บทที่ 1 หมอม่าย5
795 คำ
ก่อนจะมองเลยไปจ้องตากับสามี เธอทำกับคู่ควงเขาขนาดนี้ นเรนทร์ไม่มีทางอยู่เฉยแน่ ไม่ใช่เพราะรักเพราะหลงของใหม่ แต่เขาเกลียดที่สุดก็คือการที่เธอท้าทายขีดความอดทนของเขา
เป็นอย่างที่คิด...
สามีเธอดึงตัวผู้หญิงคนนั้นออกไปหลบด้านหลังเขา เอื้อมมือมาทาบกุมใบหน้าเธอ ไล้ท้องนิ้วหัวแม่มือบนนวลแก้มอย่างอ่อนโยนผิดกับดวงตาดุเดือด ค่อยๆ เคลื่อนมือลงมาบีบปลายคางเธอแน่น ให้พอรู้น้ำหนักว่าเขาต้องการตักเตือน
“ผมควรขอบคุณคุณยังไงดี ที่อุตส่าห์ยังมีใจคิดถึงผัวคนนี้” ถามยิ้มๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่เฉือนใจคนมองให้แหว่งวิ่น แล้วโน้มตัวก้มหน้าลงมาหาเหมือนจะจูบเธอ แต่กลับเฉียดผ่านไปที่ใบหู กระซิบเสียงแผ่วลอดไรฟันออกมาว่า “ทั้งๆ ที่คุณก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่า คุณใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรถึงได้แต่งงานกับผม”
ภัคพิงค์รู้สึกราวกับถูกเขากรีดหัวใจ เปิดบาดแผลที่เพียรซุกซ่อนจนเลือดชโลมไหลนองออกหมดตัว เหลือเพียงใบหน้าที่ซีดขาวกับดวงตาสั่นไหว เจ็บจนเธอหายใจแทบไม่ออก
รู้สิ...เธอรู้และจำได้ดีไม่มีวันลืม
เขาไม่จำเป็นต้องตอกย้ำกันนักหรอก!
หญิงสาวกะพริบตาถี่ๆ บังคับขนตาที่สั่นระริกให้หยุดนิ่งกล้ำกลืนหยาดน้ำตากลับเข้าไป ไม่ให้นเรนทร์เห็นแล้วหัวเราะเยาะเอาได้ บังคับกล้ามเนื้อบนใบหน้าให้ฝืนยิ้ม ปรับสีหน้าให้เป็นปกติคล้ายไม่รู้สึกรู้สา เอ่ยตอบโต้เขากลับว่า
“งั้นถ้าฉันขอรางวัลเป็นการไปทานข้าวที่บ้านคุณพ่อคุณแม่คุณ คุณจะยอมมั้ยคะ”
ยังกล้าทวงบุญคุณเขาอีก?
นเรนทร์เลิกคิ้วแปลกใจ เขาคงประเมินความใจกล้าหน้าไม่อายของภัคพิงค์ต่ำเกินไป นึกว่าเธอจะมีศักดิ์ศรีมากกว่านี้เสียอีก แต่ก็นะ...คนที่แต่งงานเพราะเงินและผลประโยชน์ล้วนๆ จะไปสนใจเรื่องพรรค์นั้นทำไม มีแต่จะรีบกอบโกยคว้าได้คว้า เกี่ยวได้เกี่ยว สูบเลือดสูบเนื้อจนกว่าเนื้อหนังมังสาของเขาจะเหือดแห้งติดกระดูกไม่เหลืออะไรแล้วนั่นละ ถึงจะยอมคายทิ้ง
ใช้ได้นี่...แบบนี้สิถึงจะสนุก
ชายหนุ่มแสยะยิ้ม ดวงตาวาววับ บอกไม่ถูกว่าโกรธและรังเกียจหรือผิดหวังมากกว่ากัน นี่คือผู้หญิงที่เขาเคยชื่นชมคนนั้นจริงๆ หรือ ไม่อยากจะเชื่อว่า ‘เงิน’ ตัวเดียวทำให้เธอเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้ อย่างกับเป็นคนละคนที่เขาไม่เคยรู้จักเลย
เขามันตาถั่วเอง!
ดวงตาคมเรียวแคบหรี่มองภรรยา ไม่แปลกใจเลยสักนิดที่ภัคพิงค์มาที่นี่วันนี้ เขารู้จุดประสงค์ของเธออยู่แล้วและตั้งใจจะปฏิเสธ แต่ในเมื่อเธอกล้าขอ เขาก็กล้าให้ ทว่าก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันสักหน่อย เพื่อความสมน้ำสมเนื้อ
‘เจ็บ!’ มันไปพร้อมๆ กันนี่แหละ
“เอาสิ ถ้าคุณยอมให้โบว์วี่ไปอยู่ที่บ้านเราด้วย ผมก็จะไปทานข้าวกับคุณที่บ้านคุณพ่อคุณแม่”
ภัคพิงค์ตัวแข็งทื่อ สีหน้าแข็งค้าง ในแววตาสั่นไหวเต้นระริกอย่างรุนแรง จนต้องรีบก้มหน้าซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ให้ลึกสุดใจ ถึงแม้ตอนนี้เธอจะแสนปวดใจเหมือนโดนมือเขาบีบกระชากออกมาโยนเล่นก็ตาม แววตาคู่โศกปิดลงอย่างสิ้นหวัง รู้สึกหมดแรงขึ้นมาดื้อๆ แวบหนึ่งนึกอยากจะยอมแพ้แล้ววิ่งหนีไปให้ไกลๆ ไปให้พ้นจากความใจดำของคนที่เป็นสามี
แต่เธอเลือกได้งั้นเหรอ?
มุมปากอิ่มกดลึกเป็นรอยยิ้มขื่นขม หัวใจที่ปริร้าวค่อยๆ แตกออกมากขึ้น เธอกำมือแน่นจิกเล็บฝังเนื้อจนได้เลือดข่มกลั้นอารมณ์ การเอาชนะไม่ใช่ทางออกเพราะเธอต้องการความร่วมมือจากเขา บางครั้งการยอมแพ้ก็เป็นสิ่งจำเป็น
“ตกลง” เธอสบตาเขาด้วยท่าทีสงบนิ่ง ราวกับสิ่งที่เขาขอไม่มีผลกระทบอะไรกับเธอเลย
ดี...ดีมาก!
นเรนทร์ขบกราม กระชากข้อมือนางแบบสาวจนตัวปลิวมาปะทะอกกว้าง เขาโอบกอดหล่อนพาเข้าห้องนอนไปด้วยกัน ปิดประตูเสียงดังทำเอาภัคพิงค์สะดุ้งโหยง เธอมองประตูบานนั้นแล้วกล้ำกลืนน้ำตาอย่างสุดกำลัง หันหลังเดินออกจากเพนต์เฮาส์โดยไม่เหลียวมอง
นี่แหละชีวิตคู่ของเธอ คนแปลกหน้าสองคนที่ต่างก็แยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง...
- ผู้เขียน
