก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะพูด “ถ้าไม่คุยชาจะขึ้นไปนอนแล้วนะคะ”
“ใจเย็น ๆ กำลังจะเริ่มคุยเดี๋ยวนี้แหละ” เขาว่ายิ้ม ๆ ไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนที่เห็นเธอหงุดหงิด ออกจะนึกขำระคนเอ็นดูเสียด้วยซ้ำ เพราะอาการที่เธอแสดงออกมานั้นไม่ต่างกับณิชาในอดีต ที่เขาเคยย้ำกับตัวเองตลอดว่าเธอคือน้องสาว
“ก็ไม่คุยสักที ชาง่วงแล้วนะคะ” เธอว่าด้วยสีหน้ายุ่ง ๆ
“ทำหน้าเหมือนหนูณิเลย เวลาง่วงก็มักจะงอแงอย่างนี้แหละ”
“พี่วินทร์ ชาไม่ตลก” คนที่ถู
