เจนนิสาซ่อนรอยยิ้มสมใจ ก่อนจะเงยหน้ารีบโบกไม้โบกมือบอกปัดเขาว่า
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องหรอกค่ะ เจนกลับเองได้ เผื่อว่าคุณมีธุระปะปางที่ไหน”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
“จะดีเหรอคะ เจนไม่อยากทำให้คุณเดือดร้อน วันนี้ถ้าเจนมีทางเลือกอื่นละก็ เจนคงไม่ต้องรบกวนคุณ เจนรู้สึกผิดกับคุณจังเลยค่ะ”
นเรนทร์เม้มปากนิดๆ สีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกความรู้สึก เอ่ยเพียงสั้นๆ ว่า
“ไปเถอะ”
เขาอุ้มเด็กน้อยที่ง่วงซึมเพราะฤทธิ์ยาลดไข้ที่ทำงานอย่างดีเยี่ยม มือประคองหัวเล็กๆ อิงซบกับไหล่เขาในท่าที่นอนสบาย แล้วออกเดินนำไปลานจอดรถอย่างรวดเร็ว
ภัคพิงค์ชะเง้อคอมองไปที่หน้าประตูบ้านบ่อยครั้งสลับกับยกข้อมือดูนาฬิกา จากตอนแรกที่ยังมีรอยยิ้มของความตื่นเต้น วาดฝันถึงช่วงเวลาที่เราดินเนอร์กันอย่างมีความสุข ท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติกอบอุ่นอวลไปด้วยความหวานชื่น มีเสียงเปียโนและไวโอลินบรรเลงคลอเคลีย แต่ตอนนี้ไม่เพียงฝันสลาย เธอยังเริ่ม
