ภัคพิงค์มองสามีที่เมินเธอ แต่เดินตัวติดกันเป็นตังเมกับโบว์วี่ด้วยแววตาละห้อย ได้แต่ยิ้มขื่นพร้อมถอนหายใจระบายความปวดร้าว เก็บซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ให้ลึกสุดใจ อย่าให้ใครมองเธอแล้วนึกสมเพชเวทนา ต่อให้จะเจ็บหรืออับอายหน้าชาเหมือนถูกน้ำเย็นราดรดศีรษะ แต่เธอก็ต้องแกร่งเข้าไว้ ต้องเชิดหน้าสู้ให้ได้
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมแรงใจ แล้วก้าวเดินตามหลังรั้งท้ายกลุ่ม แต่ต้องชะงักเล็กน้อย เธอก้มมองมืออบอุ่นของคุณหญิงที่แอบมาแตะแขนเธอเบาๆ
“ที่จริงแล้วเวลาที่ผู้ชายโกรธมักมีอยู่สองเรื่อง หนึ่งก็คืองอน กับสองคือน้อยใจ แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็หมายความว่าเพราะเขายัง ‘ใส่ใจ’ เราอยู่”
เธอสบดวงตาที่สื่อความหมายลึกซึ้งของท่าน ขบคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะได้คำตอบที่ไม่แน่ใจ...
ท่านกำลังจะบอกเธอว่าที่นเรนทร์โกรธ เพราะน้อยใจเธออย่างนั้นหรือ?
“เขาคงไม่สนใจพิงค์หรอกค่ะ” เธอส่ายหน้า ถ้าสนใจกันจริงเขาจะควงโบว์ว
