“ฉันไม่อยากอยู่แล้ว” นิชาภัทรเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา มันคือสิ่งที่เลวร้ายมา กับการเป็นอย่างนี้ เธอจำใครหรือว่าอะไรไม่ได้เลย น้ำตาคือสิ่งที่เธอสามารถใช้มันเป็นเพื่อนของเธอ แล้วระบายมันออกมาได้เป็นอย่างนี้ นาทีนี้หญิงสาวเจ็บปวดเหลือเกิน เธอร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครจริงๆ
“คุณต้องอยู่ต่อนะครับ เราจะช่วยกันทำทุกวิถีทาง เพื่อให้ความทรงจำของคุณกลับมา” ปองภพเอ่ยออกมาในขณะที่เขายังกอดปลอบเธอเอาไว้ มันทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นมา แม้ว่าจะยังจำเขาไม่ได้
“ถ้าเราช่วยกัน คนไข้ก็มีโอกาสหายนะครับ” นายแพทย์หนุ่มเอ่ยออกมา เพราะว่ากลัวคนไข้ของเขาจะคิดสั้น เธอคงจะเจ็บปวดมากสินะที่ต้องสูญเสียความทรงจำไป
นิชาภัทรได้ยินดังนั้นเธอก็นิ่งฟัง แล้วพยายามทำใจให้ได้ เธอต้องอยู่กับมันให้ได้ อย่างน้อยก็เพื่อบิดามารดาของเธอ ส่วนคนที่กอดปลอบใจอยู่นั้นก็ยังลูบที่ศีรษะเล็กเพื่อปลอบใจเธอ มันรู้สึกอุ่นจริงๆ อุ่นจนเธอเชื่อได้ว่าเธ
