เจนนิสาจงใจหลบตาเขา ซ้ำยังสงวนคำพูดอย่างระวังพิกล ทำให้นเรนทร์ยิ่งอยากรู้เพ่งพิศมองหน้าเด็กน้อยไม่วางตา ท่าทางแกไม่คุ้นเคยกับคนแปลกหน้า ขี้กลัวและติดแม่น่าดู แค่เขาจ้องหน่อยก็รีบหันหน้าหนีซบไหล่มารดาพลางกอดคอแน่นเชียว สีหน้าก็ดูไม่ค่อยดีเท่าไร ซีดเซียวอย่างไรก็ไม่รู้
“แกอายุเท่าไหร่แล้ว”
เจนนิสานิ่งอึ้งไปหลายอึดใจ ในแววตามีความสับสนขัดแย้ง ท่าทางอ้ำอึ้งคล้ายไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือไม่พูดดี แต่สุดท้ายก็ยอมเอ่ยปากตอบเสียงเบาหวิว
“เจ็ดขวบนิดๆ ค่ะ...”
เจ็ดขวบ!?
ในใจของนเรนทร์มีความตึงเครียดระคนหวั่นวิตก แต่ยังปลอบใจตัวเองด้วยการเอ่ยถามถึงสามีหล่อนต่อไปว่า
“คุณแต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นเชิญผมไปร่วมแสดงความยินดีบ้างเลย”
“เจนไม่เคยแต่งงานหรือมีสามี หลังจากคุณ...”
น้ำเสียงหม่นเศร้าแทบกลืนหายลงไปในลำคอ แต่กระนั้นมันก็ดังพอที่เขาจะได้ยิน และสะท้อนก้องอยู่โสตประสาทหูของคนฟังให้อื้ออึ้งไปช
